Η δε HTS υπό την ηγεσία του Αλ Γκολανί, είναι η μεγαλύτερη οργάνωση Σαλαφιστών-Ισλαμιστών ανταρτών στην Συρία, έχοντας ενώσει υπό την σκέπη της τις πολυάριθμες ομάδες οι οποίες δρούσαν κυρίως στη επαρχία Ιντλίμπ, στο βόρειο δυτικό μέρος της χώρας, αλλά και άλλες φατρίες ανταρτών όπως ο Συριακός Εθνικός Στρατός (SNA) που εδώ και χρόνια χρηματοδοτείται και κατευθύνεται από την Τουρκία, τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) που αποτελείται από Κούρδους καθώς και η Διοίκηση Νότιων Επιχειρήσεων (Σουνίτες και Δρούζοι). Το ισχυρό Τουρκικό αποτύπωμα στο Συριακό αντάρτικο είναι όχι μόνο εμφανές αλλά όπως φαίνεται θα είναι καθοριστικό για την εξέλιξη της όλης κατάστασης απ´εδω και εμπρός, καθώς η προσωρινή κυβέρνηση (Syrian Salvation Government-SSG) υπό τον πρωθυπουργό Μοχάμεντ Αλ Μπασίρ και την εποπτεία του αλ Τζολανί , θα προσπαθήσει να αποκτήσει κοινωνική αποδοχή και πολιτική συναίνεση μεταξύ των αντιπάλων αντικαθεστωτικών ομάδων.
Οι στενοί δεσμοί του νέου καθεστώτος στην Δαμασκό με την Τουρκία επιβεβαιώνονται τόσο από την πρόσφατες δηλώσεις του αλ Τζολανί, όσο και από τις επισκέψεις του αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της γείτονος, της περιβόητης ΜΙΤ, και στενού συνεργάτη του Τούρκου προέδρου Ταγιπ Ερντογάν, Ιμπραχίμ Καλίν (16/12) την οποία ακολούθησε η επίσημη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Χακάν Φιντάν (23/12). Η πρώτη επίσκεψη ξένου ΥΠΕΞ στο νέο καθεστώς. Υπογραμμίζοντας τις στενές σχέσεις μεταξύ του νέου Συριακού καθεστώτος και της Άγκυρας, ο αλ Τζολανί, σε συνέντευξη του στην Τουρκική εφημερίδα Yani Safak υπογράμμισε, «Θα υπάρξουν στρατηγικές σχέσεις. Η Τουρκία έχει πολλές προτεραιότητες στην ανοικοδόμηση του νέου συριακού κράτους. Θα υπάρξουν επίσης αμοιβαίες εμπορικές σχέσεις. Εμπιστευόμαστε την Τουρκία όταν πρόκειται να μεταφέρει την εμπειρία της στην οικονομική ανάπτυξη της Συρίας »
Βάσει των ανωτέρω προκύπτει ότι ο μεγάλος ωφελημένος από την πτώση του καθεστώτος Μπασάρ αλ Άσαντ είναι πρωτίστως η Τουρκία, και δευτερευόντως το Ισραήλ, και άρα ο Ερντογάν εμφανίζεται άριστα τοποθετημένος για την επόμενη ημέρα. Πέρα από την συνεργασία στο οικονομικό πεδίο, όπου άμεσα ωφελημένες θα βγουν Τουρκικές κατασκευαστικές και Τουρκική βιομηχανία γενικότερα, μια σειρά από μεγάλα ενεργειακά έργα και πρωτοβουλίες ευρίσκονται στο στόχαστρο της Άγκυρας.
