Συνεχίζουν να ταξιδεύουν με ιδιωτικά τζετ δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φορές, σε ετήσια βάση. Να συμμετέχουν σε ακριβές εκδηλώσεις με μοναδικό ουσιαστικό σκοπό το networking προκαλώντας τεράστιο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Να διαμένουν σε πολυτελή ξενοδοχεία που παράγουν τόνους CO2 ώστε να διατηρήσουν ευχάριστες συνθήκες παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στις Άλπεις ή στην έρημο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης η περίπτωση της World Energy. Η εταιρεία αυτή αξιοποιεί απόβλητα και ΑΠΕ ώστε να παράγει καύσιμα αεροσκαφών με 70% χαμηλότερες εκπομπές άνθρακα. Τα καύσιμα αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα συμβατικά αεροπλάνα και οι χρήστες λαμβάνουν ένα πιστοποιητικό μείωσης CO2, ωστόσο είναι ιδιαίτερα ακριβά εξαιτίας του κόστους παραγωγής. Ως εκ τούτου, οι μόνοι πελάτες που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν είναι οι μεγάλες εταιρείες και οι πλουσιότεροι ιδιώτες που θέλουν μεν να μειώσουν το αποτύπωμα άνθρακα, αλλά δεν επιθυμούν να αλλάξουν τις συνήθειές τους.
Η World Energy έχει υπογράψει 9 συμβόλαια με οργανισμούς ώστε να προμηθεύσει αυτό ακριβό καύσιμο, ενώ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με άλλους 11 εταιρικούς πελάτες. Η προσέγγιση αυτή φαίνεται να κερδίζει έδαφος στον επιχειρηματικό κόσμο, θυμίζοντας σε πολλούς την τακτική της αντιστάθμισης άνθρακα. Η βασική διαφορά με τις μεθόδους αντιστάθμισης (carbon offset) είναι πως αυτή η μέθοδος αποτελεί ουσιαστικά «παρέμβαση» (carbon inset). Δηλαδή, η προσέγγιση αυτή αντικαθιστά ένα πραγματικό όγκο εκπομπών που θα είχε παραχθεί χωρίς την παρέμβαση, ενώ οι αντισταθμίσεις αφορούν ένα δυνητικό όγκο που θα αντικατασταθεί από ένα μελλοντικό πράσινο έργο.
Φαινομενικά, η λύση αυτή είναι πολύ πιο άμεση και μετρήσιμη σε σχέση με τις αντισταθμίσεις. Ειδικά όταν η αγορά πιστώσεων άνθρακα δέχεται συνεχή πλήγματα για την αξιοπιστία της τους τελευταίους μήνες. Εντούτοις, το βασικό πρόβλημα παραμένει: Οι πλούσιοι αυτοί πελάτες που προτιμούν να πληρώσουν πολλαπλάσιο κόστος παρά να αναθεωρήσουν τον τρόπο ζωής τους, δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τις ρυπογόνες συνήθειές τους. Και αυτό το ζήτημα δεν είναι μόνο επικοινωνιακό, καταδεικνύοντας την υποκρισία τους, αλλά και πρακτικό. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις «περιττών δραστηριοτήτων» όπου, επί του παρόντος, οι εκπομπές CO2 δεν μπορούν να εξαλειφθούν ή έστω να μειωθούν. Συνεχίζοντας με τη νοοτροπία ότι η διαχείριση της κλιματικής αλλαγής δεν απαιτεί σοβαρές θυσίες και από τις διεθνείς ελίτ, καθυστερεί και υπονομεύει τις προσπάθειες των απλών πολιτών.