Και τούτο προφανώς οφείλεται στην σώφρονα διακυβέρνηση πρώτα του ΒασιλέωςΧουσεΐν (1935 - 1999) και εν συνεχεία του γιου του Αμπντάλλα, ο οποίος προφανώς διδάχθηκε από τον πατέρα του την τέχνης της πολιτικής, την οποία και ασκεί με την ίδια μαεστρία. Κοντεύουμε ένα χρόνος πολέμου, και η Ιορδανία έχει αναφερθεί μόνο, διότι οι πυραυλικές επιθέσεις του Ιράν κατά του Ισραήλ γίνονται δια του εναέριου χώρου της. Αρκετά ενοχλητικό, αλλά δυνατότητες αντιδράσεως η Ιορδανία δεν έχει. Άλλωστε, ειδικώς όταν πρόκειται περί βαλλιστικών πυραύλων, εξαιτίας του ύψους στο οποίο πετούν, είναι πολύ συζητήσιμο αν μπορούμε να μιλάμε για παραβίαση εναέριου χώρου. Πάρα ταύτα η χώρα έκρινε σκόπιμο, μετά τις τελευταίες επιθέσεις, να δηλώσει την παρουσία απευθύνοντας προειδοποιήσεις και προς το Ιράν και προς το Ισραήλ. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν τέτοιες προειδοποιήσεις έχουν κανένα νόημα. Σίγουρα έχουν, διότι δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις στη διεθνή κοινότητα αν μια χώρα δεν τονίζει την κυριαρχία και τα δικαιώματα της. Η σιωπή σημαίνει και τυπική αποδοχή τετελεσμένων. Ας το σκεφτούν αυτό ορισμένοι ημέτεροι πολιτικοί που ακολουθούν την τακτική του να σιωπούν και παραχώνουν «κάτω από το χαλί» τα προβλήματα. Αργά ή γρήγορα θα τα βρουν μπροστά τους. Αλλά τους δικαιολογούμε. Δεν ευτύχησαν να έχουν ένα μέντορα σαν τον Βασιλιά Χουσεΐν να μάθουν δίπλα του πως ασκείται η πολιτική, ιδιαιτέρα στις δύσκολες διεθνείς συγκυρίες.