με εκτενές ρεπορτάζ της Εστίας. Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της συνομιλίας οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην Ευρώπη είχαν μειωθεί σημαντικά. Ήδη η τιμή του προθεσμιακού συμβολαίου του ολλανδικού TTF, που θεωρείται η ευρωπαϊκή τιμή αναφοράς για το φυσικό αέριο, εμειώθη κατά σχεδόν 4,78% στα 53 ευρώ η μεγαβατώρα (Mwh). Ταυτοχρόνως η τιμή του βαρελιού του Μπρέντ της Βορείου Θάλασσης για παράδοση τον Απρίλιο εμειώθη κατά 1,17% στα 74,30 δολάρια. Η τιμή του αμερικανικού αντιστοίχου του, του βαρελιού του West Texas Intermediate, για παράδοση τον Μάρτιο, εμειώθη κατά 1,28% στα 70,46 δολλάρια. Απετυπώθη δηλαδή με αμεσότητα αυτό που γνωρίζουν καλά ο επιχειρηματικός κόσμος. Ότι δηλαδή ο πόλεμος δημιουργεί προβλήματα στις αγορές και πλήττει τις επιχειρήσεις.
Την μεγάλη πλειονότητα των επιχειρήσεων, διότι υπάρχουν και αυτές που επωφελούνται από την αναταραχή των πολέμων.
Η νέα κατάσταση στηρίζεται σε δύο προοπτικές. Η πρώτη είναι η επιστροφή σημαντικών όγκων ρωσικού αερίου στην Ευρώπη αμέσως με την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας. Η δεύτερη είναι η άρση των κυρώσεων των ΗΠΑ και της Ευρώπης προς την Ρωσία. Δεδομένου ότι οι κυρώσεις επεβλήθησαν εξ αιτίας του πολέμου, αυτονόητο είναι ότι με τον τερματισμό του θα αρθούν και αυτές. Θεωρείται βέβαιον ότι η άρση των κυρώσεων θα αποτελεί μέρος της ειρηνευτικής συμφωνίας με όποιον τρόπο και αν αυτή επιτευχθεί. Και από την στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ θα κηρύξουν την λήξη των τιμωρητικών μέτρων, δεν θα έχει κανένα νόημα να τα διατηρήσει σε ισχύ η Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή ο χρυσός συνεχίζει να ανεβαίνει. Η άνοδος είχε αρχίσει αρκετές ημέρες πριν από την ανακοίνωση της συνομιλίας Τραμπ – Πούτιν και αντικατόπτριζε τις επισφάλειες των επενδύσεων είτε σε ευρώ είτε σε δολάρια. Και ναι μεν η κατάσταση αλλάζει, αλλά η επιφυλακτική, έως και αρνητική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην προοπτική ειρηνεύσεως, κρατεί τους επενδυτές σε στάση αναμονής.
Ο τρόπος πάντως που επέλεξε ο Αμερικανός Πρόεδρος για να δώσει τέλος σε αυτόν τον πόλεμο «δι’ αντιπροσώπων» που διεξήγετο στην Ουκρανία, δημιούργησε κάποια ερωτήματα, αν και δεν θα έπρεπε. Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε αυτό που έκαναν όσοι προκάτοχοί του είχαν ευρεθεί σε ανάλογη θέση. Από την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Ανέλαβε πρωτοβουλία, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τους συμμάχους των, ούτε καν τους αμέσως εμπλεκομένους. Ο Βολόντιμιρ Ζελένσκι επιμένει ότι η διαπραγμάτευση για τον τερματισμό του πολέμου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συμμετοχή της χώρας του. Ξεχνά όμως ότι η Αμερική πάντα κινείται μόνη, αποφασίζει μόνη, διαπραγματεύεται μόνη. Το ίδιο έπραξε το 1952-1953 στην Κορέα, όπου διαπραγματεύθηκε χωρίς τον Κορεάτη Πρόεδρο Σίγκμαν Ρι.
Ακριβώς το ίδιο αργότερα στο Βιετνάμ χωρίς τον Πρόεδρο Θιέου και προσφάτως στο Αφγανιστάν από όπου απεχώρησε χωρίς την παραμικρή διαβούλευση με τον Πρόεδρο Ασράφ Γανί. Στο Αφγανιστάν μάλιστα εγκατέλειψε «σύξυλους» και τους συμμάχους, τους οποίους είχε παρασύρει σε αυτήν την περιπέτεια. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξε κυβερνητική αλλαγή στην Ουάσιγκτον, αλλά αυτό παίζει τον μικρότερο ρόλο.
Ιδιαίτερα τώρα όταν εδώ και έναν χρόνο που η υποστήριξη και η αλληλεγγύη της Δύσεως προς την Ουκρανία έβαιναν συνεχώς μειούμενες, τόσο σε επίπεδο κοινωνιών όσο και πολιτικών ηγεσιών καθώς είχε γίνει αντιληπτό ότι η Ουκρανία δεν μπορούσε να ανακτήσει τα καταληφθέντα εδάφη της, έχανε δε τον πόλεμο και η κατάσταση εγένετο όλο και πιο ζοφερή…