Η παραπάνω εικόνα, βέβαια, είναι μάλλον επιφανειακή: πρόκειται για την εκλογίκευση μιας επιλογής που έγινε στην κόψη του ξυραφιού, με απόλυτα διχαστικούς όρους – και αυτό αποδεικνύει πως ήταν μία επιλογή που έγινε, ουσιαστικά, από αδυναμία, και, συνεπώς, ακολουθήθηκε από αμηχανία. Αυτό δείχνουν και οι σημερινές δεύτερες σκέψεις που κυριαρχούν στη Βρετανία, μόλις λίγα χρόνια μετά την (παρατεταμένη) διαδικασία της τελικής εφαρμογής του Brexit.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για το Λονδίνο, προέκυψε και η δεύτερη θητεία Τραμπ… Σήμερα, μετά την δεύτερη εκλογή του, οι προοπτικές της σχέσης ανάμεσα στις δύο αγγλόφωνες ακτές του Ατλαντικού είναι ομιχλώδεις και κάποιοι φοβούνται πως θα εξελιχθούν σε καταιγίδα.
Και μόνο η προοπτική ειρήνευσης – με γρήγορους ή αργούς ρυθμούς – στην Ουκρανία, προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία – ίσως στο όριο του στρατηγικού πανικού. Πραγματικά, η σύρραξη Μόσχας-Κιέβου είχε δώσει στο Λονδίνο, που μόλις είχε χειραφετηθεί από τις Βρυξέλλες, τη δυνατότητα να κινείται αδέσμευτα και, συχνά, να χαράσσει τις εξελίξεις όχι μόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά κάποιες φορές και σε σχέση με την ίδια την Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, το γεγονός ότι το Βερολίνο αναγκάστηκε να διακόψει τις βαθιές οικονομικές και ενεργειακές του σχέσεις με τη Μόσχα έδωσε χώρο στην αντιστροφή του γεωπολιτικού του ισοζυγίου με το Λονδίνο, προς όφελος του τελευταίου, όσον αφορά τις εξελίξεις στην Ευρώπη – για πρώτη φορά εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Φτάνει να θυμηθούμε το ταξίδι-αστραπή του Τζόνσον στο Κίεβο στις αρχές του πολέμου, ενώ στην Κωνσταντινούπολη διεξάγονταν συνομιλίες, για να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό ρόλο θεωρούσε η Βρετανία ότι προσποριζόταν χάρη στην εμπέδωση της ρήξης της Δύσης με τη Μόσχα. Είναι βέβαιο ότι, αν τα σχέδια του Τραμπ για την Ουκρανία ευοδωθούν, ο ρόλος αυτός μειώνεται δραματικά.
Υπάρχουν, εξάλλου, μια σειρά από πρόσωπα στο νέο επιτελείο του επανακάμψαντος Αμερικανού Προέδρου που προβληματίζουν την βρετανική κυβέρνηση. Και αν ο Μάρκο Ρούμπιο, προερχόμενος από το κατεστημένο των Ρεπουμπλικανών, διαθέτει κάποια «διαπιστευτήρια» που την καθησυχάζουν, δεν συμβαίνει το ίδιο για τον νέον επικεφαλής του FBI, Κας Πατέλ, κι ακόμη περισσότερο με την Τούλσι Γκάμπαρντ, που προαλείφεται να εποπτεύει υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ όπως η CIA, το FBI και η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (NSA), και της οποίας οι δηλώσεις περί Ρωσίας, Ουκρανίας αλλά και Άσαντ μάλλον δεν συμβαδίζουν με ό, τι ως τώρα είχε συνηθίσει το Λονδίνο από Αμερικανούς ανώτατους αξιωματούχους.
Παράλληλα, με μια πολύ κακή εικόνα στα ομόλογά της, η Βρετανία δεν βλέπει σίγουρα με καλό μάτι την εμμονή του Τραμπ για άνοδο των αμυντικών δαπανών των νατοϊκών κρατών στο 5% του ΑΕΠ. Το Λονδίνο σήμερα δαπανά 2,3% και έχει προαναγγείλει αύξηση στα 2,5%.
Και τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί: η κυβέρνηση του Κιρ Στάρμερ – περισσότερο κι από τον προκάτοχό του στην ηγεσία των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπυν - βρίσκεται στον πολιτικό αντίποδα της κυβέρνησης Τραμπ, τον οποίο, άλλωστε, είχε μεριμνήσει να …περιλούσει με ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα και άπειρη περιφρόνηση προεκλογικά, όταν όλοι θεωρούσαν βέβαιη την εκλογή της Κάμαλα Χάρις. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε αν η διαχρονική σχέση των δύο πρωτευουσών θα υπερισχύσει της ιδεολογικής αντιπάθειας. Το προηγούμενο ανάμεσα στον Ρεπουμπλικανό Μπους Τζούνιορ και τον (ανακυκλωμένο) Εργατικό Τόνυ Μπλερ, στις αρχές του αιώνα μας, δεν είναι ιδιαίτερα ακριβές γιατί οι δύο πλευρές τότε και παρόμοιες γεωπολιτικές στοχεύσεις είχαν σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή και οι ιδεολογικές τους διαφορές βρίσκονταν στο πλαίσιο του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Τέλος, υπάρχει και η άμεση παρέμβαση του «Διόσκουρου» του Ντόναλντ Τραμπ, Έλον Μασκ, εναντίον του Νάιτζελ Φάρατζ. Πρόκειται για πραγματική κόντρα ή για προσχηματική διένεξη, ώστε να μην καταστεί αντιληπτό στον πολύ κόσμο ότι το Reform UK έχει τις ευλογίες του νέου ένοικου του Λευκού Οίκου, όπως ισχυρίζονται κάποιοι πιο καχύποπτοι; Και αν αυτό ισχύει, κάτι τέτοιο θα δρομολογήσει προσπάθεια για απορρόφηση των Συντηρητικών από το κόμμα Φάρατζ ή, αντίστροφα, εισοδισμό του δεύτερου στο πρώτο;
Φυσικά, το να δούμε να βγάζουν μεταξύ τους τα μάτια τους δύο χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που μοιράζονται (μαζί με τις άλλες τρεις αγγλοσαξωνικές – Καναδά, Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία) την υποδομή των κατασκοπευτικών “Five Eyes”, και δη μπροστά στα …μάτια των εχθρών τους, δεν θα είναι και το καλύτερο θέαμα. Οι ψυχραιμότεροι, βέβαια – που, τις πιο πολλές φορές, είναι κι αυτοί που ξέρουν Ιστορία - διαβεβαιώνουν ότι τα πράγματα δεν θα είναι τόσο μελοδραματικά. Πιθανότατα, όπως έδειξε και το προηγούμενο του Δόγματος Τρούμαν, θα δικαιωθούν και οι εξελίξεις ανάμεσα σε Λονδίνο και Ουάσιγκτον θα βρουν σύντομα και ομαλά –επιφανειακά, έστω – μια ισορροπία. Μένει να δούμε αν αυτό θα συμβεί χάρη στο βρετανικό φλέγμα ή εξαιτίας τού ότι οι προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης Τραμπ θα είναι ευρύτερες από τη σημερινή δυναμική της Γηραιάς Αλβιώνος.