Οι επικριτές του, που αφθονούν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, έχουν βεβαίως δίκιο καθ’ όσον αφορά στην ανορθόδοξη διαχείριση θεμάτων μείζονος σημασίας που επιχειρεί να επιλύσει ο κ. Τραμπ, με ιδιαίτερη σπουδή – τόσο στη Μέση Ανατολή, στη Γάζα, όσο και στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, δίχως να έχει προηγηθεί διαβούλευση με τους Ευρωπαίους εταίρους της Ουάσιγκτον.
Καλά όλα αυτά, αλλά πολιτικώς δεν είναι βεβαίως καινοφανή, εδώ και μερικούς αιώνες. Ηταν την 1η Μαρτίου του 1848, που ο λόρδος Πάλμερστον, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας τότε, σε ομιλία του στο Κοινοβούλιο είχε διακηρύξει: «Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους, ούτε μόνιμους αντιπάλους. Αιώνια και μόνιμα είναι τα συμφέροντά μας και υποχρέωσή μας είναι να τα υπερασπισθούμε». Δυσάρεστο, πλην όμως αληθές.
Η σύγκρουση διά ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων με τη Ρωσία του προέδρου Πούτιν, με ουσιαστικότατη υποστήριξη των ΗΠΑ και των εταίρων τους στο ΝΑΤΟ, ήταν απόφαση του προέδρου Μπάιντεν. Εκόντες άκοντες συντάχθηκαν οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουάσιγκτον. Το εγχείρημα απεδείχθη ατελέσφορο, ενώ η συνέχιση της συγκρούσεως ενείχε τον κίνδυνο κλιμακώσεως του πολέμου, ακόμη και με χρήση πυρηνικών.
Οχι εναντίον των ΗΠΑ βεβαίως, αλλά εναντίον κάποιων ευρωπαϊκών κρατών-μελών του ΝΑΤΟ. Αυτό το ενδεχόμενο θέλει να αποκλείσει ο πρόεδρος Τραμπ, που θα εξαναγκαζόταν να εμπλακεί σε μία πυρηνική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Και αυτός είναι ο λόγος που επείγεται να τερματίσει τη «σύγκρουση», όπως τη χαρακτήρισε, Ρωσίας – Ουκρανίας.
Ο δυστυχής πλέον κ. Ζελένσκι, που διαπίστωσε κάπως αργά ότι η πολιτική δεν είναι θεατρική παράσταση, έφθασε στο σημείο να καταγγείλει τον ηγέτη της ισχυρότερης χώρας σε επίπεδο παγκόσμιο πως «ζει σε μία φούσκα παραπληροφορήσεως». Η απάντηση του κ. Τραμπ ήταν η αναμενόμενη και βίαιη, όταν τον χαρακτήρισε «δικτάτορα και μέτριο κωμικό». Η αυλαία άρχισε να πέφτει…
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)