Το ερώτημα είναι, γιατί αγοράζουμε και δεν κατασκευάζουμε εγχωρίως. Και μην ρωτήσει κανείς αν μπορούμε. Αφού μπορούσαμε κατά την δεκαετία του ’80, προφανώς πρέπει να μπορούμε και σήμερα. Αν δεν μπορούμε σήμερα, να κατασκευάζουμε οχήματα, τα οποία κατασκευάζαμε πριν από 35 χρόνια, τότε μάλλον το «αφήγημα» περί αναπτύξεως που μας σερβίρουν, εμπίπτει στην κατηγορία των παραμυθιών της Χαλιμάς.
Το μέλλον
Εν τέλει, όμως, αν αποφασίσουμε να φέρουμε και στην Ελλάδα πραγματική ανάπτυξη, υπάρχουν και σταδιακές προσεγγίσεις. Κινητήρες και κιβώτια ταχυτήτων, ούτε κατά το παρελθόν κατασκευάζαμε. Θα μπορούσαμε και τώρα να εισαγάγουμε τα απάρτια και να κάνουμε την συναρμολόγηση. Σε σχέση με το τίποτε που κάνουμε σήμερα, θα ήταν κάτι. Όμως ούτε αυτό, δεν κάνουμε. Προτιμούν οι αρμόδιοι υπουργοί να κομπάζουν για τις αγορές που κάνουν από το εξωτερικό, Από τρίτες χώρες που μας έχουν ξεπεράσει. Και δεν είναι μόνον ότι απεμπολούμε τις ευκαιρίες του σήμερα. Υπονομεύουμε και το αύριο αυτής της χώρας. Διότι έτσι όπως πάμε ούτε προοπτικές δημιουργούμε, ότι μπορεί κάποτε να αποκαταστήσουμε μια παραγωγική βάση. Να γυρίσουμε στα προ 40ετίας δηλαδή.