προοπτική από εκεί η «φθηνή και πράσινη» ηλεκτρική ενέργεια προερχομένη από την Αίγυπτο να διοχετεύεται στην Ευρώπη.
Η πρώτη ένστασις έγκειται στο γεγονός ότι η Αίγυπτος δεν είναι εις θέσιν να εξαγάγει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν είναι καν αυτάρκης σε ηλεκτρική ενέργεια και είναι υποχρεωμένη να προβαίνει σε εισαγωγές. Μήπως είναι υπερβολικά αισιόδοξη η προοπτική, ότι εντός των προσεχών πέντε ή έξη ετών οπότε θα ολοκληρωθεί (αν όλα πάνε καλά) η κατασκευή και η πόντισις του καλωδίου, τα πράγματα θα ανατραπούν και η Αίγυπτος θα μπορεί να είναι χώρα εξαγωγής ηλεκτρικού ρεύματος;
Ή μήπως, στο τέλος, (επαναλαμβάνουμε, αν όλα πάνε καλά) το καλώδιο θα χρησιμοποιηθεί αντιστρόφως για εφοδιασμό της Αιγύπτου με ηλεκτρική ενέργεια; Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό είναι ότι για το έργο επιδιώκεται ευρωπαϊκή χρηματοδότησις, οπότε το οικονομικό ρίσκο για την χώρα και τις ελληνικές εταιρείες που επιδιώκουν να το αναλάβουν είναι ελάχιστο.
Το σοβαρότερο όμως ζήτημα (για αυτό και τονίζουμε το «αν όλα πάνε καλά») είναι το γεωπολιτικό. Διότι οι τρεις ηγέτες ανεφέρθησαν στο διεθνές δίκαιο, προς το οποίο συνάδουν όλα όσα συνεφώνησαν, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν (συμφώνως προς τις δηλώσεις τους τουλάχιστον) την πραγματικότητα, ότι η Τουρκία δεν θα θελήσει να μείνει αμέτοχη. Πόσο μάλλον που η θαλασσία περιοχή την οποία θα διασχίσει το καλώδιο, καλύπτεται από το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι θα αφήσουν οι Τούρκοι το ζήτημα να περάσει έτσι απλά; Δεν θα απαιτήσουν να συμμετέχουν; Και αν κινηθούν στρατιωτικά, ποιος θα αναλάβει να τους σταματήσει; Εμείς που τους αφήσαμε να αλωνίζουν στα ανοικτά της Κάσου; Και αν όχι εμείς, τότε ποιος;
Είναι ζήτημα αξιοπιστίας. Και δυστυχώς δεν δίδουμε εικόνα σοβαρού και αξιοπίστου κράτους. Αναρωτηθήκαμε ποτέ, πως άραγε μπορεί να μας βλέπουν οι Αιγύπτιοι (ή και οι Ισραηλινοί της άλλης «τριμερούς») μετά τον αυτοεγκλωβισμό μας με την Πολιτική Διακήρυξη των Αθηνών; Πόσο μπορεί να μας εκτιμούν μετά την άτακτη υποχώρησή μας στον καθορισμό των θαλασσίων πάρκων; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνέουμε μετά την εγκατάλειψη των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Κάσο; Ειδικώς όσον αφορά στην Κάσο και το καλώδιο διασυνδέσεως Ελλάδος – Κύπρου, δεχθήκαμε τοις πράγμασι την επιβολή του τουρκολιβυκού μνημονίου (παρά τους βερμπαλισμούς μας, ότι το θεωρούμε παράνομο) σε περιοχή οριοθετημένης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Θα αντιδράσουμε τώρα;
Και επειδή κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση, ότι οι «τριμερείς» που έχουμε υπογράψει είναι «συμμαχίες», να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Οι συμφωνίες αυτές μπορεί να είναι «στρατηγικές», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και στρατιωτικές. Δεν είναι συμμαχίες. Η μόνη συμμαχία στην οποία ανήκει η Ελλάς είναι το ΝΑΤΟ και η μόνη συμφωνία με αμυντική διάσταση είναι αυτή με την Γαλλία, που έχει ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής. Τώρα το πως εννοούμε εμείς την «αμοιβαία» χρήζει ειδικής ερμηνείας, καθώς μια φορά που διερευνήθηκε η διάθεσίς μας να ανταποκριθούμε σε μιάν ανάγκη της Γαλλίας «σφυρίζαμε αδιαφόρως».
*Από την ΕΣΤΙΑ