Το μεν Ισραήλ χρειαζόταν, όπως δήλωσε και ο πρωθυπουργός του, Μπενιαμίν Νετανιάχου, μιαν ανάπαυλα, δεδομένων των προβληματικών επιδόσεών του στις χερσαίες επιχειρήσεις και των απωλειών από τις οποίες αυτές συνοδεύθηκαν, εν μέσω θολού στρατηγικού ορίζοντα. Η δε Χεζμπολάχ, που είδε να χάνεται σχεδόν όλη η ιδρυτική γενιά της ηγεσίας της, είχε φθάσει στα όρια των αντοχών της, όχι τόσο από επιχειρησιακή άποψη (αφού μέχρι και χθες ήταν ικανή για σειρά πληγμάτων βαθιά στην ισραηλινή επικράτεια), όσο από την άποψη της συνοχής της κοινωνίας του Λιβάνου, που πλήρωνε βαρύ τίμημα για τις επιλογές της σιιτικής οργάνωσης.
Όπως είχε διαφανεί εδώ και αρκετό καιρό από τις δηλώσεις του νέου ηγέτη της Χεζμπολάχ Ναϊμ Κάσσεμ, η εκεχειρία στο "βόρειο μέτωπο" του Ισραήλ προκύπτει αποσυνδεδεμένη από μία κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας, προς υποστήριξη της οποίας μπήκε και ο Λίβανος σε αυτή την περιπέτεια. Από αυτή την άποψη, το Ισραήλ καταγράφει μιαν επιτυχία. Ωστόσο, η ίδια η Χαμάς (αλλά και το Ιράν, που μάλλον ενθάρρυνε την Χεζμπολλάχ να προσχωρήσει στην εκεχειρία) χαιρέτισε την κατάπαυση του πυρός, προκειμένου να αποσείσει την εντύπωση ότι "προδίδεται" από τους αδελφούς εν όπλοις.
Χωρίς να έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει κρίσιμες λεπτομέρειες ως προς την υλοποίηση της συμφωνίας, χιλιάδες εκτοπισμένοι κάτοικοι του νοτίου Λιβάνου επιστρέφουν ήδη στις εστίες τους, γεγονός που καταδεικνύει υψηλό φρόνημα. Αντιθέτως, οι κάτοικοι του βορείου Ισραήλ, που έχουν μετατραπεί σε εσωτερικά εκτοπισμένους, διαμηνύουν ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουν, διότι δεν αισθάνονται ασφαλείς, ενώ τηλεοπτική δημοσκόπηση φέρει τους Ισραηλινούς πολίτες να κρίνουν σε ποσοστό 61% ότι η χώρα τους δεν νίκησε τη Χεζμπολάχ. Αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί διαισθητικά την εγκυρότητα της φράσης που αποδίδεται στον Χένρι Κίσσινγκερ ότι "ένας τακτικός στρατός χάνει όσο δεν κερδίζει και ένας αντάρτικος στρατός κερδίζει όσο δεν χάνει".
Ο Αμερικανός ειδικός απεσταλμένος για τον Λίβανο (και βετεράνος του ισραηλινού στρατού) Έιμος Χόκστιν ανήκει σε αυτούς που δικαιούνται να πανηγυρίζουν σε αυτή τη φάση. Με το σχέδιό του η ισραηλινή πλευρά υποχρεώνεται να αποτραβηχτεί από τα λιγοστά εδάφη του Λιβάνου που είχε καταλάβει, ενώ η Χεζμπολάχ υποχρεώνεται να αποσύρει τον βαρύ οπλισμό της βορείως του ποταμού Λιτάνι, με τον λιβανέζικο στρατό να αναπτύσσεται στα σύνορα, σε μιαν οιονεί εφαρμογή με καθυστέρηση πολλών ετών του ψηφίσματος 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Την επίβλεψη της τήρησης των όρων της συμφωνίας αναλαμβάνει ο αμερικανικός στρατός (χωρίς επιτόπια ανάπτυξη), σε συνεργασία με τις δυνάμεις της Γαλλίας και των κυανοκράνων της UNIFIL.
Σε αμερικανικούς κύκλους επικρατεί αισιοδοξία, που διαχέεται και στα μέσα ενημέρωσης, ότι σήμανε η ώρα της "αποκατάστασης της κυριαρχίας" του Λιβάνου, με κλείσιμο της 40ετούς παρένθεσης που σήμανε η δεσπόζουσα παρουσία της Χεζμπολάχ. Το αν αυτή η συνταγή "αλλαγής καθεστώτος" μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς το ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου είναι ένα ερώτημα που ανταγωνίζεται αυτό που αφορά το πόσο μπορεί πραγματικά να αντέξει η κατάπαυση του πυρός και αν θα ανανεωθεί πέραν των 60 ημερών.
Προς το παρόν οι εμπλεκόμενοι ανασυγκροτούνται και στρέφουν το βλέμμα τους στον ευρύτερο περίγυρο. Η δήλωση του Νετανιάχου ότι πλέον θα επικεντρωθεί στην ιρανική απειλή, συνοδευόμενη και από προειδοποιήσεις προς τον Άσαντ της Συρίας ότι "παίζει με τη φωτιά”, είναι αρκούντως ανησυχητική (αν δεν είναι απλώς ρητορική κάλυψη της υποχώρησης στην οποία υποχρεώθηκε), ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εκκρεμεί η υλοποίηση της επιχείρησης "Αληθής Υπόσχεση 3”, ήτοι των αντιποίνων του Ιράν στο Ισραήλ. Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί αν το πάγωμα του λιβανικού μετώπου απλώς λύνει τα χέρια των δύο αυτών πλευρών να αναμετρηθούν άμεσα ή εντάσσεται σε κάποια γενικότερη εκτόνωση.
Προφανώς τόσο η ισραηλινή όσο και η ιρανική ηγεσία αναμένουν, για διαφορετικούς λόγους, την έλευση του Ντόναλντ Τραμπ και τα πρώτα δείγματα γραφής του – που θα έρθουν ακριβώς όταν θα εκπνέει η εκεχειρία που του έκανε δώρο ο Νετανιάχου.
(από capital.gr)