άνευ προηγουμένου ευρωπαϊκή κινητοποίηση, έστω και με τον αδέξιο τρόπο που το έπραξε ο Γάλλος Πρόεδρος συγκαλώντας δύο Συνόδους και αναλαμβάνοντας προσωπικά την διαπραγμάτευση με τον Ντόναλντ Τραμπ. Αν και η μεταξύ τους συνάντηση στην Ουάσιγκτον δεν έκανε την μεγάλη ανατροπή που θα επιθυμούσε ο Μακρόν, ο Τραμπ υποστήριξε ότι η Μόσχα δέχεται την παρουσία ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ουκρανία ως εγγύηση ασφαλείας. Κάτι που ερμηνεύεται ως δείγμα καλής χειρονομίας προς τους Ευρωπαίους που ζητούν μετ επιτάσεως να αναλάβουν κάποιον ρόλο στις εξελίξεις. Εντούτοις αυτό μπορεί κάλλιστα να σημαίνει και ότι οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να αποχωρήσουν από το μέτωπο και να μετακυλήσουν όλο το βάρος και την ευθύνη στους Ευρωπαίους, χωρίς μάλιστα οι τελευταίοι να έχουν τον πρώτο λόγο στην έκβαση των διαπραγματεύσεων. Ενώ την ίδια ώρα τρίζει η καρέκλα του αγαπημένου της Ευρώπης και της Ελλάδος Βολοντίμιρ Ζελένκσι καθώς η ουκρανική Βουλή υιοθέτησε με την δεύτερη (!) ψήφισμα στήριξης του Ουκρανού Προέδρου αφού απέτυχε να το πράξει κατά την πρώτη ψηφοφορία!
Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη είχε όλο τον χρόνο να προετοιμαστεί για την διεξαγωγή ειρηνευτικών συνομιλιών. Και να αναλάβει πρωτοβουλίες. Ο Αμερικανός Πρόεδρος είχε ξεκαθαρίσει μήνες πριν την κατάκτηση της εξουσίας ότι ένας από τους βασικούς του στόχους του ήταν ο άμεσος τερματισμός του πολέμου και οι Ευρωπαίοι το μόνο που έκαναν είναι να κρατούν αποστάσεις για να “εξορκίσουν” το κακό που έρχεται και να στηρίξουν το βαθύ κράτος των Δημοκρατικών που επιθυμούσε την συνέχιση του πολέμου αενάως χωρίς προοπτική και κυρίως χωρίς καμία ελπίδα για τον ουκρανικό λαό. Καμία σοβαρή πρωτοβουλία, καμία σοβαρή απόφαση δεν ελήφθη προκειμένου οι Ευρωπαίοι να διεκδικήσουν βασικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις που προφανώς θα συμπεριλάμβαναν και την Μόσχα, με την οποία οι Βρυξέλλες είχαν φροντίσει να ρίξουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Δεν έκαναν τίποτα για να προλάβουν τον «τυφώνα» Τραμπ, που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Ακόμη και αν είχαν την εμπειρία της πρώτης θητείας του, που έδειχνε ότι πράγματι ό,τι λέει ο Αμερικανός Πρόεδρος το εννοεί.
Και τώρα οι Ευρωπαίοι για μια ακόμη φορά τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις, οι οποίες πλέον απαιτούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να πράξουν ότι δεν έκαναν τα τελευταία τρία χρόνια. Προσπαθούν να κάνουν σφήνα στον «πόλεμο» για την διεκδίκηση των σπάνιων γαιών της Ουκρανίας, ρίχνοντας στο τραπέζι έστω και την τελευταία στιγμή την δική τους πρόταση για τις «σπάνιες γαίες» της Ουκρανίας, ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ισχυρίζεται ότι η Ουάσιγκτον είναι κοντά σε συμφωνία με το Κίεβο για τα δικαιώματα στους τεράστιους φυσικούς πόρους της χώρας.
Μέχρι και ο Τούρκος Πρόεδρος προσφέρθηκε να...βοηθήσει, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «μόνο η Τουρκία μπορεί να σώσει την ΕΕ από το αδιέξοδο που βρίσκεται στην οικονομία, στην άμυνα και στην πολιτική. Θα τη σώσει η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ».
Την ίδια ώρα η νίκη του Μερτς στην Γερμανία ενδέχεται να είναι καλά νέα για την ανάταση του γαλλογερμανικού άξονα, ενώ αναμένεται να δώσει μεγαλύτερη ώθηση και στα ευρωπαϊκά σχέδια για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας. Αλλά ο νέος Γερμανός Καγκελάριος δεν μπορεί να κάνει θαύματα ούτε εντός αλλά ούτε και εκτός. Είναι γεγονός ότι τόσο ο Γερμανός όσο και ο Ευρωπαίος πολίτης είναι εξαντλημένος από τα τρία χρόνια πολέμου και προτεραιότητά του δεν είναι το πώς θα αποσταλούν ειρηνευτικά στρατεύματα στην Ουκρανία. Επιθυμεί και αυτός να τελειώσει ο πόλεμος και να επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Και είναι απολύτως λογικό. Μήπως ήρθε η ώρα κάποιος να ακούσει κι αυτόν;