Προφανώς, πρυτανεύει στο Τελ Αβίβ η λογική πως, αφενός, πρέπει να διαρραγεί τελειωτικά ο «σιιτικός διάδρομος» προς τη Μεσόγειο, που είχε διαμορφώσει η Τεχεράνη χάρη στο καθεστώς Άσαντ και τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου, και, αφετέρου, αρκεί για την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ το συριακό έδαφος να γίνει πεδίο δράσης υποκρατικών δρώντων ή, έστω, να μετατραπεί σε μία δομή χωρίς πλήρη κρατικά χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία υπάρχουν, πλέον, δύο διαλυμένα κράτη – ή μάλλον τρία, αν προσθέσουμε και το καντονοποιημένο Ιράκ. Συνιστούν οι συνθήκες αυτές έναν ασφαλή περίγυρο για το Ισραήλ, από τη στιγμή, μάλιστα, που οι νέοι τζιχαντιστές ηγέτες της Συρίας βλέπουν ως κατά προτεραιότητα αντιπάλους το Ιράν και τη Ρωσία; Επιπλέον, μπορεί αυτή η ελεγχόμενη, μέχρις ώρας, αστάθεια να γεννήσει μία «τάξη πραγμάτων» ανάμεσα σε Άγκυρα και Τελ Αβίβ; Και πώς βλέπουν το αναδυόμενο αυτό τοπίο άλλοι περιφερειακοί δρώντες, που δεν έχουν ως τώρα άμεση εμπλοκή στη συριακή κρίση, αλλά ανήκουν στο σουνιτικό κόσμο, όπως η Αίγυπτος και οι μοναρχίες του Κόλπου;
Οι νέες συνθήκες έχουν δημιουργήσει ανησυχία και στη χώρα μας, όχι μόνο για το μέλλον του ελληνικού, ελληνορθόδοξου και, γενικά, χριστιανικού πληθυσμού αλλά και του σιιτικού στοιχείου που θεωρείται πιο φιλικό προς εμάς σε σύγκριση με τη σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας, που βλέπει πιο θετικά την Τουρκία. Ωστόσο, προκαλεί απορία πως όσοι ανησυχούν, στιγματίζονται – από φιλοκυβερνητικά και εν γένει συστημικά χείλη στην Αθήνα – ως κάποιοι που …αμφισβητούν τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας! Και, φυσικά, απορία προκαλεί πως τα ίδια χείλη συντονίζονται με τη μεθοδευμένη προσπάθεια δυτικών ΜΜΕ που λίγο απέχουν από το να εμφανίσουν τον αλ-Γκολάνι όχι απλώς ως έναν μετανοηθέντα πρώην ακραίο τζιχαντιστή αλλά σχεδόν ως …Κεντροαριστερό ηγέτη!
Καλό θα ήταν, πάντως, τα λαλίστατα αυτά χείλη να παύσουν να αναμασούν την καραμέλα του «πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή» και να αναρωτηθούν αν αντέχει η ασφάλεια του ελληνικού κράτους και ο Ελληνισμός γενικά μία εκκολαπτόμενη νέα «Λιβύη», δηλαδή άλλο ένα πρώην κράτος που θα έχει γίνει άντρο ισλαμιστικής τρομοκρατίας, ορμητήριο λαθρομεταναστών και πεδίο άσκησης διπλωματικής στρατιωτικής τουρκικής επιρροής. Να θυμίσουμε στα χείλη αυτά πως η Λιβύη βρίσκεται νοτίως της Κρήτης και περισφίγγεται από το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο που, όμως, παράγει αποτελέσματα, όπως η αποχώρηση του ιταλικού σκάφους «levoli Relume» στην Κάσο, που διενεργούσε έρευνες για τη μελλοντική εγκατάσταση υποβρυχίων καλωδίων του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης – Κύπρου (Great Sea Interconnector-GSI). Αν η «νέα Λιβύη», δηλαδή η Συρία, αποτελέσει – όπως διαφαίνεται κι από την επίσκεψη Καλίν - «δορυφόρο» της Άγκυρας, θα πρέπει να περιμένουμε και κάποιο τουρκοσυριακό σύμφωνο που θα θίγει τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως προς τις θαλάσσιες ζώνες της, μέσω και μιας πιθανής αναγνώρισης του ψευδοκράτους; Αν τα λαλίστατα αυτά χείλη δεν έχουν να προτείνουν κάτι ουσιαστικό για να προλάβουμε τα ζοφερά αυτά ενδεχόμενα, τουλάχιστον ας σωπάσουν…