Βέβαια, ο Ερντογάν δεν διατρέχει τέτοιο κίνδυνο – όχι πώς απέφυγε την κατάχρηση εξουσίας( όπως ο Μεντερέςμε το πογκρόμ των Ρωμιών το 1955) αλλ’ ίσως / διότι εξωτερικοί κίνδυνοι διαγράφονται για την Τουρκία, στην μεταπολεμική εποχή του Ντόναλντ Τραμπ.
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Γκιντόν Σαάρ, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, δήλωσε ότι η χώρα του θα υστερεί πάντοτε σε πληθυσμό των Αραβικών χωρών στη γειτονιά του και ότι θα έπρεπε το Ισραήλ να συμβληθεί με αυτόχθονες πληθυσμούς σέ άλλες χώρες, που τελούν υπό την δεσποτεία της ετερογενούς πλειοψηφίας στην περιοχή των, για να επιβιώσει .
Τέτοιος είναι ο Κουρδικός λαός, διεσπαρμένος στα νότια της Τουρκίας, στα βορειανατολικά της Συρίας και δυτικά του Ιράκ , δεν ευδόκησε ν’αποκτήσει την ανεξαρτησία, αν κι αριθμητικώς υπερβαίνει τα 30 εκατομμύρια. Οι Κούρδοι του Ιράν είναι λιγότεροι και δεν προκαλούν προβλήματα στην Ιρανική κυβέρνηση αν και τελευταίως συγκεντρώνουν κι αυτοί την προσοχή των Ισραηλινών. Οι τρείς άλλες συγκεντρώσεις Κούρδων στην Τουρκία, Συρία και Ιράκ αποβλέπουν πλέον όχι στην αυτονομία αλλά στην συγκρότηση ενιαίου Κουρδικού κράτους.
Στο σημείο αυτό η πρωτοβουλία του Ερντογάν να ενθαρρύνει το 2012 την αποστολή βοηθείας στον Παλαιστινιακό λαό της Γάζας με τον διάσημο «Μαρμαρά στολίσκο», προκάλεσε όχι μόνο την διάσπαση της Ισλαμικής συμμαχίας με τον Ιμάμη Φεντουλάχ Γκιουλέν αλλά και την εχθρότητα των Ισραηλινών προς την Τουρκία με την οποία προηγουμένως ήσαν άσπονδοι φίλοι.
΄Εκτοτε, οι σχέσεις των δύο χωρών σταθερώς επεδεινώθησαν για να φθάσουμε σήμερα να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ο Ερντογάν στα κατεχόμενα εδάφη της Συρίας φοβούμενος πλήγμα κατά τη εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας όχι από το Ισραήλ αλλά από τους Κούρδους με τους οποίους συνεργάζονται οι Ισραηλινοί, μαχόμενοι στη Γάζα κατά της Χαμάς, στο Λίβανο κατά της Χεζμπολάχ, με τους Ιρανούς και τους Ιεμενήτες «Χούθι» που υπέστησαν προχθές και Αμερικανοαγγλική εναέρια επιδρομή στις πολεμικές αποθήκες των, ορμώμενοι από την ελευθέρα Κύπρο.
Αυτός είναι ο λόγος της ανησυχίας του Ερντογάν και μάλλον ο φόβος του να παραδώσει την εξουσία – μη τυχόν η Τουρκία διασπασθεί εις τα εξ ών συνετέθη το 1922, από την συμμαχία Κεμάλ και Μπολσεβλίκων που άλλαξε τον ρουν της παγκόσμιας ιστορίας.
Όσον αφορά στα Ελληνικά ενδιαφέροντα στην Μέση Ανατολή, όπου δεν μας πέφτει και πολύς λόγος -με μόνη επιφύλαξη την μυστική συμφωνία με Γεραπετρίτη-Χακάν, να ανταλλαγούν τα Χωρικά Υδατα των 12 μιλίων με την αναίρεση της «αποστρατικοποίησης» των Αιγαιακών νησιών - η μακροημέρευση του Ερντογάν και η απειλή ενός ανεξαρτήτου Κουρδιστάν συμφέρουν τον Ελληνισμό. Η επιλογή επίσης του Αμερικανού Μάρκο Ρούμπιο, ως υπουργού Εξωτερικών από τον εκλεγέντα πρόεδρο Τραμπ, που πρωτοστάτησε στην Γερουσία για την αμυντική συνεργασία ΗΠΑ- Κυπριακής Δημοκρατίας και του φιλοϊσραηλινού Μάικλ Βανς ως Συμβούλου εθνικής ασφαλείας - αν και εκλεγείς αντιπρόεδρος, δηλ. θεσμικός διάδοχος του Τραμπ- ανησυχούν τους Τούρκους αλλά διασφαλίζουν την πολιτική επιβίωση του Ερντογάν του μόνου Ισλαμιστού, που σέβεται της Αμερικανική ηγεμονία.
Ας κόβει μέρες ο Γιαραμπής και να χαρίζει χρόνια στο νεοσουλτάνο τα Αγκύρας - θα έχουμε την ησυχία μας για μία τριετία, να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και κυρίως το δημογραφικό. Μετά έχει ο Θεός της Ελλάδος κι ο κύριος Δένδιας με τα F-35.