Το μέτρο θα ξεκινήσει από τον κλάδο των μπαταριών, αλλά πιθανότατα θα διευρυνθεί σταδιακά καθώς οι ευρωπαίοι παραγωγοί παλεύουν να κλείσουν την ψαλίδα από τους κινέζους ανταγωνιστές τους.
Η ΕΕ σκοπεύει να ανοίξει έναν νέο γύρο χρηματοδότησης ύψους 1 δις ευρώ για την παραγωγή μπαταριών τον Δεκέμβριο, με τους ευρωπαίους αξιωματούχους να σχεδιάζουν την επιβολή πολύ αυστηρότερων κριτηρίων προς τους Κινέζους ενδιαφερόμενους. Μολονότι το πρόγραμμα δεν έχει οριστικοποιηθεί, οι κινεζικές επιχειρήσεις που επιθυμούν να χρηματοδοτηθούν από τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα πρέπει να έχουν εργοστάσια επί ευρωπαϊκού εδάφους και να μοιράζονται την τεχνογνωσία τους. Η κίνηση αυτή θυμίζει τη διαχρονική στρατηγική της Κίνας που τη βοήθησε να αναπτύξει την εγχώρια παραγωγή της με ταχύτατους ρυθμούς.
Ο στόχος του μέτρου αυτού είναι να ισορροπήσει την αγορά προς όφελος των ευρωπαϊκών εταιρειών, οι οποίες δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν ελεύθερα έναντι των κινεζικών. Αυτό συνδέεται με μία σειρά βαθύτερων προβλημάτων της ηπείρου, όπως το υψηλό κόστος της ενέργειας, οι οικονομίες κλίμακας, ο έλεγχος των εφοδιαστικών αλυσίδων κα. Παρόλο που αυτή η τακτική δεν αναμένεται να λύσει τα δομικά ζητήματα της ευρωπαϊκής βιομηχανικής παραγωγής, θα μπορούσε να ενισχύσει την εγχώρια αγορά όπως η επιβολή δασμών.
Ο κλάδος των μπαταριών, όπου και θα τρέξει πιλοτικά αυτή η πολιτική προστατευτισμού, αποτελεί μία πληγή για την ευρωπαϊκή επιχειρηματικότητα. Η σουηδική Northvolt, η οποία είχε εξασφαλίσει σχεδόν 14 δισεκατομμύρια ευρώ σε χρηματοδότηση, βρίσκεται πλέον στα όρια της χρεοκοπίας, χωρίς να έχει κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία κατά τα προηγούμενα χρόνια. Αντιθέτως, όταν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που είχαν συνάψει συμφωνίες με τη Northvolt αντιλήφθηκαν πως η εταιρεία δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, αναγκάστηκαν να στραφούν σε κατασκευαστές από την Ασία.
Ευρύτερα, ο προστατευτισμός είναι η νέα τάση στο διεθνές εμπόριο και σίγουρα εξευμενίζει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, ωστόσο δεν αποτελεί λύση για τη ρίζα του προβλήματος. Τα μέτρα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν ως προσωρινά “σωσίβια” για την ευρωπαϊκή επιχειρηματικότητα, αλλά δεν απαντούν στα κρισιμότερα καλέσματα των ανθρώπων της αγοράς.