Η αναπτυξιακή επιβράδυνση, που ήδη παρουσιάσθηκε στην ελληνική οικονομία, θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας. Μία λύση στο πρόβλημα θα ήταν η τόνωση της επιχειρηματικότητας, εάν…
Όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με την οικονομία αναγνωρίζουν ότι, σε περιόδους ύφεσης, στασιμότητας και οικονομικής επιβράδυνσης, ένα από τα εργαλεία που επιτρέπουν την αντιμετώπιση της κατάστασης είναι η τόνωση της επιχειρηματικότητας. Δηλαδή, η δημιουργία νέων επιχειρήσεων, από μεμονωμένους επιχειρηματίες ή ομάδες επιχειρηματιών. Εξάλλου, προς την κατεύθυνση αυτή κινείται σήμερα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά την κρίση ρευστότητας που πλήττει τις αγορές όλων των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Στην Ελλάδα, όμως, πέρα από την πιστωτική στενότητα που ήδη έχει εκδηλωθεί στην αγορά, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά την επιχειρηματική δράση, με αποτέλεσμα η χώρα μας να μην προσελκύει ξένες επενδύσεις αλλά και να αποθαρρύνει όποιους θα αποφάσιζαν να δημιουργήσουν μία μικρή ή μεσαία επιχειρηματική μονάδα. Ταυτοχρόνως, αρνητικό είναι στην χώρα μας και το ψυχολογικό κλίμα για το επιχειρείν –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδρυση νέων και καινοτομικών, κυρίως, επιχειρήσεων.
Το σοβαρότερο πρόβλημα στην Ελλάδα για την ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και δράσεων είναι η γραφειοκρατία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ, το κόστος της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα ανέρχεται στο 6,8% του ΑΕΠ –ποσοστό διπλάσιο του κοινοτικού μέσου όρου. Χιλιάδες ρυθμίσεις συνθλίβουν την επιχειρηματική δράση και πολλές φορές την αποπροσανατολίζουν. Η αδειοδότηση μιας επιχείρησης, η λήψη ΑΦΜ, η έγκριση μιας επένδυσης, προϋποθέτουν απασχόληση εκατοντάδων ωρών των υπαλλήλων ή των συμβούλων της. Η γραφειοκρατία συντηρείται από έναν αυτόνομο εσωτερικό μηχανισμό παραγωγής τεράστιου νομοθετικού έργου, που το πολιτικό σύστημα απλώς επικυρώνει με την ψήφο του στην Βουλή. Οι μηχανισμοί των υπουργείων εισηγούνται καθημερινά νέους νόμους για να ρυθμίσουν με απίστευτη λεπτομέρεια κάθε ζήτημα. Η γραφειοκρατία ζει και ενισχύεται από την λειτουργία αυτή.
Μία αποκαλυπτική εικόνα αυτής της χωρίς όμοιό της κατάστασης δίνει ο έγκριτος δικηγόρος κ. Τάσος Αβραντίνης, ο οποίος επισημαίνει ότι στην Ελλάδα, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ψηφίστηκαν περίπου 4.000 τυπικοί νόμοι, δηλαδή περίπου 118 νόμοι τον χρόνο ή, αλλιώς, ένας νόμος ανά τρεις ημέρες. Ωστόσο, δεν είναι μόνον οι τυπικοί κανόνες δικαίου. Την ίδια περίοδο έχουν εκδοθεί άλλες 6.000 προεδρικά διατάγματα, δηλαδή περίπου άλλοι 167 νόμοι τον χρόνο ή, αλλιώς, ένας νόμος ανά δύο περίπου ημέρες. Σε αυτά θα πρέπει επίσης να προστεθούν διάφορες κανονιστικές πράξεις, υπουργικές αποφάσεις, κοινές υπουργικές αποφάσεις, που όλες μαζί –και εδώ δεν είναι εύκολο να καταγραφεί ο ακριβής αριθμός τους– ξεπερνούν τις 15.000. Δηλαδή, ακόμη 440 νόμοι τον χρόνο, οι οποίοι, προστιθέμενοι στους άλλους, μάς δίνουν, όλοι μαζί, δύο νόμους ημερησίως.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της πολυνομίας καλούνται να λειτουργήσουν πολίτες και επιχειρήσεις. Για να τα καταφέρουν, αυξάνουν το διοικητικό τους κόστος, το οποίο έως έναν βαθμό καλείται να καταβάλει ο καταναλωτής. Με άλλα λόγια, η γραφειοκρατία, πέρα από αντικίνητρο στο επιχειρείν, είναι και συντελεστής ακρίβειας και στήριξης του πληθωρισμού.
Κατά τον κ. Τάσο Αβραντίνη, στην πραγματικότητα η γραφειοκρατία έχει αυτοσκοπό της την πολυνομία, διότι στηρίζεται από αυτήν και σταδιακά αυξάνει τα προνόμια και τις εξουσίες της. Στην συνέχεια, για να ενισχύσει τα προνόμια αυτά, στρέφεται σε απεργίες και άλλες ενέργειες κατά της κοινωνίας των πολιτών, η οποία στην ουσία είναι ο χρηματοδότης της.
Μία άλλη αντιεπιχειρηματική μάστιγα στην χώρα μας είναι οι φόροι υπέρ τρίτων, τους οποίους κυριολεκτικώς νέμονται συντεχνιακές επαγγελματικές ομάδες, εισπράττοντας ποσοστά από κάθε συναλλαγή που γίνεται στην χώρα μας. Ας επιχειρήσει κάποιος να ανοίξει ένα σνακ-μπαρ, λόγου χάρη, και θα δει τί τον περιμένει. Αν προσθέσουμε δε και την διαφθορά που χαρακτηρίζει πολλές πλευρές της ελληνικής κοινωνικής και οικονομικής ζωής, τότε ο κύκλος κλείνει.
Το επιχειρείν στην Ελλάδα συνιστά πρωτίστως μεγάλη περιπέτεια. Διότι, αν δεχθούμε ότι η επιχειρηματικότητα, όπως ορίζει η οικονομική επιστήμη, είναι ανάληψη επιχειρηματικών κινδύνων, τότε θα πρέπει να είναι κανείς πολύ ηρωϊκός για να έλθει σε αντιπαράθεση με τους πολυδαίδαλους, απρόσωπους και διεφθαρμένους μηχανισμούς της πολιτείας. Συνεπώς, σήμερα, στο τέλος του δρόμου πολλούς νέους θα περιμένει η ανεργία –εκτός και αν έχουν το θάρρος να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 27/10/2008)