Από εκεί και πέρα ούτε καν ειρηνευτικές συνομιλίες για κρίσεις εν εξελίξει δεν είναι σε θέση να διαχειρισθεί. Για αυτό και δεν θεώρησε κανείς απαραίτητο να εμπλέξει τον ΟΗΕ σε συνομιλίες για το ουκρανικό ή το μεσανατολικό. Και γιατί άλλωστε; και το Κυπριακο με το οποίο εμπλέκεται εδώ και 50 χρόνια τι αποτέλεσμα έχει φέρει;
Η Μόνιμη Απειλή της Τουρκίας
Ειδικώς για την περιοχή μας πάντως, μπορούμε να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα αξιολογώντας την παρουσία, κυρίως του Κυριακού Μητσοτάκη και τους Ταγίπ Έρντογαν. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Τούρκος Πρόεδρος θεωρεί πως η χώρα του θα διαδραματίσει κομβικό ρόλο στην Μεσόγειο κατά την προσεχή δεκαετία, προς τούτο δε, «διεκδικεί χώρο». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε ένταση των πιέσεων εις βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος. Έναντι αυτής της απειλής η επιλογή που φαίνεται πως έχει γίνει αυτό το ημέτερον «σύστημα», είναι η χώρα μας να μην αντιδρά, οσο και αν πιέζεται, όσο και αν προκαλείται. Να περιορίζεται σε προσπάθεια διπλωματικής μόνον διαχειρίσεως των πραγμάτων. Αυτό δηλαδή που έκανε στην Κάσο. Οι θιασώτες της στάσεως αυτής υποστηρίζουν ότι έτσι θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Απ’ εναντίας εμείς θεωρούμε ότι έτσι οδηγούμαστε νομοτελειακώς προς λίαν δυσμενείς καταστάσεις. Το κρίσιμο ερώτημα είναι, αν με τα δεδομένα αυτά, είναι πράγματι κατάλληλος ο χρόνος για την έναρξη διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Να θυμίσουμε ότι η Τουρκιά επιμόνως επιδιώκει σε οποιαδήποτε συζήτηση ανοίξει να φέρει μια ατζέντα με πληθώρα διεκδικήσεων εις βάρος μας. Θα το δεχθεί αυτό η κυβέρνηση; η θα μας πει και πάλι ότι είναι χρήσιμο να διατηρηθούν «ανοιχτοί δίαυλοι» επικοινωνίας με την Άγκυρα; θα υπήρχε καμμία σκοπιμότητα;