Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και έχει συγγράψει αρκετά βιβλία με μεγάλη επιρροή, μεταξύ των οποίων τα The Tragedy of Great Power Politics (2001) και The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy (2007, σε συνεργασία με τον Stephen Walt). Οι βασικές συνεισφορές του Mearsheimer επικεντρώνονται στη φύση των αγώνων ισχύος μεταξύ κρατών, στο αναπόφευκτο της σύγκρουσης σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα και στο ρόλο των μεγάλων δυνάμεων στην αναζήτηση περιφερειακής ηγεμονίας. Υποστηρίζει ότι η δομή του διεθνούς συστήματος υποχρεώνει τα κράτη να ενεργούν επιθετικά για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Ο Mearsheimer έχει επίσης ασκήσει έντονη κριτική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ιδίως στην εμπλοκή τους στο Ιράκ και την Ουκρανία, καθώς και στην άνευ όρων υποστήριξή τους στο Ισραήλ. Το έργο του είχε σημαντικό αντίκτυπο στον τομέα των διεθνών σχέσεων, ιδίως στις συζητήσεις σχετικά με τον ρεαλισμό, τη μεγάλη στρατηγική των ΗΠΑ και την επιρροή των εγχώριων λόμπι στην εξωτερική πολιτική.
*
Το ζήτημα για το οποίο θα μιλήσω, όπως γνωρίζετε, είναι τα γεγονότα μετά την 7η Οκτωβρίου στη Μέση Ανατολή και πώς σχετίζονται με το ευρύτερο διεθνές σύστημα: πώς σχετίζονται με τη διεθνή πολιτική, ή αυτό που οι περισσότεροι από εσάς θα αποκαλούσαν παγκόσμια τάξη. Γι' αυτό θέλω να μιλήσω.
Ο τρόπος με τον οποίο θέλω να προχωρήσω είναι να ξεκινήσω μιλώντας για το διεθνές σύστημα σήμερα. Θέλω να σας δώσω ένα μοντέλο για να σκεφτείτε τη διεθνή πολιτική σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όταν τελειώσω με αυτό, θα συζητήσω για το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή από τις 7 Οκτωβρίου και πώς αυτό σχετίζεται με το ευρύτερο διεθνές σύστημα.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω συζητώντας για το πώς είναι το διεθνές σύστημα σήμερα. Να γνωρίζετε, καθώς μιλάω, ότι σας δίνω μια αμερικανική οπτική. Αλλά δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το πιο ισχυρό κράτος στον πλανήτη, νομίζω ότι έχει νόημα να το κάνω αυτό από αμερικανική σκοπιά.
Το σημείο εκκίνησης για να σκεφτούμε τη διεθνή πολιτική σε παγκόσμια κλίμακα είναι να σκεφτούμε την πολικότητα του συστήματος. Αυτό σημαίνει να αναρωτηθούμε πόσες μεγάλες δυνάμεις υπάρχουν στο διεθνές σύστημα. Όταν γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1947, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση ήταν οι δύο μεγάλες δυνάμεις στον πλανήτη και ζούσαμε σε έναν διπολικό κόσμο. Το 1989, ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε και, όπως όλοι γνωρίζετε, τον Δεκέμβριο του 1991, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Μεταβήκαμε από έναν διπολικό κόσμο σε έναν μονοπολικό, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η μόνη μεγάλη δύναμη.
