έδειξε και η απόφασή του να μην προσκαλέσει ούτε ένα εκπρόσωπο των ευρωπαϊκών θεσμών, ούτε καν τους ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας στην ορκωμοσία του, παρά μόνο της Πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζώρτζια Μελόνι και τον Ούγγρο ομόλογό της Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος όμως δεν έδωσε το παρόν.
Το μήνυμα του προς τους Ευρωπαίους είναι σαφές: η συμμαχία ΗΠΑ-ΕΕ δεν είναι δεδομένη αν δεν πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Θεωρεί την Ευρώπη ως μια αδύναμη δύναμη, που δεν μπορεί να αναζητεί προστάτη στις ΗΠΑ, μη τηρώντας τις αμυντικές υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ αλλά να εξακολουθεί να αγοράζει φθηνό LNG από την Ρωσία και να αποτελεί πύλη φθηνών προϊόντων για την Κίνα. Το ίδιο ισχύει και για τον άλλοτε στενό σύμμαχος των ΗΠΑ, την Βρετανία. Δεν κάλεσε καν τον Βρετανό ηγέτη , αλλά προσκάλεσε τον πρώην πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον και τον επικεφαλής των ακροδεξιών Νάιτζελ Φάρατζ. Ούτε η συμμαχία Λονδίνου-Ουάσιγκτον θεωρείται δεδομένη, που εν προκειμένω περισσότερη ανάγκη την έχει η Βρετανία, που αποχώρησε χωρίς σχέδιο από την ΕΕ και αντιμετωπίζει μεγάλη εσωτερική αναταραχή ακόμη μετά την εναλλαγή στην εξουσία από τους Συντηρητικούς στους Εργατικούς.
Όλα είναι ξανά στο τραπέζι. Αυτό έδειξε και με την πρόσκλησή του στον Κινέζο Πρόεδρο, που αν και δεν παρέστη, έστειλε υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία. Είναι έτοιμος για σκληρές διαπραγματεύσεις με τον μεγαλύτερο αντίπαλο προτού δώσει το πράσινο φως για την έναρξη ενός ανηλεούς εμπορικού πολέμου. Σε αυτό αποσκοπεί και η διορία 90 ημερών που έδωσε στο κινέζικο TikTok. Όλα είναι υπό διαπραγμάτευση. Αυτό δείχνει και η επιμονή με την διώρυγα του Παναμά αλλά και οι υπερβολές για την μετονομασία του Κόλπου του Μεξικού, που είναι επίσης από τις πρώτες υποψήφιες χώρες για την επιβολή δασμών. Παρελθόν αποτελεί και η άλλοτε στενή συμμαχία των ΗΠΑ με τον Καναδά. Η απαξίωση του Καναδού Πρωθυπουργού δείχνει ακριβώς ότι η σχέση αυτή θα τεθεί σε νέες βάσεις. Μπορεί ο τρόπος του Τραμπ να είναι κατακριτέος και πολλές φορές απαράδεκτος, αλλά τα μηνύματα προς συμμάχους και αντιπάλους είναι σαφή. Έρχεται σκληρή διαπραγμάτευση και όλα τα “όπλα” είναι στο τραπέζι. Αυτό αφορά και τον “φίλο” του Ερντογάν, που παρά τις καλές διαπροσωπικές σχέσεις δεν δίστασε να τον πετάξει έξω από το πρόγραμμα των F-35 και να τον απειλήσει με οικονομική καταστροφή αν δεν απελευθερώσει τον πάστορα Μπράνσον. Όπως δεν δίστασε να πιέσει τον πολύ στενό σύμμαχό του, Βενιαμίν Νετανιάχου να καταλήξει σε συμφωνία με την Χαμάς πριν την ορκωμοσία του, στέλνοντας ένα πολύ αυστηρό τελεσίγραφο.
Κοντολογίς στη νέα εποχή Τραμπ, καμία συμμαχία δεν είναι δεδομένη. Η πολιτική του είναι καθαρά συναλλακτική, εξυπηρετώντας μόνο αυτό που θεωρεί καλύτερο για την χώρα του. Είναι κακό αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος. Για την χώρα του, σίγουρα όχι. Για τις μεγάλες και διευρυμένες συμμαχίες όμως είναι. Ένα από τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος ήταν η αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συμφωνία των Παρισίων, εγκαταλείποντας την πράσινη μετάβαση και επαναφέροντας τις εξορύξεις. Διότι ο Αμερικανός πολίτης δεν αντέχει το υπερβολικό κόστος αυτής της μετάβασης. Και το ίδιο συμβαίνει και με τους Ευρωπαίους που προσπαθούν να επιβιώσουν από μια ενεργειακή κρίση που δεν λέει να τελειώσει. Η εκλογή Τραμπ αλλά και η ραγδαία άνοδος των αντισυστημικών και εθνικιστικών κομμάτων ανά την Ευρώπη δείχνει ακριβώς αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ο πολίτης και οι ανάγκες του έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Η εποχή της άκρατης και άκριτης παγκοσμιοποίησης έχει τελειώσει. Η επιστροφή του έθνους κράτους είναι γεγονός. Και ο κερδισμένος πλέον θα είναι αυτός που θα είναι σχετικά αυτόνομος και διαθέτει στρατηγικό βάθος.