Στην πλειονότητά τους, όμως, οι διεθνείς αντιδράσεις ήταν έντονες. Χαρακτηρίστηκε, μάλιστα, “Αμερικανός προφήτης νέων δεινών”. Η βασική κριτική εστιάζονταν κυρίως στον “ανεπαρκή” και “απαράδεκτο” τρόπο κατανόησης εκ μέρους του Χάντινγκτον των πολιτισμών και της γεωγραφικής οριοθέτησής τους.
Επρόκειτο –κατά τη γνώμη των επικριτών του Χάντινγκτον– για μια “αρχαϊκά πεσιμιστική”, “ανιστόριτη”, “στατική”, “ρηχή” και “ουσιοκρατική” θεωρητική προσέγγιση και μια κακόβουλη “θρησκειοποίηση” της πολιτικής “γεμάτη με αντιφάσεις”, η οποία διασπά αυθαίρετα τον κόσμο σε ανερχόμενους και υποχωρούντες πολιτισμούς. Μια “χοντροκομμένη παγκόσμια φόρμουλα”, που δεν δίνει την ανάλογη βαρύτητα σε άλλες αιτίες των διεθνών συγκρούσεων, όπως οι οικονομικές διαφορές, η παγκόσμια οικολογική υποβάθμιση, η εξασφάλιση πρώτων υλών και ενέργειας, η τεχνολογική ανισότητα, οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις κ.α., ή ακόμα και την θετική αλληλεπίδραση των πολιτισμών και των πολιτισμικών επαφών στην προαγωγή της ειρήνης στον κόσμο.
(η συνέχεια στο slpress.gr)