Στη συνέχεια, γύρω στο 2017, ο κόσμος σταμάτησε να είναι μονοπολικός και έγινε πολυπολικός. Υπάρχουν πλέον, και αυτό ισχύει σήμερα, τρεις μεγάλες δυνάμεις στο διεθνές σύστημα: οι Ηνωμένες Πολιτείες, που εξακολουθούν να είναι το ισχυρότερο κράτος στον πλανήτη, η Κίνα, που είναι αρκετά κοντά στη δεύτερη θέση, και η Ρωσία, που είναι μακρινή τρίτη. Η Ρωσία είναι η πιο αδύναμη από τις τρεις, ενώ η Κίνα δεν απέχει πολύ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, γι' αυτό και οι ΗΠΑ θεωρούν την Κίνα ως ισότιμο ανταγωνιστή.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι περάσαμε από τη διπολικότητα στη μονοπολικότητα και μετά στην πολυπολικότητα. Οι περισσότεροι από εσάς ενηλικιωθήκατε κατά τη διάρκεια της μονοπολικής στιγμής και στη συνέχεια, το 2017, ο κόσμος άλλαξε ριζικά. Η αρχιτεκτονική ή η δομή του συστήματος άλλαξε. Η δομή του συστήματος έχει τεράστια σημασία και το γεγονός ότι βρισκόμαστε πλέον σε έναν πολυπολικό κόσμο είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή, τόσο σήμερα όσο και στο μέλλον.
Πώς μοιάζει αυτός ο πολυπολικός κόσμος; Ουσιαστικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η κυρίαρχη δύναμη και επικεντρώνονται σε τρεις βασικές περιοχές: Ανατολική Ασία, επειδή εκεί βρίσκεται η Κίνα. Ευρώπη, επειδή εκεί βρίσκεται η Ρωσία. Και Περσικός Κόλπος, επειδή εκεί βρίσκεται το πετρέλαιο. Οι τρεις περιοχές που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η Ανατολική Ασία, η Ευρώπη και ο Περσικός Κόλπος. Σήμερα, η πιο σημαντική περιοχή για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η Ανατολική Ασία, επειδή εκεί βρίσκεται η Κίνα, ο ισότιμος ανταγωνιστής. Όλοι έχετε ακούσει τα τελευταία χρόνια να γίνεται λόγος για την «στροφή προς την Ασία». Αυτή η στροφή έχει σχεδιαστεί για να μετακινήσει τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις από την Ευρώπη και τον Περσικό Κόλπο και να τις συγκεντρώσει στην Ανατολική Ασία, όπου μπορούν να επικεντρωθούν στον περιορισμό της Κίνας.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι ΗΠΑ θα είχαν μια ειρηνική Μέση Ανατολή και μια ειρηνική Ευρώπη, επιτρέποντάς τους να επικεντρωθούν στον περιορισμό της Κίνας. Επιπλέον, σε έναν ιδανικό κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν σύμμαχος της Ρωσίας. Σκεφτείτε το αυτό: Εάν υπάρχουν τρεις μεγάλες δυνάμεις -οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία- και οι ΗΠΑ βλέπουν την Κίνα ως ισότιμο ανταγωνιστή τους, από αμερικανική σκοπιά, θέλετε τους Ρώσους στο πλευρό σας. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη Ρωσία στο πλευρό σου απέναντι στην Κίνα. Αλλά, κοιτάζοντας τον κόσμο σήμερα, οι ΗΠΑ είναι καθηλωμένες στη Μέση Ανατολή και στον πόλεμο στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να στραφούν πλήρως προς την Ασία για να περιορίσουν την Κίνα. Αντί η Ρωσία να είναι σύμμαχος, οι ΗΠΑ έσπρωξαν τη Ρωσία στην αγκαλιά των Κινέζων λόγω της εμπλοκής της στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Από αμερικανικής πλευράς, βρισκόμαστε σήμερα σε μεγάλο πρόβλημα.
Επιτρέψτε μου να πω λίγα περισσότερα για τη Μέση Ανατολή. Όταν λέω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι καθηλωμένες εκεί, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι ΗΠΑ είναι βαθιά συνδεδεμένες με το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ έχουν μια σχέση με το Ισραήλ που δεν έχει κανένα προηγούμενο στην καταγεγραμμένη ιστορία. Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ άνευ όρων, ειδικά στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από απλοί σύμμαχοι - οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ ό,τι κι αν συμβεί. Όταν το Ισραήλ εμπλέκεται σε μια σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι εμπλέκονται και οι ΗΠΑ, και οι ΗΠΑ είναι πάντα στο πλευρό του Ισραήλ.
