από τις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας λόγω αστικής πληθυσμιακής υπερσυγκέντρωσης και της συντελεσθείσας υπέρ δόμησης.
Η συστηματική καταστροφή των δασικών εκτάσεων στην Αττική και πέριξ τα τελευταία 50 χρόνια έχει συντελέσει στην δημιουργία της τεράστιας τσιμεντούπολης και στην πλήρη αντίστροφη του άλλοτε αξιοζήλευτου κλίματος της. Αρκεί μια επίσκεψη στον Λυκαβηττό για να αντιληφθεί και ο πλέον άσχετος παρατηρητής την τραγική έλλειψη πρασίνου και ανοικτών χώρων που έχει το κατά τα άλλα «κλεινό άστυ» Οι υψηλές θερμοκρασίες, η έντονη υγρασία και το μολυσμένο περιβάλλον (ελλείψει των φυσικών φίλτρων που προσφέρουν τα δάση) στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, είναι αποτέλεσμα κυρίως της αλλαγής του μικροκλίματος λόγω της αλόγιστης ανθρώπινης παρέμβασης στον αστικό ιστό. Και ασφαλώς δεν οφείλεται στην κλιματική αλλαγή όπως τελείως παραπλανητικά υποστηρίζουν συστηματικά οι πολιτικοί για να αποποιηθούν των ευθυνών τους.
Δεν είναι μόνο η παρατεταμένη ξηρασία, οι έντονες πλημμύρες που είναι το αποτέλεσμα της αποψίλωσης των δασικών περιοχών αλλά και οι δραματικές αλλαγές στην σύνθεση της πανίδας και χλωρίδας στα διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας. Αυτό αναμφίβολα συντελεί σταδιακά στην αλλαγή του κλίματος και στην δημιουργία συνθηκών ερημοποίησης.
Έχει υπολογισθεί ότι από το 2007 μέχρι σήμερα, χωρίς να υπολογιστούν οι πυρκαγιές των τελευταίων ημερών, μόνο στην Αττική έχουν καταστραφεί από φωτιά 600.000 και πλέον στρέμματα. Μαραθώνας, Βαρνάβας, Νέα Μάκρη Βαρυμπόμπη, Γεράνεια όρη, Μέγαρα, Κιθαιρώνας, Καπανδρίτι, Κερατέα είναι περιοχές που έχουν καεί ξανά και ξανά. Το ίδιο ισχύει και για αρκετές άλλες περιοχές της χώρας που αποτελούν εστίες επαναλαμβανόμενων πυρκαγιών.
Χωρίς να σταθούμε στους λόγους που κάθε χρόνο γινόμαστε μάρτυρες νέων καταστροφών συνέπεια πυρκαγιών - που οφείλονται σε σκοπιμότητα αλλά και σε ανθρώπινη αμέλεια- παρατηρούμε ότι υπάρχει μια διαχρονική παθογένεια τόσο ως προς την αντιμετώπιση τους όσο και ως προς την διαχείριση τους. Είναι προφανές ότι το ακολουθούμενο εδώ και 40 χρόνια μοντέλο δασοπυρόσβεσης είναι ανεπαρκές και προβληματικό ενώ δεν υπάρχει στοιχειώδης οργάνωση σε τοπικό επίπεδο για την πρόληψη και διαχείριση της πυρκαγιάς μόλις αυτή εμφανιστεί. Και ενώ η εκδήλωση πυρκαγιών είναι ένα φαινόμενο που με μαθηματική ακρίβεια μας κτυπά την πόρτα κάθε καλοκαίρι η πολιτεία δεν έχει φροντίσει να προετοιμάσει τον πληθυσμό με την οργάνωση πυροσβεστικών θυλάκων (μόνο στην Αττική χρειάζονται τουλάχιστον 500) και την εκπαίδευση του πληθυσμού μέσω τακτικών ασκήσεων κατά τη διάρκεια τους έτους, ώστε όλοι να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση πυρκαγιάς στην περιοχή τους όχι μόνο για να προστατευθούν οι ίδιοι αλλά και για την αντιμετώπιση της.
Εάν δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία και συμπεριφορά το κράτος, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, και η προστασία του πρασίνου δεν αποτελέσει εθνικό στόχο και βασική υποχρέωση του κάθε κατοίκου η καταστροφή θα συνεχιστεί και το κλίμα θα γίνει αφόρητο, με δική μας αμέλεια και συνενοχή.