στην σχολή στρατιωτικών ιατρών της Θες/κης. Το φαινόμενο, πρόσφατο σχετικώς, είναι σοβαρό δεδομένου ότι άπτεται του επαρκούς αριθμού των ενστόλων και της εθνικής αμύνης εις χαλεπάς εποχάς.
Απ’ τους 95 εισαχθέντες εφέτος στη σχολή Δοκίμων απεχώρησαν οι 40 δηλ. το 42%. Ακολούθησαν 32 πρωτοετείς Ευέλπιδες (22%) και οκτώ δευτεροετείς. Στους Ικάρους παραιτήθηκαν 25 επί συνόλου 129 (19%) και από τη σχολή Μονίμων υπαξιωματικών έφυγε το 25% .
Η αποχώρηση των στρατιωτικών σπουδαστών επιταχύνεται. Από το 6% το 2021 , δύο χρόνια αργότερα αποχώρησε το τριπλάσιο ποσοστό. Οι αζήτητες θέσεις στις στρατιωτικές σχολές ανέρχονται σήμερα σε 450!
Πολλά είναι τα αίτια της εγκαταλείψεως των σπουδών στις στρατιωτικές σχολές όπου μάλιστα μειώθηκε η βαθμολογία εισαγωγής. Αίτια εσωτερικά και κοινωνικά. Στα πρώτα οι συνθήκες εκπαιδεύσεως και ή έλλειψη κινήτρων για τους σπουδαστές . Ακόμη και σήμερα εφαρμόζονται τα «καψόνια» στους νεωτέρους από τους παλαιούς σπουδαστές - την «διοικούσα». Στα κοινωνικά, περιλαμβάνονται οι χαμηλές αμοιβές των αξιωματικών και η περιορισμένη επαγγελματική ανέλιξη , που είναι ένα παλαιό πρόβλημα ηγεσίας στο στράτευμα. Οι αποχωρήσεις στην «κορυφή» δεν επιτρέπουν αξιοκρατία και αποδοτικότητα των αξιωματικών όπως σε άλλους εθνικούς στρατούς (πχ, των Ισραηλιτών) ή την επιμόρφωση και τα προνόμια για τους «βετεράνους» όπως στον Αμερικανικό στρατό που είναι εθελοντικός.
΄Ένα ουσιαστικό πρόβλημα είναι η δαπάνη επιμορφώσεως των αξιωματικών που κοστίζει στον φορολογούμενο σημαντικά ποσά, τα οποία χάνονται με την αποχώρηση και πρέπει να αναπληρωθούν με τους επερχόμενους. Ακολουθεί η σύνταξη του αξιωματικού που αν και χαμηλή τον συνοδεύει επί 20 και 30 χρόνια με την σημερινή μακρά προσδόκιμη ζωή και την ικανοποιητική των νοσοκομειακή περίθαλψη.
Πάνω απ’ όλα η κοινωνική θέση στελέχους των ενόπλων δυνάμεων δεν είναι πιά στην κορυφή της πυραμίδος της Ελληνικής κοινωνίας όπως προ του 1950. Η στρατιωτική δικτατορία έχει κι εδώ τις ευθύνες της αλλ' είναι κυρίως η πατριωτική απαξίωση που επικρατεί στην κοινή γνώμη που δεν ελκύει τους νέους στο στρατιωτικό επάγγελμα. Ούτε την στολή τους δεν φορούν σε κοινωνικές εκδηλώσεις οι αξιωματικοί φοβούμενοι τον προπηλακισμό, που τείνει μεν να εξαλειφθεί αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ο κάποιος δισταγμός .
Το πρόβλημα της επανδρώσεως του στρατού παραμένει άλυτο και μάλιστα οξύνεται όχι μόνο από την ακρίβεια ζωής και τα υψηλά ενοίκια αλλά κι από τις αυξανόμενες απαιτήσεις επανδρώσεως των νέων οπλικών συστημάτων ,τα οποία προμηθεύεται ορθώς η κυβέρνηση. Μία φρεγάτα Μπελχάρα που είναι «πλατφόρμα» αμυντικών κι επιθετικών όπλων, χρειάζεται περίπου 120 άνδρες και γυναίκες πλήρωμα (θήλεις έλκονται από το επάγγελμα του αξιωματικού) αλλά θα πάρουμε τέσσερες φρεγάτες και τρείς κορβέτες προσεχώς.Τ’ αναμενόμενα ν’αφιχθούν το 2030, νέα μαχητικά F-35 χρειάζονται όχι μόνο ειδικευμένους στα ηλεκτρονικά μέσα πιλότους αλλά και πληρώματα εδάφους και συντηρητές υψηλής στάθμης. Στον στρατό ξηράς που εξορθολογίζεται με τις πρωτοβουλίες του Νίκου Δένδια, αυξάνονται οι απαιτήσεις για το προσωπικό των συγχρόνων τεθωρακισμένων, των αντιαεροπορικών πυραύλων και του στρατηγικού πυροβολικού που από την εποχή του Ναπολέοντος είναι η «Καρδιά» του τακτικού στρατού.