Τώρα έχουμε μια κατάσταση όπου οι ΗΠΑ, το πιο ισχυρό κράτος στον πλανήτη, είναι βαθιά μπλεγμένες σε συγκρούσεις τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη και, ταυτόχρονα, δεν μπορούν να στραφούν πλήρως προς την Ασία. Ένας άλλος τρόπος να το δούμε αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι, τα τελευταία χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν οδηγήσει τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα πιο κοντά. Ουσιαστικά σχηματίζουν ένα μπλοκ σε αυτό το σημείο, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και το Ισραήλ. Αυτά τα δύο μπλοκ είναι ανταγωνιστές στο διεθνές σύστημα και αυτός ο ανταγωνισμός έχει σημαντικές συνέπειες για τη Μέση Ανατολή, τον αραβικό κόσμο και τα κράτη του Κόλπου.
Αυτό με φέρνει στο πώς μοιάζει η Μέση Ανατολή μετά την 7η Οκτωβρίου. Θέλω να αλλάξω ταχύτητα τώρα και να συζητήσω τι έχει συμβεί στην περιοχή και πού οδεύουν τα πράγματα.
Στη Δύση, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, είναι σύνηθες να υποστηρίζεται ότι όλα τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή οφείλονται στο Ιράν. Το Ιράν θεωρείται ως ο κύριος μαριονετίστας και ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολλά λέγεται ότι ακολουθούν τις εντολές του. Νομίζω ότι αυτή η άποψη είναι τελείως λανθασμένη. Δεν λέω ότι το Ιράν δεν προκαλεί προβλήματα στην περιοχή, αλλά η κύρια χώρα που ευθύνεται για τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή σήμερα δεν είναι το Ιράν: είναι το Ισραήλ.
Για να κατανοήσουμε τις ενέργειες του Ισραήλ και τα προβλήματα που εκτυλίσσονται τώρα, πρέπει να αναλύσουμε τρεις συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις αυτές δεν είναι εντελώς ανεξάρτητες η μία από την άλλη, αλλά πρέπει να κατανοηθούν ξεχωριστά. Πρώτον, υπάρχει η γενοκτονία στη Γάζα και η ευρύτερη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Δεύτερον, υπάρχει η σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολλά. Τρίτον, υπάρχει η σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ, του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με τη γενοκτονία στη Γάζα. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ. Είναι ίσως καλύτερα να μιλάμε για το «Μεγάλο Ισραήλ» παρά για το απλό Ισραήλ. Το Μεγάλο Ισραήλ περιλαμβάνει το Ισραήλ της Πράσινης Γραμμής -το Ισραήλ που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο του 1948- καθώς και τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Το Μεγάλο Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ, και για όποιον έχει αμφιβολίες γι' αυτό, έχουν γραφτεί τρεις σημαντικές εκθέσεις από διακεκριμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων —η Διεθνής Αμνηστία, η B'Tselem και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων— οι οποίες περιγράφουν λεπτομερώς το γεγονός ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ.
Αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου οδήγησε το Ισραήλ να επιδιώξει δύο κύριους στόχους απέναντι στη Χαμάς: πρώτον, να νικήσει τη Χαμάς. Δεύτερον, να ανακτήσει τους ομήρους. Αυτοί οι δύο στόχοι συζητούνται συχνά, αλλά υπάρχει και ένας τρίτος, εξίσου σημαντικός στόχος που αναφέρεται λιγότερο συχνά: η εκκαθάριση, η εθνοκάθαρση της Γάζας. Οι Ισραηλινοί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι το Μεγάλο Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ, και θα ήθελαν να το τερματίσουν αυτό εκδιώκοντας τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, δημιουργώντας ένα σε μεγάλο βαθμό ομοιογενές εβραϊκό κράτος. Αυτός είναι ο βασικός τους στόχος, και βλέπουν τα γεγονότα που ακολούθησαν την 7η Οκτωβρίου ως μια ευκαιρία να εθνοκαθάρουν τη Γάζα.
