Κι αυτό αφορά κυρίως τους κρεμλινολόγους της Ουάσιγκτον καθώς και τους πολιτικούς της Ουκρανίας και πολλούς της Ευρώπης. Μετά μάλιστα την άφιξη στο Κίεβο του αμερικανικού διδύμου πρέσβη Πάιετ και υφυπουργού Εξωτερικών Νούλαντ, οι αντιρωσικές προκλήσεις κορυφώθηκαν.
Οδήγησαν έτσι στην αντισυνταγματική ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Γιανούκοβιτς και αρκετά αργότερα στην αναπάντεχη άνοδο στην εξουσία του ηθοποιού Ζελένσκι.
Το σκηνικό της τελικής κρίσης είχε πλέον στηθεί. Εμενε μόνο η αφορμή για το ξέσπασμά της. Κι αυτή δόθηκε με την περιφρόνηση της συμφωνίας του Κιέβου για την αντιμετώπιση του Ουκρανικού, και από τον Ζελένσκι και από τους Δυτικούς, και με την αίτηση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Τελικά μπορούσαν να βρεθούν κι άλλοι τρόποι η κρίση να εκτονωθεί. Για τη Μόσχα όμως το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Και η λεγόμενη «στρατιωτική επιχείρηση» φάνηκε, κακώς, σαν η μόνη λύση. Πάνω από τρία χρόνια μετά, με τον Τραμπ ξανά στην εξουσία, με μερικές χιλιάδες νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα, με την Ουκρανία εξαθλιωμένη, την Ευρώπη σε κρίση και την Αμερική οικονομικά κερδισμένη, βρισκόμαστε και πάλι στην αφετηρία νέων συνεννοήσεων.
Το ερώτημα σήμερα είναι βεβαίως καίριο για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την Ουάσιγκτον προσανατολισμένη σε μια προσέγγιση με τη Μόσχα τι μέλλει να πράξει η ΕΕ που, ακολουθώντας μέχρι τώρα τυφλά τη γραμμή Μπάιντεν, έχει καλλιεργήσει ένα έντονο κλίμα αντιπαράθεσης με το Κρεμλίνο.
Με την εξαίρεση της Ουγγαρίας, και κάπως της Σλοβακίας, οι Βρυξέλλες έχουν υιοθετήσει μια γραμμή αντίθεσης με τη Μόσχα. Πώς μπορούν να οδηγηθούν σε αναθεωρήσεις θέσεων και εθνικών στρατηγικών; Το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό για την Ελλάδα που έχοντας απέναντί της μια δύστροπη Τουρκία, που ποτέ δεν διέρρηξε τις σχέσεις της με τη Ρωσία, εμφανίζεται τώρα δικαιωμένη και με ισχυρότερα ερείσματα στο διεθνές σκηνικό. Η ελληνική προσαρμογή στα νέα διεθνή γεωπολιτικά δεδομένα πρέπει να γίνει με δεξιοτεχνία γρήγορα – κι ας είναι αρκετά επίπονη.
Οφείλουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που θα δείξουν στην Ουάσιγκτον τη χρησιμότητά μας σαν παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή. Αλλά να φανεί και στη Μόσχα πως μπορούμε να παίξουμε ένα ρόλο διαμεσολάβησης με τις Βρυξέλλες ώστε να επουλωθούν οι όποιες πληγές. Κυρίως διότι η Τουρκία μπορεί να επιλεγεί για τον ρόλο του παλικαρά της περιοχής από τους Αμερικανούς. Αυτό θα ψυχράνει τις σχέσεις της με τους Ρώσους, και θα είναι μια μοναδική τότε ευκαιρία για εμάς. Ποτέ δεν εξυπηρετήθηκαν τα εθνικά μας συμφέροντα στην περιοχή όσο η Αγκυρα βρισκόταν κοντά στη Μόσχα! Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το παραβλέπουμε…
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")