μόνο σε ό,τι αφορούσε την καταπολέμηση του κουρδικού ΡΚΚ. Κατά τα άλλα, εστίαζε τις πιέσεις της κυρίως προς Ελλάδα και Κύπρο, διακρινόμενη από έναν δυτικά προσανατολισμένο επεκτατισμό.
Αντιθέτως, η εξωτερική πολιτική του Ερντογάν είναι τολμηρή και παρεμβατική. Μεσολάβησε, βεβαίως, η δεκαετία 2002-2012, κατά τη διάρκεια της οποίας κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο άτυπος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της νεοοθωμανικής κυβέρνησης και του μετακεμαλικού βαθέος κράτους. Όταν, όμως, ο εσωτερικός αυτός πόλεμος έληξε με τη νίκη του Ερντογάν, αυτός θεώρησε πως είχε πλέον την πολιτική άνεση να ξεδιπλώσει την ατζέντα του. Τότε ήρθε σε σύγκρουση με το ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ δίκτυο Γιουλέν, η οποία κατέληξε στο αμφιλεγόμενο αποτυχόν πραξικόπημα του 2016 και στις μαζικές εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού.
*Ολόκληρο το άρθρο στο slpress.gr εδώ