Όμως, παρά το καλωσόρισμα της ατζέντας Τραμπ από τους ανθρώπους της αγοράς, μία σειρά παραγόντων σημαίνει πως η ανάπτυξη της βιομηχανίας LNG στις ΗΠΑ δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον Λευκό Οίκο.
Ένα από τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε ο Πρόεδρος Τραμπ κατά την επιστροφή του στο Οβάλ Γραφείο αφορούσε στην «απελευθέρωση της αμερικανικής ενέργειας», ένα σχέδιο που περιλαμβάνει τη δραματική αύξηση της παραγωγής και εξαγωγής ορυκτών καυσίμων από τις ΗΠΑ με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία στον κλάδο της ενέργειας. Εντός αυτού του πλαισίου, ο Τραμπ, οι Υπουργοί του, και το υπό Ρεπουμπλικανικό έλεγχο Κογκρέσο, έσπευσαν να ακυρώσουν το σύνολο των πολιτικών της διακυβέρνησης Μπάιντεν, αρκετές από τις οποίες θεωρούνταν ότι στοχοποιούσαν τον τομέα του φυσικού αερίου. Μία από τις πιο γνωστές ήταν η παύση των αδειοδοτήσεων για τα έργα εξαγωγής LNG, απόφαση που είχε προκαλέσει την οργή των μεγάλων επιχειρήσεων. Έτσι, με τα νέα δεδομένα της εποχής Τραμπ, τόσο ο ίδιος ο Πρόεδρος, όσο και αρκετοί παρατηρητές ανέμεναν μία χρυσή περίοδο για το αμερικανικό LNG.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά. Αρχικά, οφείλει κανείς να θυμάται πως παρά τα περιοριστικά μέτρα που είχε επιβάλει ο Πρόεδρος Μπάιντεν προς το τέλος της θητείας του, η τετραετία του σηματοδότησε το πιο παραγωγικό διάστημα για τις αμερικανικές εταιρείες ορυκτών καυσίμων. Πέρα από ορισμένες καινοτομίες εντός του κλάδου, η επιτυχία αυτή οφειλόταν στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, καθώς η Ουάσιγκτον αξιοποίησε το κενό που προκλήθηκε από τη μείωση των ρωσικών εξαγωγών φυσικού αερίου ώστε να αναδειχθεί στον μεγαλύτερο εξαγωγέα του καυσίμου, φτάνοντας το 50% των συνολικών προμηθειών LNG στην Ευρώπη. Αναπόφευκτα, αυτό το γεγονός προκαλεί ανησυχίες για το κατά πόσο οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν αυτή την απόλυτη κυριαρχία αν ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώσει και οι ρωσικές εξαγωγές καυσίμων επανέλθουν σε μία κάποια κανονικότητα. Ακόμα και στην Ευρώπη, η οποία είχε πληγεί όσο κανείς άλλος κατά την ενεργειακή κρίση που ακολούθησε τη ρωσική εισβολή, υπάρχουν εντεινόμενες φωνές για σταδιακή επιστροφή στο φυσικό αέριο.
