Δεν είναι το μικρό παιδί στο παραμύθι του Αντερσεν, που αποκάλυψε μια οικτρή πραγματικότητα. Ηταν μια δήλωση ξερή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, την Τετάρτη, με την οποία ανακοίνωσε urbi et orbi ότι σε τηλεφωνική συνομιλία του με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν συμφώνησαν την έναρξη συνομιλιών για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Μελαγχολία, εκνευρισμός, ανησυχία και κάποια αγανάκτηση κυρίευσαν την ηγεσία της Ενώσεως, διότι αυτενήργησε ο κ. Τραμπ δίχως να διαβουλευθεί μαζί τους. Κακώς βεβαίως. Ισως λησμόνησαν ότι ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν τους εξανάγκασε να αναθεωρήσουν αυθημερόν την ενεργειακή τους πολιτική δεκαετιών και στη συνέχεια, άλλοι εξ αυτών προθύμως και κάποιοι εκόντες άκοντες, ενεπλέκησαν στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Απαξ εντολολήπτες επί της προεδρίας Μπάιντεν, εναντιώνονται στις μέρες μας οι ηγέτες της Ευρώπης για την απόφαση του σημερινού Αμερικανού προέδρου με το επιχείρημα ότι η «συμφωνία ειρήνης» που προωθεί είναι επιζήμια και επικίνδυνη, καθώς κατά τις εκτιμήσεις κάποιων αναλυτών –και όχι μόνον– θα ενθαρρύνει πιθανότατα τον κ. Πούτιν να επιτεθεί εναντίον κάποιου από τους συμμάχους της Ουάσιγκτον. Αγνωστο ακόμη πώς αντιμετώπισε ο κ. Τραμπ αυτές τις ευρωπαϊκές «προειδοποιήσεις» και ανησυχίες. Αλλά ως Αμερικανός πρόεδρος γνωρίζει πως ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ένας από τους Εθνοπατέρες των ΗΠΑ και εκ των ηγετών της Αμερικανικής Επαναστάσεως –παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του– είχε πει το 1773 πως «δεν υπήρξε ποτέ ένας καλός πόλεμος ή μία κακή συμφωνία ειρήνης».
Πίστευε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ότι ο πόλεμος δεν είναι απαραίτητος ή ότι δεν αξίζει τις δαπάνες που απαιτεί η διεξαγωγή του. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1783, ως επικεφαλής της αμερικανικής αντιπροσωπείας διαπραγματεύθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία τη συμφωνία της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, που ασφαλώς δεν ήταν τέλεια κατά την άποψη ορισμένων την εποχή εκείνη. Κάτι ανάλογο επιχειρεί ο κ. Τραμπ στις μέρες μας.
Εάν υπάρχει κάτι που ίσως θα ήταν σκόπιμο να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι ότι έπειτα από εβδομήντα χρόνια πάνω-κάτω, η Αμερικανή τροφός αφήνει τα παιδιά που έχει μεγαλώσει. Καιρός να αναλάβουν πλέον τις ευθύνες τους. Αυτό το μήνυμα εκπέμπει ο πρόεδρος των ΗΠΑ με ωμότητα είναι η αλήθεια, διότι, ίσως όχι άδικα, αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό κατεστημένο ως νήπια αυθάδη.
Κατά συνθήκη οι πολιτικοί χλευάζονται και επικρίνονται διότι δεν εκπληρώνουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Μόνον που ο κ. Ντόναλντ Τραμπ περιέγραψε με απόλυτη σαφήνεια ποια θα ήταν η πολιτική του εάν εξελέγετο και πάλι στο προεδρικό αξίωμα. Προς τι, λοιπόν, η έκπληξη;
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")