Άμεσου προτεραιότητας είναι, όπως προκύπτει από δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων τις τελευταίες ημέρες, η σύναψη συμφωνίας ΑΟΖ μεταξύ Συρίας και Τουρκίας, όπου βάσει πληροφοριών (βλέπε Καθημερινή της 20/12), η Άγκυρα επιδιώκει να υφαρπάξει μέρος της Κυπριακής ΑΟΖ στα ανοικτά της Καρπασίας, υπό το έωλο επιχείρημα ότι αποτελεί μέρος της Γαλάζιας Πατρίδας. Με την Αθήνα να έχει αναστατωθεί από την τελευταία αυτή πρωτοβουλία της Άγκυρας, αν και στην πράξη στερείται ερεισμάτων στην περιοχή αφού έως τώρα απέτυχε να ανακηρύξει ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο (δεν έχει δημοσιεύσει ούτε ένα χάρτη όλα αυτά τα χρόνια) ενώ έχει επιμελώς αποφύγει να ορίσει τα θαλάσσια σύνορα της με αυτά της Κύπρου. Άρα προκύπτει το πολύ εύλογο ερώτημα με τι είδους νομικά επιχειρήματα θα αντιμετωπίσει τον βολονταρισμό της Άγκυρας και μάλιστα σε μια περιοχή όπου δεν έχει ουδεμία επαφή ακόμα και με την δυνητική Ελληνική ΑΟΖ. Το χειρότερο όλων δε είναι η πλήρης διαχρονική αδιαφορία της Αθήνας στην διαδικασία οριοθέτησης της Κυπριακής ΑΟΖ την τελευταία 15ετία.
Πέρα από την σύναψη συμφωνίας ΑΟΖ μεταξύ Συρίας και Τουρκίας, η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί και θα επισημοποιηθεί εντός του Α εξαμήνου του 2025, η Άγκυρα εποφθαλμιά δύο σημαντικά έργα μεταφοράς φυσικού αερίου που εμπλέκουν άμεσα την Συρία. Το πρώτο φορά την ολοκλήρωση του Arab Gas Pipeline, ενός αγωγού που ξεκινά από το Arish στην Αίγυπτο, διέρχεται μέσω Ιορδανίας και φθάνει στην Homs της Συρίας. (βλέπε χάρτη).
Η Τουρκία επιθυμεί διακαώς την επέκταση του αγωγού προς βορρά μέχρι το Χαλέπι και από εκεί στα Τούρκο-Συριακά σύνορα. Με την προϋπόθεση ότι η πολιτική κατάσταση θα ομαλοποιηθεί και ότι η Δαμασκός θα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, ή ολοκλήρωση του αγωγού δεν αντιμετωπίζει τεχνικό ή οικονομικό πρόβλημα αφού υπάρχει ζήτηση για επιπλέον ποσότητες αερίου τόσο στην Συρία όσο και στην Τουρκία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που διαφαίνεται στον ορίζοντα είναι η εξασφάλιση επαρκών ποσοτήτων Αιγυπτιακού αερίου. Με τον Arab Gas Pipeline τον τελευταίο χρόνο να λειτουργεί χάρη σε ποσότητες αερίου προερχόμενου από το Ισραήλ.
Το άλλο μεγάλο έργο ενεργειακής υποδομής αφορά τον υπό σχεδίαση αγωγό αερίου Κατάρ-Συρία- Τουρκία ο οποίος αρχικά προτάθηκε το 2009 αλλά δεν προχώρησε μετά τις ταραχές που ξεκίνησαν το 2011 αλλά και την άρνηση του καθεστώτος Άσαντ να συναινέσει στην διέλευση του μέσω Συριακών εδαφών, προφανώς ζητώντας σοβαρά ανταλλάγματα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Σήμερα με την αποχώρηση του Άσαντ από το σκηνικό έχει επανέλθει το ενδιαφέρον κυρίως από πλευράς Τουρκίας, της οποίας η γεωστρατηγική θέση θα ενισχυθεί έτει περαιτέρω με την απόκτηση ακόμα μίας ενεργειακής πύλης (της 12ης στην σειρά). Το έργο του συγκεκριμένου αγωγού μήκους 1,500 χλμ και προϋπολογισμού τουλάχιστον $10 δισεκ., είναι μεν μεγαλεπήβολο πλην όμως τεχνικά εφικτό. Το ερώτημα είναι εάν συμφέρει πλέον το Κατάρ, με καθαρά τεχνο-οικονομικά κριτήρια, η κατασκευή του αφού εδώ και χρόνια έχει πρωτεροποιήσει τις εξαγωγές μέσω LNG. Με τα οικονομικά οφέλη να κλίνουν προς την πλευρά του LNG για αποστάσεις άνω των 1,500 χλμ βάσει των σημερινών δεδομένων που αφορούν την μεταφορά αερίου μέσω LNG.