τα δώσαμε όλα στους Αμερικανούς: Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειον, Λάρισσα, χωρίς να πάρουμε τίποτα.
Ο Τραμπ είναι «μπίζινεσμαν» που μεγιστοποιεί τα κέρδη της χώρας του όταν ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας κ. Ν. Δένδιας ομολόγησε ότι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Άντονυ Μπλίνκεν δεν τήρησε τις υποσχέσεις προς την Ελλάδα, καθυστερόντας ελικόπτερα, κορβέτες και αεροσκάφη που όφειλε να παράσχει δωρεάν , επί τη βάσει της 5ετούς αμυντικής συμφωνίας με τον Κυρ.Μητσοτάκη.
Η Ελλάς είναι δεδομένη για την Βορειατλαντική συμμαχία όπως διαπίστωσε ο Γ.Γ.του ΝΑΤΟ Μάρκ Ρούτε, που επεσκέφθη την Αθήνα για λίγες ώρες προχθές. Δεν είναι σαν την Τουρκία του Ερντογάν που «παίζει σε δύο ταμπλό»: ΝΑΤΟ και BRICS των Αφροασιατικών χωρών συν Βραζιλία.
Βεβαίως, δεν θα συνιστούσε κανείς να μιμηθούμε την Τουρκία – η Ελλάς υπήρξε πάντοτε πιστός οπαδός της Δύσεως ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές της συγχρόνου ιστορίας της όταν η Βέρμαχτ υπερφαλάγγιζε τον Ελληνικό στρατό στον Αλιάκμονα τον Μάρτιο του 1941 κι ο τότε πρωθυπουργός Κορυζής αυτοκτονούσε (από επίπληξη του βασιλέως Γεωργίου Β').
Αλλά θα μπορούσε η σημερινή κυβέρνηση να πει στον κ. Ρούτε ότι δεν βλέπει τον λόγο να αναλάβει η Ελλάδα την εκπαίδευση των Ουκρανών αεροπόρων στα μαχητικά F-16 όταν υπάρχουν άλλοι , όπως η Ιταλία - υπέρμαχη της συνεχίσεως του πολέμου στην Ουκρανία , όταν ο Τραμπ αποσύρει την υποστήριξη του αναλάβει τα ινία των ΗΠΑ.
Η εχθροπάθεια κατά της Ρωσσίας είναι ανακόλουθος με τα αληθή συμφέροντα της Ελλάδος, πολιτικώς (στα Βαλκάνια), οικονομικώς (το 70% του εισαγομένου φυσικού αερίου είναι Ρωσσικής προελεύσεως) και ιστορικώς (οφείλει την ανεξαρτησία της το 1832).
Γεωπολιτικώς, το ενδιαφέρον του Τράμπ θα είναι συνεχές δια την Ελλάδα και τη Κύπρο κατά την προεδρία του. Όχι μόνον διότι αμφότερα τα Ελληνικά κράτη προσφέρουν προκεχωρημένες βάσεις για τα πληρώματα του στόλου και της αεροπορίας των ΗΠΑ στην άκρως εχθρική περιοχή της Εγγύς Ανατολής αλλά διότι ο Ελληνισμός είναι εξ ορισμού φίλος του Αμερικανικού λαού.
Ο Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ αγνώμονες από την εποχή του προέδρου Τζέφερσον έως του προέδρου Τρούμαν που τους βοήθησαν τους να μείνουν ελεύθεροι και να επιβιώσουν. Μόνη εξαίρεση ήταν η Τουρκόφιλος προεδρία του Νίξον-Τζόνσον κι ο άθλιος ρόλος του «Χάνς» Κίσιντζερ στο Κυπριακό.
Ουδέποτε η Αμερική έχασε το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα, πατρίδα της μεγάλης Ελληνοαμερικανικής ομογένειας που συμβάλλει στην ποιότητα της Αμερικανικής δημοκρατίας – μπορεί να μην είναι τέλεια αλλά υπάρχει τι το τέλειον υπό τον ήλιον;