το καύσιμο θα γίνει τελικά μια προσιτή επιλογή για την απαλλαγή από τον άνθρακα.
Επί του παρόντος, το υδρογόνο κοστίζει 3 έως 7 δολάρια ανά κιλό. Ορισμένοι αναλυτές αναμένουν ότι αυτή η τιμή θα μειωθεί στο μισό μέχρι το τέλος της δεκαετίας και θα πέσει στο τετραπλάσιο μέχρι το 2050, γεγονός που θα το καταστήσει σχεδόν εξίσου αποδοτικό με τα ορυκτά καύσιμα, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Αλλά το κόστος παραγωγής είναι μόνο μία πτυχή της τιμής του υδρογόνου. Για τους περισσότερους τομείς, το κόστος αποθήκευσης και διανομής αποτελεί το ένα τρίτο έως το ήμισυ της συνολικής τιμής παράδοσης, πράγμα που σημαίνει ότι «οι μελλοντικές μειώσεις στο κόστος παραγωγής θα έχουν μόνο οριακό αντίκτυπο στη συνολική τιμή», πρόσθεσαν.
Ακόμη και αν το κόστος παραγωγής μειωθεί σύμφωνα με τις προβλέψεις, το κόστος αποθήκευσης και διανομής θα εμποδίσει το υδρογόνο να είναι ανταγωνιστικό ως προς το κόστος σε πολλούς τομείς», δήλωσε η Roxana Shafiee από το Κέντρο Περιβάλλοντος του Χάρβαρντ, προσθέτοντας ότι τα αποτελέσματα της μελέτης αμφισβητούν την ιδέα ότι το υδρογόνο είναι ο “ελβετικός σουγιάς της απαλλαγής από τον άνθρακα”.
Ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών επιδιώκει να καταστήσει το υδρογόνο βασικό μέρος των στρατηγικών τους για τη μείωση των εκπομπών, ιδίως για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια για να ξεκινήσουν την παραγωγή υδρογόνου με γενναιόδωρες φορολογικές πιστώσεις.
Στην ΕΕ, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ποντάρουν στο καύσιμο και στην κατασκευή σταθμών παραγωγής ενέργειας που είναι «έτοιμοι» για υδρογόνο, ώστε να επιτευχθούν οι φιλόδοξοι κλιματικοί στόχοι, αν και η μεταφορά και αποθήκευση του αερίου θα απαιτήσει δαπανηρές αναβαθμίσεις στα λιμάνια. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας θα παράσχει 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικά κίνητρα κατά την επόμενη δεκαετία και η Ιαπωνία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης υδρογόνου ύψους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όμως η ζήτηση υστερεί, με πολλά έργα υδρογόνου να μην βρίσκουν αγοραστές για να αγοράσουν το καύσιμο. Μόνο το 12% περίπου της παραγωγικής δυναμικότητας που έχει προγραμματιστεί να τεθεί σε λειτουργία μέχρι το τέλος της δεκαετίας έχει προς το παρόν αναγνωρισμένο αγοραστή, και μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών των συμφωνιών είναι δεσμευτικές. Τους τελευταίους μήνες, ο τομέας είδε έργα να αυξάνονται, καθώς και να περιορίζονται τα επενδυτικά σχέδια, καθώς παλεύει με το υψηλό κόστος.
Το υδρογόνο αντιμετωπίζει «ένα μικρό πρόβλημα με το αυγό και την κότα», δήλωσε η αναλύτρια της BNEF Kathy Gao. «Για να μειωθεί το κόστος, πρέπει να αναπτυχθούν έργα. Εάν αναπτυχθούν έργα, η ζήτηση μπορεί να αυξηθεί και το κόστος μπορεί να μειωθεί. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό για το υδρογόνο».
Τελικά υποχρεωμένοι οι φορολογούμενοι να χρηματοδοτούν μαζικά σπάταλες και πανάκριβες μορφές ενέργειας... μερικές από τις οποίες χρειάζονται περισσότερη ενέργεια για να παραχθούν από όση προσφέρουν; Μάλλον όχι...