Ο Γκάλαγχερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σκωτία. Εκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης. Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα στον ενεργειακό κλάδο, εργαζόμενος ως μηχανικός εξορύξεων στα κοιτάσματα της Mobil στη Βόρεια Θάλασσα. Το 1998 πήρε ένα μεγάλο ρίσκο, εγκαταλείποντας την πατρίδα του και μεταναστεύοντας στην Αυστραλία προκειμένου να εργαστεί στη Woodside. Ο Γκάλαγχερ κατάφερε γρήγορα να ανελιχθεί σε σημαντικό στέλεχος της ενεργειακής αγοράς της Αυστραλίας, διατελώντας σε κομβικές θέσεις σε μία σειρά εταιρειών, μεταξύ αυτών η Clough και η Murray & Roberts.
Ο Γκάλαγχερ έφτασε στη Santos ως Διευθύνων Σύμβουλος και CEO το 2016, κουβαλώντας πλέον μία εμπειρία άνω των 25 ετών στη διεθνή βιομηχανία ορυκτών καυσίμων. Η προτεραιότητά του στη νέα του θέση ήταν ο μετασχηματισμός και η ανάπτυξη της εταιρείας, με έμφαση στην ενεργειακή μετάβαση. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Γκάλαγχερ κατάφερε να αναδείξει τη Santos στον δεύτερο μεγαλύτερο παραγωγό υδρογονανθράκων της Αυστραλίας σε λιγότερο από μια δεκαετία. Αυτή η επιτυχία έχει σίγουρα πείσει τους μετόχους και το Διοικητικό Συμβούλιο για τις ικανότητες του.
Ωστόσο, η Santos αντιμετωπίζει πλέον νέες προκλήσεις. Το βασικό στοίχημα του Γκάλαγχερ είναι να επιταχύνει τη φιλόδοξη στρατηγική ανάπτυξης ώστε να εδραιώσει την εταιρεία ως μεγάλο παίκτη σε παγκόσμιο επίπεδο, κατατάσσοντας την μαζί με μεγάλα ονόματα όπως η Woodside Energy Group και η Eni SpA. Παράλληλα, ο Γκάλαγχερ καλείται να προστατέψει στη Santos από τις διαθέσεις των ανταγωνιστών που επιθυμούν μία εξαγορά της επιχείρησης, καθώς και τις ανησυχίες των επενδυτών.
Τα πρόσφατα αποτελέσματα της Santos δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξα: Η δημοσίευση των οικονομικών στοιχείων του α’ εξαμήνου του 2024, με τα κέρδη να καταγράφουν πτώση της τάξεως του 18% και την παραγωγή να μειώνεται κατά 2%, οδήγησε σε κατάρρευση των μετοχών. Αυτή η αδυναμία μπορεί να τραβήξει την προσοχή νέων επίδοξων “μνηστήρων”. Η Santos έχει ήδη αναγκαστεί να αποκρούσει πολλαπλές απόπειρες εξαγοράς, μεταξύ άλλων από την αυστραλιανή ανταγωνίστρια Woodside. Έκτοτε έχουν εμφανιστεί και άλλοι ενδιαφερόμενοι, πιο πρόσφατα η Abu Dhabi National Oil Co και η Saudi Aramco.
Το σχέδιο του Γκάλαγχερ για τον μετασχηματισμό της Santos εξαρτάται από την αύξηση του όγκου παραγωγής κατά περισσότερο από 50% μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Η επέκταση ποντάρει σε μεγάλο βαθμό στη συνεχιζόμενη όρεξη της περιοχής για φυσικό αέριο, καθώς απομακρύνεται από το πετρέλαιο και τον άνθρακα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Γκάλαγχερ δήλωσε πως η ζήτηση για το φυσικό αέριο θα παραμείνει υψηλή ακόμα και μετά το 2050.
Εντούτοις, η Santos φαίνεται πως υπολείπεται σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Η μετοχή της έχει μέτρια κέρδη, με αύξηση περίπου 8% κατά τα τρία προηγούμενα, ενώ η ανταγωνίστρια Woodside κατέγραψε αύξηση που αγγίζει το 27%. Επιπροσθέτως, τα περιουσιακά στοιχεία της στην Αυστραλία δεν εντυπωσιάζουν τους επενδυτές που προσδοκούν ανάπτυξη, η απόδοση του μερίσματος και της επαναγοράς έχει μείνει πίσω, ενώ η αργή πρόοδος σε βασικά νέα έργα, μεταξύ άλλων στην Παπούα Νέα Γουινέα, συνεχίζει να επιβαρύνει τα ταμεία της επιχείρησης.
Για ακόμη μία φορά, ο φιλόδοξος Σκωτσέζος βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο βήμα: Να φέρει η Santos στη νέα ενεργειακή εποχή ή να χάσει περισσότερο έδαφος. Η αποστολή του σίγουρα δεν είναι εύκολη, αλλά ο Santos έχει αποδείξει πως δεν φοβάται τις προκλήσεις.