να περάσει το μήνυμα διεθνώς ότι η ΤαιΒάν ανήκει στην Κίνα – κάτι ανάλογο με τους Τουρκικούς ισχυρισμούς για την Ψέριμο κι άλλα Ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου πελάγους.
Το ζήτημα είναι τι θα πράξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες , σε περίπτωση εισβολής και στις δύο περιπτώσεις και γι’ αυτό πρέπει να μας αφορά ο ντε φάκτο αποκλεισμός της Ταϊβάν κι όχι τόσον η τύχη της Συρίας , την νέα «κυβέρνηση’ της οποίας έσπευσε ο κ. Γεραπετρίτης ν’αναγνωρίσει πρωτού άν σχηματισθή.
Η ατέρμων Κίνα προχωρεί συστηματικώς στην κατάκτηση της Ταϊβαν, με το επιχείρημα ότι πρό του β’ παγκοσμίου πολέμου ανήκε στην ηπειρωτική χώρα (όπως το Αιγαίον στους Οθωμανούς προ 1913).
Αυτό δεν είναι σωστό αμφοτέρωθεν: Την τότε Φορμόζα κατείχαν οι Ιάπωνες, μετά την επικράτηση τους στον Κινεζοϊαπωνικό στις αρχές του 20 αιώνος, όπως και η αθαλάσσωτη Οθωμανική αυτοκρατορία ήδη από το 1911 είχε χάσει τον έλεγχο του Αιγαλιου, από τους Ιταλούς και τους Ελληνες με την ανάκτηση της Κρήτης το 1913-14. Εν συνεχεία το θωρηκτόν «Αβέρωφ» απελευθέρωσε όλα τα νησιά του Αιγαίου - ακόμη και την Ιβρο και Τένεδο που ανέκαθεν είχαν Ελληνικό πληθυσμό αλλά «αυτονομήθησαν» υπέρ της Τουρκίας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την Συνθήκη της Λωζάννης το 1923.
Την διαφορά με την Ταϊβάν κάνει ότι η Κίνα είναι πυρηνική δύναμις σήμερα ενώ η πολιορκουμένη νήσος όχι. Μία ρήψις ατομικής βόμβας στην Ταϊβάν θα έκανε το νησί να παραδοθή αμαχητί ενώ οι προστάτις του Αμερική δεν θα διακιδνύνευε τον πληθυσμό της σε μία ανταπόδοση του πλήγματος.
Εν τούτοις, τόσον στην περίπτωση της Κίνας όσο και της Τουρκίας, οι διεθνείς συνέπειες θα ήσαν σοβαρές και στην δεύτέρα περίπτωση αξεπέραστες . Η Ψέριμος είναι έδαφος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από το 1981 ανεπιστρεπτί.
Η Κίνα βαδίζει σε ενα κλιμακωτό πόλεμο, που θυμίζει την αρχαία Αθήνα με την Σπάρτη. Αμφότερες δεν το επιθυμούσαν αλλά συμπαερσύρθησαν σ’αυτό που ονόμαζε ο μέγας ιστορικός Θυκυδίδης «παγίδα»: την δομική άνοδο της τότε Αθήνας (σήμερα Κίνα) και την αντίδραση της παραδοσιακής Σπάρτης (σήμερα των Ηνωμένων Πολιτειών) που αισθάνονται την πίεση αμφισβητήσεως της παγκοσμίου πρωτοκαθεδρίας όπως επί Ψυχρού Πολέμου από την Σοβιετική Ρωσία.
Και ναί μεν εκείνει κατέρρευσε χωρίς «να πέσει πιστολία» το 1989 από την Χολυγουντιανό «πόλεμο των Άστρων» του προέδρου Ρέηγκαν αλλά ο ηγέτης της Κίνας Χί Τσιπίνγκ και το πανάρχαιο αυτό έθνος, δεν έχουν σχέσει με τον Γκορμπάτσοφ και τον Ερυθρό στρατό - πολύ καλό στις παρελάσεις της Κόκκινης Πλατείας αλλά όχι ικανό ακόμη και σε μιρότερες συγκρούσεις (όρα Ουκρανία).
Το δείγμα του Θουκιδίδη είναι σαφές: Ο φόβος της Αθήνας από την Σπάρτη ήταν εκείνος που κατέστησε τον Πελοποννησικαό πόλεμο αναπόφευκτο. Τέτοιος φόβος δεν πρέπει να συνέχει τον νέο Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ όχι μόνο λόγω της τεχνολογικής υπεροχής των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά γιατί οι δημοκρατίες επιβιώνουν των δικατοριών, όπως φάνηκε στην Συρία.
Το ίδιο ιχύει και την Τουρκία. Ο πολύς Χακάν Φιντάν καλό θα ήταν να διαβάσει το βιβλίο Γράχαμ Αλλισον « Destinedforwar» (*) για να παύσει να διεκδικεί τα Ελληνικά νησιά.
(*) Εκδότης SCRIBE 2017. Σελ. 367.