Η αρχική επιχειρησιακή υπόθεση ήταν ότι σκοτώνοντας έναν σημαντικό αριθμό Παλαιστινίων και καθιστώντας τη Γάζα αβίωτη, οι Παλαιστίνιοι θα έφευγαν. Φυσικά, αυτό δεν συνέβη. Παρά τον μεγάλο αριθμό των Παλαιστινίων που σκοτώθηκαν και την ακαταλληλότητα της Γάζας για διαμονή και διαβίωση, οι Παλαιστίνιοι δεν έφυγαν. Έτσι, η εθνοκάθαρση δεν πέτυχε, αλλά στην πορεία το Ισραήλ έγινε μια φονική μηχανή που εκτελεί γενοκτονία στη Γάζα. Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα.
Επιπλέον, το Ισραήλ δεν έχει νικήσει τη Χαμάς. Η Χαμάς παραμένει μια λειτουργική πολεμική οργάνωση που συνεχίζει να απειλεί το Ισραήλ και το Ισραήλ δεν έχει καταφέρει να την νικήσει. Ούτε έχουν ανακτήσει τους ομήρους. Και, όπως ανέφερα, δεν έχουν εθνοκαθάρει επιτυχώς τη Γάζα.
Τι γίνεται με τη Χεζμπολλά; Όπως όλοι γνωρίζετε, λίγο μετά την 7η Οκτωβρίου, η Χεζμπολλά άρχισε να εκτοξεύει ρουκέτες και πυραύλους στο βόρειο Ισραήλ. Αυτό οδήγησε περίπου 100.000 Ισραηλινούς από τη βόρεια περιοχή να μετακινηθούν νότια για να γλιτώσουν από τα πυρά των ρουκετών. Απ' όσο μπορώ να πω, περίπου 60.000 από αυτούς τους Ισραηλινούς δεν έχουν επιστρέψει ακόμη στα σπίτια τους στο βορρά. Επομένως, οι Ισραηλινοί είναι βαθιά προσηλωμένοι στο να σταματήσουν τις επιθέσεις της Χεζμπολλά με ρουκέτες και πυραύλους.
Το Ισραήλ ακολουθεί τρεις στρατηγικές για να νικήσει τη Χεζμπολλά. Πρώτον, εφαρμόζουν μια στρατηγική αποκεφαλισμού, καρατόμησης: προσπαθούν να σκοτώσουν την ηγεσία της Χεζμπολλά. Είχαν κάποια επιτυχία με αυτό, αλλά η ιστορία δείχνει ότι οι στρατηγικές καρατόμησης συνήθως δεν αποδίδουν. Οι Ισραηλινοί στοχεύουν τους Άραβες ηγέτες εδώ και χρόνια, αλλά ενώ αυτά τα χτυπήματα μπορεί να είναι αποτελεσματικά στο να σκοτώνουν άτομα, δεν αλλάζουν τη συνολική πορεία των γεγονότων με ουσιαστικό τρόπο. Η εξουδετέρωση του ηγέτη της Χεζμπολλά, Χασάν Νασράλα, δεν θα αλλάξει σημαντικά την κατάσταση.
Δεύτερον, το Ισραήλ τιμωρεί τον άμαχο πληθυσμό του Λιβάνου σκοτώνοντας μεγάλο αριθμό αμάχων, με στόχο να ασκήσει πίεση στη Χεζμπολλά. Ωστόσο, η έρευνα των διεθνών σχέσεων δείχνει ότι η τιμωρία των αμάχων σπάνια αποδίδει. Αυτό το γνωρίζουμε από τις εκστρατείες βομβαρδισμού στη Γερμανία και την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, η ιδέα ότι το Ισραήλ μπορεί να γονατίσει τη Χεζμπολλά βομβαρδίζοντας αμάχους στο Λίβανο είναι λανθασμένη.
