προσχωρήσει στη σύμβαση για την υφαλοκρηπίδα η οποία κυρώθηκε με τον περί ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας νόμο 8 του 1974. Στη συνέχεια η Λευκωσία επικύρωσε και τη σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας τον Δεκέμβριο του 1988. Η συγκεκριμένη επικύρωση δημιούργησε υποχρέωση υποβολής γεωγραφικών συντεταγμένων που καταδεικνύουν τις basic straight lines και αποτελούν την αφετηρία υπολογισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης του κράτους.
Η Κύπρος υιοθέτησε την ΑΟΖ με νόμο του 2004 που θεσπίστηκε ως εθνικό δίκαιο.
Το 2003 η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Το 2007 υπέγραψε αντίστοιχη συμφωνία και με το Λίβανο. Όμως ο Λίβανος λόγω εσωτερικών προβλημάτων τότε αλλά και λόγω πιέσεων της Τουρκίας προς το μουσουλμανικό στοιχείο του Λιβάνου καθυστέρησε να προχωρήσει στην επικύρωση της σχετικής συμφωνίας.
Σε ότι αφορά το Ισραήλ, η επιλογή και χορήγηση άδειας στην εταιρεία Noble Energyγια το θαλάσσιο οικόπεδο 12 της Κυπριακής ΑΟΖ ανέδειξε την ανάγκη να προχωρήσει και σε συμφωνία με το Ισραήλ η οποία επετεύχθη το 2010.
Με την Ελλάδα η Κύπρος δεν έχει προχωρήσει σε καμία συμφωνία καθώς έχει εκτιμηθεί ότι αν το θέμα αυτό είναι ανοιχτό , η Άγκυρα θα αναγκαζόταν να μπει σε αντιπαράθεση επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Η ελληνοκυπριακή πλευρά περίμενε και ακόμη περιμένει να κλείσουν οι διαβουλεύσεις της Άγκυρας με τις Βρυξέλλες για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάτι που οδηγούσε τις εξελίξεις σε μια ευνοϊκότερη για τα ελληνοκυπριακά συμφέροντα διαπραγμάτευση. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την περίπτωση της Κροατίας με τη Σλοβενία. Για να προχωρήσει η οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ελλάδος, χρειάζεται πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα. Είναι μια κίνηση, η οποία προστατεύει τα συμφέροντά τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασισθεί και να προχωρήσουν, σταθμίζοντας βέβαια όλα τα δεδομένα και τις συγκυρίες. Έχουμε αναφέρει ήδη πως η Λευκωσία είχε προετοιμαστεί εδώ και χρόνια και είχε επιχειρήσει στο παρελθόν να ανοίξει αυτό το θέμα. Όποτε το επιχειρούσε τούτο, η Αθήνα το έκλεινε. Προφανώς και τα δεδομένα αλλάζουν, διαφοροποιούνται.
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει το δικαίωμα να κηρύξει, να οριοθετήσει και να εκμεταλλευτεί την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη διότι στο νησί υπάρχουν δύο κοινότητες με ίσα δικαιώματα. Αν και το επιχείρημα περί συμμετοχής και των Τουρκοκύπριων στην εκμετάλλευση μπορεί να τυγχάνει κάποιας αποδοχής σε ορισμένους κύκλους, αυτό δεν είναι εύκολο να περάσει στην κοινή γνώμη.
Η Τουρκία θεωρεί ότι διαθέτει την στρατιωτική υπεροχή που της προσδίδει μια αίσθηση αλαζονείας που την οδηγεί να απειλεί ακόμα και με τη χρήση βίας για να εμποδίσει τις έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Με δεδομένο όμως ότι απέναντι της βρίσκεται όχι μόνο η Κύπρος αλλά και το ισχυρό Ισραήλ με το οποίο δεν έχει στην παρούσα φάση καλές σχέσεις τίθεται το ερώτημα αν οι σχεδιασμοί της Τουρκίας θα της βγούνε σε καλό.
Η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου μπορεί να αποτελέσει ένα θεμελιώδες και αναπόφευκτο στρατηγικό βήμα για την αποτροπή μιας Τουρκοσυριακής συμφωνίας και των σοβαρών γεωπολιτικών κινδύνων που ενέχει αυτή η συμφωνία για την περιοχή. Αν και δεν εγγυάται την πλήρη αποτροπή, η συμφωνία ΑΟΖ ενισχύει τη διαπραγματευτική και διπλωματική θέση των δύο χωρών, καθιστώντας πιο δύσκολες τις μονομερείς τουρκικές ή συριακές ενέργειες και περιορίζοντας τη δυνατότητα επιβολής τετελεσμένων.
Και ερχόμαστε τώρα στη Συρία. Η Συρία έχει σημασία λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης στη διαμετακόμιση υδρογονανθράκων και έχει προχωρήσει σε σημαντικές διμερείς συμφωνίες από το 2009 και έπειτα υπογράφοντας πρωτόκολλα συνεργασίας με την Τουρκία για την επέκταση του Αραβικού αγωγού, με το Αζερμπαϊτζάν για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου στη Συρία αλλά και με το Ιράν για το Islamic Gas line. O εμφύλιος πόλεμος το εμπάργκο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι χειρισμοί του πρώην ηγέτη Μπασάρ αλ Ασάντ απέτρεψαν οποιαδήποτε προοπτική για την πλήρη αξιοποίηση των κοιτασμάτων που η χώρα διαθέτει.
H εμβληματική φράση «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές», ένας στοχασμός του Διονύσιου Σολωμού είναι ένδειξη πόσο δύσκολο είναι να προσδιοριστεί το «αληθές» στην εξωτερική πολιτική. Εθνικό δεν είναι κάτι ρητορικό αλλά κάτι καλά σχεδιασμένο προς όφελος του τόπου. Αυτό που συνιστά μια ολοκληρωμένη στρατηγική στο πεδίο εκεί που τα έθνη κρίνονται και συγκρίνονται. Αληθές την ίδια ώρα δεν είναι το σίγουρο ή το ανώδυνο. Αν η Ελλάδα και η Κύπρος θέλουνε να εφαρμόσουν μια εθνική στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο υπό το φως των εξελίξεων στη Συρία θα πρέπει να αποδεχτούν ως ύψιστο κανόνα την εθνική υποχρέωση να θεωρούν εθνικό το αληθές. Στόχο εξαιρετικά δύσκολος αλλά δραματικά αναγκαίο βλέποντας πώς κινείται ο Ταγίπ Ερντογάν στο πεδίο.