των Στενών (του Ελλησπόντου) για την μεταφορά εμπορευμάτων (πχ. πετρελαίου) και εξοπλισμών με πλοία εμπολέμων κρατών όπως της Ρωσίας ή της Ουκρανίας.
Επειδή οι σχέσεις των Τούρκων με τους Ρώσους είναι αμφιλεγόμενες – αλλοτε φιλικές κι ενίοτε εχθρικές – έσπευσε προ ετών ο πρώην Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ (γνωστός κι από το κίνημα κατά της νομίμου Ουκρανικής κυβερνήσεως το 2014) να εκβαθύνει - μάλιστα με έξοδα της πρεσβείας - τον λιμένα της Αλεξανδρουπόλεως που έμενε εν αχρηστεία από την βύθιση μιάς βυθοκόρου στον πυθμένα του.
Προφανής σκοπός ήταν η χρησιμοποίση της Αλεξανδρουπόλεως ως διαμετακομιστικού κόμβου πολεμικού υλικού εις περίπτωσιν που τα Στενά θα έκλειαν κατ’ απαίτησιν της Τουρκίας. Αυτό δεν συνέβη όχι εξ αιτίας της παρουσίας Αμερικανικού προσωπικού στην Αλεξανδρούπολη αλλά απ’ τον φόβο της Τουρκίας μήπως αναθεωρηθεί η σύμβαση του Μοντραί καθ’όσον αντιβαίνει στο νέο δίκαιο της Θαλάσσης που απαγορεύει το κλείσιμο θαλασσίων διαύλων όπως του Βοσπόρου.
Όμως ο πόλεμος της Ουκρανίας βαίνει προς τερματισμό, κατόπιν της συμφωνίας Αμερικής και Ρωσσίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας πρό εβδομάδος και η επικειμένη εκεχειρία της αιματηρής συγκρούσεως θα μπορούσε να συμπαρασύρει συναφείς δραστηριότητες όπως η μεταφορά Αμερικανικού, στρατιωτικού «ματεριέλ» στην Ουκρανία - αν και υπάρχουν κι άλλες διόδοι όπως της Πολωνίας.
Εν τούτοις, η επαναλειτουργία του λιμένος της Αλεξανδρούπολης ετάχθη στην Αριστοτέλεια «ετερογονία των σκοπών» και είναι εξ ίσου χρήσιμη τόσο για στρατηγικούς σκοπούς όσον και εμπορικούς. Διότι απελευθέρωσε την Βουλγαρία, Ρουμανία και Μολδαβία από το Τουρκικό μονοπώλιο των Στενών. Ακόμη και για τους Αμερικανούς αναμένεται να έχει σπουδαία σημασία στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και την συναλλαγή των «σπανίων γαιών» και άλλων πολυτίμων μετάλλων της Ουκρανίας, όταν υπογραφεί η συμφωνία μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι.
Αν πάρει χρόνο η ειρήνη, όπως φαίνεται από την πολεμοκάπηλη πολιτική του «μικρού Βοναπάρτη» και του υποψηφίου καγκελαρίου στο Βερολίνο, ο λιμένας της Αλεξανδρουπόλεως ήρθε για να μείνει. Ν’ αποδείξει ακόμη μία φορά την έλλειψη μακροχρονίου σκέψεως του ημετέρου κολλεγίου «πρεσβευτών» της οδού Βας. Σοφίας, που ενώ είχαν μπροστά τον χάρτη της Βαλκανικής ήσχολούντο με τις καριέρες τους, εν αντιθέσει με τους Τούρκους και την σταθερά ανησυχία τους τι τέξεται η επιούσα με τον Τραμπ, τους Κούρδους και τα Αμερικανικά στρατά στην Συρία.
Ακόμη και αν οι Αμερικανοί φύγουν απ’ την Αλεξανδρούπολη – πράγμα αμφίβολον για τον εμποροκράτη Πρόεδρο Τραμπ - η Ελλάς μπορεί και πρέπει να αναπτύξει την Θρακική πρωτεύουσα, που κατέχει μεγάλη εμπορική και στρατηγική σημασία.΄Ηδη ανυπόπτως, στην Θράκη αναπτύσσονται εγκαταστάσεις εξαερώσεως εισαγομένου φυσικού αερίου (κυρίως εκ Αμερικής και Κατάρ) κι εκεί καταλήγουν ή εκκινούν διεθείς αγωγοί Ενεργείας από του Αζερμπαϊτζάν, Βουλγαρία και Αδριατική.
Δεν χρειάζεται το ενδιαφέρον του «Ρώσου» που ελέγχει τον λιμένα της Θεσσαλονίκης ή ενδεχομένως των Κινέζων για την αξιοποίηση της Αλεξανδρουπόλεως, δια την παρουσία του Ελληνικού κράτους και την κατάργηση της «ιδιοκτησίας» του λιμένος υπό μνημονιακού υπερ-Ταμείου που ξεπουλάει την περιουσαία του Ελληνικού λαού αντι ψυχίων υπό του ήδη παραιτηθέντος προέδρου-«ανηψιού». (βλ.σχ, ΕΣΤΙΑ 25.2.25)
Το πάρεργο της υποθέσεως είναι ότι όταν ερωτήθη ο νέος Αμερικανός πρόεδρος για το ενδεχόμενο κλεισίματος της «βάσεως», απεδείχθη ότι αγνοούσε την Αλεξανδρούπολη και αναγκάσθη να ερωτήσει τον υπουργόν Άμυνας, Pete Hegseth, που εδήλωσε ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Έτσι η «μπάλα» Τραμπ έπεσε και στην... Ελληνική κερκίδα (κατά φράσιν του συρμού). Εντεύθεν, Κύριος οίδε τι μέλλει γενέσθαι με την ανόητη εξωτερική πολιτική της Ελλάδος που συνεχώς τάσσεται με την χαμένη σελίδα της Ιστορίας.