Τρίτον, το Ισραήλ ετοιμάζεται να εισβάλει στο νότιο Λίβανο για να εμπλέξει άμεσα τις δυνάμεις της Χεζμπολλά. Ωστόσο, δοκίμασαν αυτή τη στρατηγική το 1982 και ξανά το 2006, και τις δύο φορές απέτυχαν. Το ίδιο αποτέλεσμα είναι πιθανό και τώρα. Αυτό που λέω είναι ότι η Χεζμπολλά θα παραμείνει ένας τρομερός αντίπαλος για το Ισραήλ στο ορατό μέλλον και θα διατηρήσει την ικανότητά της να εκτοξεύει ρουκέτες και πυραύλους στο βόρειο Ισραήλ, κάτι που αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για το Ισραήλ.
Έτσι, για να συνοψίσω όσα έχω πει μέχρι τώρα: Το Ισραήλ δεν έχει νικήσει τη Χαμάς, δεν μπόρεσε να καθαρίσει εθνοτικά τη Γάζα και δεν θα νικήσει τη Χεζμπολλά. Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι δύο συγκρούσεις είναι πιθανό να συνεχιστούν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό μας φέρνει στην τρίτη σύγκρουση, η οποία αφορά το Ιράν. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι ούτε το Ιράν ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν έναν πόλεμο μεταξύ τους και αμφότερες έχουν φροντίσει να αποφύγουν την άμεση σύγκρουση. Ωστόσο, οι Ισραηλινοί είναι βαθιά προσηλωμένοι στο να φέρουν τόσο τις ΗΠΑ όσο και το Ιράν σε σύγκρουση. Ιδανικά, από τη σκοπιά του Ισραήλ, θα ήθελαν να δουν το Ιράν να πολεμά τόσο εναντίον του Ισραήλ όσο και εναντίον των ΗΠΑ.
Για παράδειγμα, την 1η Απριλίου, το Ισραήλ επιτέθηκε στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό, γεγονός που προκάλεσε το Ιράν να προβεί σε αντίποινα κατά του Ισραήλ στις 14 Απριλίου. Στη συνέχεια, το Ισραήλ απάντησε στις 19 Απριλίου με μια μικρής κλίμακας επίθεση στο Ιράν. Παρόλο που τα περιστατικά αυτά δεν οδήγησαν σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, καταδεικνύουν πώς οι Ισραηλινοί προσπαθούν να τραβήξουν τις ΗΠΑ και το Ιράν σε μια ευρύτερη σύγκρουση.
Στις 31 Ιουλίου, το Ισραήλ κλιμάκωσε περαιτέρω τις εντάσεις δολοφονώντας έναν Παλαιστίνιο ηγέτη στο Ιράν, γεγονός που οδήγησε τελικά το Ιράν να εξαπολύσει μια μαζική επίθεση με περίπου 180 βαλλιστικούς πυραύλους στο Ισραήλ την 1η Οκτωβρίου. Περιμένουμε τώρα την απάντηση του Ισραήλ και είναι πιθανό ότι όταν το Ισραήλ απαντήσει, το Ιράν θα ανταποδώσει και πάλι. Αυτό που βλέπουμε είναι μια επικίνδυνη κλιμάκωση, με τις δύο πλευρές να ανεβαίνουν τη σκάλα της σύγκρουσης και είναι δύσκολο να προβλέψουμε πού θα καταλήξει αυτό.
