Το Ισραήλ αισθάνεται πολύ άνετα με την προοπτική μιας Συρίας "καντονοποιημένης”, βλ. κατακερματισμένης με βάση εθνοθρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές (Δρούζοι, Σουνίτες, Αλαουίτες κτλ.), εγγενώς ασταθούς και πιθανότατα βυθσμένης σε εσωτερικές συγκρούσεις. Το κρίσιμο για το εβραϊκό κράτος είναι η διακοπή της εδαφικής συνέχειας του πάλαι ποτέ "άξονα της αντίστασης” από το Ιράν μέχρι τον Λίβανο, η ολοκλήρωση της απομόνωσης της Χεζμπολάχ, η νομιμοποίηση και διεύρυνση της κατοχής των Υψωμάτων του Γκολάν και η δημιουργία συνθηκών που θα καθιστούν αδύνατη την μελλοντική ανάδυση κάποιου ισχυρού αντιπάλου στα βόρεια σύνορά του.
Και αυτές τις επιδιώξεις το Ισραήλ υλοποιεί ήδη με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του επί συριακού εδάφους: την κατάληψη του όρους Hermon, ύψους 2.800 μέτρων στα νότια σύνορα Συρίας και Λιβάνου, την υπέρβαση της γραμμής ανακωχής του 1974 (που δεν γνώρισε καμία στιγμή έντασης όλες αυτές τις δεκαετίες) και τα εκατοντάδες αεροπορικά πλήγματα εναντίον εγκαταστάσεων του κυβερνητικού στρατού. Πέρα από τον διακηρυγμένο στόχο, να μην περάσει δηλ. κρίσιμο οπλοστάσιο στα χέρια "εξτρεμιστών”, η αστραπιαία αυτή αντίδραση του Ισραήλ εξασφαλίζει ότι η αυριανή Συρία θα είναι όχι μόνο αφοπλισμένη έναντι εξωτερικών εχθρών αλλά και δίχως μονοπώλιο νόμιμης βίας στο εσωτερικό.
Η Τουρκία δεν έχει ιδιαίτερους λόγους να αισθάνεται άνετα με αυτή την προοπτική. Επιθυμεί μια Συρία κατά το δυνατόν σταθεροποιημένη, "συμπεριληπτική” και πάντως ενιαία – αν μη τι άλλο διότι πρώτιστη τουρκική προτεραιότητα είναι η εξάλειψη του αυτονομημένου κουρδικού μορφώματος στα νότια σύνορά της. Τονίζει η Άγκυρα ότι το αυριανό συριακό κράτος πρέπει να είναι απαλλαγμένο από ξένα στρατεύματα (χωρίς να διευκρινίζει πώς αντιλαμβάνεται την τύχη της μεθοριακής ζώνης που η ίδια έχει καταλάβει και πρακτικά προσαρτήσει), ικανό να υποδεχθεί επαναπατριζόμενους Σύρους πρόσφυγες και ανοικτό σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις πλην των (Κούρδων) "τρομοκρατών”.
Σε κάθε περίπτωση, το όνειρο ενός τουρκικού προτεκτοράτου στη Δαμασκό δεν εξυπηρετείται από τις "συνταγές χάους” που ενδεχομένως έχουν άλλοι παίκτες κατά νου.
Όμως το μέγα ερώτημα είναι τι σκοπεύει να πράξει από τις 20 Ιανουαρίου και μετά ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο αυριανός πρόεδρος των ΗΠΑ δοκίμασε κατά την προηγούμενη θητεία του να αποσύρει τους Αμερικανούς πεζοναύτες από τις κουρδοκρατούμενες περιοχές της Συρίας, οι οποίες περιλαμβάνουν και τις πετρελαιοπηγές της. Μολονότι τότε δεν τα κατάφερε εξακολουθεί να επιμένει ότι η περιοχή πρέπει να "αυτορρυθμιστεί” και ότι οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να εμπλακούν όσο δεν διακυβεύονται ζωτικά τους συμφέροντα. Το Ισραήλ ασφαλώς επιθυμεί το αντίθετο, αλλά και ο Ερντογάν έχει ανάγκη από αμερικανική στήριξη καθώς το κομμάτι που "δάγκωσε” είναι πολύ μεγάλο για να το "μεταβολίσει”, από την άποψη των απαιτήσεων ασφαλείας και οικονομικής ανόρθωσης.
Όμως σε αντίθεση με τους Τούρκους, οι Κούρδοι έχουν μόνο φίλους στο Κογκρέσο. Η δε προοπτική αναζωπύρωσης της δράσης του Ισλαμικού Κράτους που φωλιάζει στην έρημο της ανατολικής Συρίας αποτελεί συνταγή ενίσχυσης και όχι απόσυρσης των αμερικανικών στρατευμάτων.
(από capital.gr)