Με τις διαδικασίες απανθρακοποίησης να θεωρούνται σε “παύση” για όσο διαρκέσει η θητεία του Τραμπ και των δυνητικών διαδόχων του, αρκετοί αναλυτές προεξοφλούν και το πάγωμα της κλιματικής δράσης σε διεθνές επίπεδο. Αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητο.
Οι ΗΠΑ, αλλά και ο ίδιος ο Τραμπ, σίγουρα έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Υπάρχουν ήδη κυβερνήσεις, όπως εκείνη του Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή, που έλαβαν την επανεκλογή Τραμπ ως το πράσινο φως για να επιβραδύνουν ή να σταματήσουν τους κλιματικούς στόχους που είχαν θέσει οι χώρες τους στο παρελθόν. Υπάρχουν επίσης δυνάμεις, όπως οι υπερσυντηρητικοί ‘σκεπτικιστές’ στην Ευρώπη, που νομιμοποιούνται για να διεκδικήσουν περαιτέρω υποχωρήσεις στην κλιματική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει βέβαια και μία εντεινόμενη αίσθηση λαϊκής/κοινωνικής δυσαρέσκειας έναντι οτιδήποτε “πράσινου” σε αρκετά κράτη, με τεχνολογίες όπως τα φωτοβολταϊκά πάνελ και τα ηλεκτρικά οχήματα να αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Εντός αυτού του ολοένα και πιο εχθρικού περιβάλλοντος, ακόμα και οι ιδιώτες επενδυτές θα δυσκολευτούν να εξηγήσουν μία μεγάλη έκθεση στους ευάλωτους πράσινους κλάδους.
Ωστόσο, η πράσινη μετάβαση έχει ένα ιδιότυπο— για τα ιστορικά δεδομένα— χαρακτηριστικό επί του παρόντος. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν αποτελούν τους ηγέτες σε αυτόν τον τομέα. Αντιθέτως, είναι ευρέως γνωστό πως η Κίνα έχει καταφέρει να ηγεμονεύσει στον χώρο των πράσινων τεχνολογιών, περνώντας δεκαετίες για να διαμορφώσει τις εφοδιαστικές αλυσίδες της, να ενισχύσει τις γραμμές παραγωγής της, να κυριαρχήσεις στις διεθνείς αγορές, και να καταστήσει μη ανταγωνιστικές τις ξένες επιχειρήσεις σε συνθήκες «ελεύθερης αγοράς». Μάλιστα, ορισμένοι πλέον δηλώνουν με σαφήνεια πως η Κίνα έχει όλα τα πλεονεκτήματα για να κερδίσει τον εντεινόμενο ανταγωνισμό στον τομέα της πράσινης μετάβασης. Αυτό καθίσταται ακόμα πιο εμφανές αν αναλογιστεί κανείς τη χρόνια αδράνεια των ΗΠΑ και την εξίσου χρόνια διστακτικότητα της ΕΕ. Πέραν αυτού, η Κίνα έχει τους διαθέσιμους πόρους για να τροφοδοτήσει, σε υλικό επίπεδο τουλάχιστον, την πράσινη μετάβαση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με αυτά τα δεδομένα, η επιστροφή Τραμπ πιθανότατα θα καθυστερήσει, αλλά δεν θα σταματήσει την πράσινη μετάβαση. Αντιθέτως, εκτός από όλα τα άλλα αποτελέσματα που θα φέρει η νέα προεδρία του, το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας στο κομμάτι της πράσινης τεχνολογίας θεωρείται αναπόφευκτο. Η σημασία αυτού του κενού μεταξύ των δύο στρατηγικών ανταγωνιστών ενισχύεται αν συνδυαστεί με την ευρύτερη υποχώρηση της Ουάσιγκτον ως διεθνής πόλος σταθερότητας, καθώς και την εντεινόμενη απόκλιση μεταξύ των αμερικανικών προσεγγίσεων και των αιτημάτων του Παγκόσμιου Νότου.