Το βασικό ερώτημα είναι: Γιατί οι Ισραηλινοί είναι τόσο αποφασισμένοι να βάλουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ιράν; Υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Πρώτον, το Ιράν παρουσιάζεται ως ο μπαμπούλας που κρατά τις ΗΠΑ δεσμευμένες στη Μέση Ανατολή. Ο Ισραηλινός μελετητής Ze'ev Schiff έχει γράψει εκτενώς για αυτό στο έργο του, δείχνοντας πώς, όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος και η σοβιετική απειλή εξαφανίστηκε, το Ισραήλ ανησυχούσε βαθιά ότι οι ΗΠΑ θα έχαναν το ενδιαφέρον τους για την περιοχή. Το Ισραήλ χρειαζόταν μια νέα απειλή για να διασφαλίσει τη συνέχιση της αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής, οπότε βοήθησε στην κατασκευή του αφηγήματος ότι το Ιράν αποτελούσε σοβαρή απειλή τόσο για την περιοχή όσο και για τις ΗΠΑ.
Επιπλέον, δεδομένων όλων των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή, ειδικά με το παλαιστινιακό ζήτημα στην καρδιά μεγάλου μέρους τους, η παρουσίαση του Ιράν ως της βασικής αιτίας των προβλημάτων μετατοπίζει την προσοχή μακριά από το Ισραήλ. Εάν το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του μπορούν να παρουσιάσουν το Ιράν ως την κύρια πηγή αστάθειας, αυτό αποσπά την προσοχή από το επιχείρημα ότι οι πολιτικές του Ισραήλ, ειδικά απέναντι στους Παλαιστίνιους, αποτελούν κεντρικό μέρος του προβλήματος. Έτσι, η εμπλοκή του Ιράν σε μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ εγγυάται ότι το Ιράν θα θεωρηθεί ως η αιτία όλων των προβλημάτων, αποπροσανατολίζοντας την προσοχή από τον ρόλο του Ισραήλ.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο το Ισραήλ πιέζει για σύγκρουση είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το Ιράν πλησιάζει στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και αυτό ανησυχεί πολύ το Ισραήλ. Το Ισραήλ θέλει οι ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους δύναμη για να επιτεθούν και να καταστρέψουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Ο στόχος είναι να εξουδετερωθεί μια για πάντα η πυρηνική ικανότητα του Ιράν.
Αυτό που βλέπουμε, λοιπόν, είναι οι ΗΠΑ να παρασύρονται αργά αλλά σταθερά σε μια όλο και μεγαλύτερη αντιπαράθεση με το Ιράν. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι: πού οδηγούν όλα αυτά; Αν ακούσετε τους Ισραηλινούς ηγέτες και πολλούς από τους υποστηρικτές τους στις ΗΠΑ, μιλούν για την αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής. Όταν μιλούν για αναδιαμόρφωση της περιοχής, δεν μιλούν μόνο για το Ιράν: αναφέρονται επίσης στη Χεζμπολλά και τη Χαμάς. Πιστεύουν ότι μέσω της στρατιωτικής βίας μπορούν να αναδιαμορφώσουν τη Μέση Ανατολή με τρόπο που να εξαλείψει αυτές τις απειλές.
Ωστόσο, έχω σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με αυτό. Ενώ το Ισραήλ και οι ΗΠΑ μπορεί να πιστεύουν ότι μπορούν να αναδιαμορφώσουν την περιοχή, δεν θα επιτύχουν τα αποτελέσματα που επιθυμούν. Το Ιράν δεν πρόκειται να εξουδετερωθεί, η Χεζμπολλά δεν πρόκειται να ηττηθεί και η Χαμάς δεν πρόκειται να εξαλειφθεί. Η Χαμάς, η Χεζμπολλά και το Ιράν είναι εδώ για να μείνουν, και το Ιράν, ειδικότερα, διαθέτει τρομερές δυνατότητες αντιποίνων που δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Αυτό καθιστά πολύ δύσκολο για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν το Ιράν με τον σκληρό τρόπο που θα ήθελαν.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτά τα προβλήματα πρόκειται να λυθούν σύντομα. Για να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, όπως ανέφερα προηγουμένως, το πρόβλημα στη Μέση Ανατολή δεν αφορά κυρίως τη συμπεριφορά του Ιράν. Δεν λέω ότι το Ιράν είναι αθώο - σίγουρα προκαλεί προβλήματα - αλλά δεν είναι η κύρια πηγή των προβλημάτων στην περιοχή σήμερα. Η ρίζα του προβλήματος είναι το παλαιστινιακό ζήτημα. Αν οι Παλαιστίνιοι είχαν κάποια ουσιαστική μορφή αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας -αν υπήρχε λύση δύο κρατών εδώ και πολύ καιρό- δεν θα υπήρχε σύγκρουση με τη Χαμάς, και αν δεν υπήρχε σύγκρουση με τη Χαμάς, δεν θα υπήρχε σύγκρουση με τη Χεζμπολλά.
Όσον αφορά το Ιράν, δεν υπάρχει κανένας λόγος το Ιράν και οι ΗΠΑ να είναι θανάσιμοι εχθροί. Έχω περάσει πολύ χρόνο μελετώντας τις αμερικανο-ιρανικές σχέσεις από το 1979, και σε πολλές περιπτώσεις, το Ιράν προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ Ωστόσο, κάθε φορά που η πρόοδος φαινόταν δυνατή, το λόμπι του Ισραήλ στις ΗΠΑ παρενέβη για να την αποτρέψει. Οι Ισραηλινοί είναι αποφασισμένοι να διασφαλίσουν ότι οι ΗΠΑ και το Ιράν θα παραμείνουν αντίπαλοι. Θεωρούν ότι αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της εμπλοκής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή με τους όρους του Ισραήλ.
Έτσι, για να συνοψίσω, μέχρι να επιλυθεί το Παλαιστινιακό ζήτημα -και δεν νομίζω ότι θα επιλυθεί σύντομα- θα υπάρχουν ατελείωτα προβλήματα στη Μέση Ανατολή. Αυτά τα προβλήματα θα συνεχίσουν να εμπλέκουν τη Χαμάς, τους Παλαιστίνιους τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη, τη Χεζμπολλά και το Ιράν. Επιπλέον, λόγω του διεθνούς μπλοκ που περιλαμβάνει το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα κλιμάκωσης πέρα από την περιοχή. Για παράδειγμα, η Ρωσία, η οποία κινείται πιο κοντά στο Ιράν και εμπλέκεται βαθιά στη Συρία, θα μπορούσε επίσης να παρασυρθεί σε αυτή τη σύγκρουση. Το ενδεχόμενο μεγαλύτερου κινδύνου είναι αξιοσημείωτο.
Θέλω να κλείσω με μια σημείωση σχετικά με τους Παλαιστίνιους. Ανησυχώ πολύ για το μέλλον τους. Φυσικά, αυτό που συμβαίνει στους Παλαιστίνιους σήμερα είναι φρικτό και δεν θέλω να το υποβαθμίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αλλά ανησυχώ ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμη χειρότερα. Οι Ισραηλινοί είναι βαθιά προσηλωμένοι στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων τόσο από τη Γάζα όσο και από τη Δυτική Όχθη, και νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό, όσο περνάει ο καιρός, η ισραηλινή κυβέρνηση να γίνει πιο δεξιά, πιο γερακίσια και πιο προσηλωμένη σε αυτόν τον στόχο.
Ταυτόχρονα, λόγω της δύναμης του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, όσο περισσότερο οι Ισραηλινοί πιέζουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους, τόσο περισσότερο οι ΗΠΑ θα τους υποστηρίζουν. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν το Ισραήλ άνευ όρων. Όταν τα βάζετε όλα αυτά μαζί και αξιολογείτε την πιθανή πορεία των Παλαιστινίων, είναι μια βαθιά καταθλιπτική και τρομακτική εικόνα.
επιμέλεια: Σωτήρης Μητραλέξης
(από antifono.gr)