Φυσικά, ο Πρόεδρος Τραμπ έχει μάλλον μεριμνήσει για αυτό. Όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει, όσα κράτη επιθυμούν να μην υποστούν δασμούς, τότε θα πρέπει να αυξήσουν τις εισαγωγές τους σε αμερικανικά καύσιμα, ειδικά LNG. Η απειλή αυτή φαίνεται να δουλεύει σε πρώτη φάση, με αρκετούς Ευρωπαίους ηγέτες να έχουν ήδη αποδεχθεί μία τέτοια “συμφωνία” χωρίς αντίσταση, ενώ αρκετές Ασιατικές κυβερνήσεις εμφανίζονται πρόθυμες να αγοράσουν περισσότερο αμερικανικό ΥΦΑ εφόσον διατηρήσουν ορισμένες εγγυήσεις της Ουάσιγκτον. Εντούτοις, τα σχέδια αυτά παραμένουν στα χαρτιά, χωρίς να λείπουν και οι δυσκολίες. Αρχικά, τα συμβόλαια αγοράς LNG υπογράφονται μεταξύ εταιρειών και όχι κυβερνήσεων. Δεύτερον, η Δαμόκλειος Σπάθη των δασμών, την οποία ο Τραμπ χρησιμοποιεί ξανά και ξανά, ενισχύει το κλίμα αβεβαιότητας στις διεθνείς αγορές, με πολλούς να αναρωτιούνται τι θα συμβεί αν τελικές αυτές οι απειλές υλοποιηθούν ή εξαφανιστούν κατά τα επόμενα χρόνια. Τρίτον, η κυριαρχία των ΗΠΑ δεν σημαίνει μονοπώλιο. Παραγωγοί όπως το Κατάρ, η Αυστραλία, και ενδεχομένως η Ρωσία, θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ισορροπίες στις διεθνείς αγορές, ειδικά αν αποφασίσουν να ρίξουν τις τιμές του καυσίμου. Παράλληλα, οι χώρες αυτές έχουν ένα γεωγραφικό πλεονέκτημα καθώς βρίσκονται πιο κοντά στις δύο μεγάλες αγορές της Ασίας και της Ευρώπης.
Η πιο σημαντική απειλή για το όνειρο του Τραμπ βρίσκεται εντός ΗΠΑ. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις μπορεί μεν να καλωσόρισαν τις πολιτικές του νέου Προέδρου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσουν σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων άκριτα. Για παράδειγμα, το πρώτο μεγάλο έργο εξαγωγικής μονάδας που έλαβε άδεια από τη νέα κυβέρνηση, το Commonwealth LNG που θα εδρεύει στα νοτιοδυτικά της πολιτείας Λουϊζιάνα, δεν έχει εγκριθεί επισήμως από το ΔΣ της διαχειρίστριας εταιρείας, ενώ ακόμα και αν εγκριθεί θα πρέπει να βρει αρκετούς πελάτες που θα υπογράψουν συμβόλαια ώστε να δικαιολογηθεί το κόστος 4,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων που απαιτείται για την κατασκευή του. Σημειωτέο πως όλοι οι προαναφερθέντες παράγοντες μπορούν να επηρεαστούν άμεσα από έναν εμπορικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και δυνητικών πελατών. Για τους επενδυτές σε τέτοια έργα, η παροχή εγγυήσεων όσον αφορά τη μελλοντική ζήτηση αποτελεί ένα αδιαπραγμάτευτο κριτήριο. Συνολικά, περίπου το 50-70% των προτεινόμενων έργων LNG θα φτάσει στο τελικό στάδιο. Και για όλα αυτά, μία σειρά ζητημάτων όπως η έλλειψη χρηματοδότησης και οι δικαστικές διαμάχες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ανασταλτικοί παράγοντες.
Ένα βασικό πρόβλημα της αμερικανικής βιομηχανίας LNG επί του παρόντος είναι η έλλειψη υποδομών. Μολονότι οι ΗΠΑ αποτελούν τον μεγαλύτερο παραγωγό φυσικού αερίου, το καύσιμο δεν μπορεί να φτάσει σε ολόκληρη την ηπειρωτική επικράτεια καθώς το δίκτυο αγωγών και σταθμών επεξεργασίας παραμένει ανεπαρκές. Ταυτόχρονα, η αύξηση των εξαγωγών θα σήμαινε λιγότερη διαθεσιμότητα για τους εγχώριους καταναλωτές, οδηγώντας σε μία πιθανή αύξηση των τιμών ενέργειας. Εναλλακτικά, μία δραματική εκτίναξη της παραγωγής ώστε να αποφευχθεί η χαμηλή προσφορά εντός των ΗΠΑ θα οδηγούσε σε πτώση των τιμών, και άρα χαμηλότερα κέρδη για τους παραγωγούς. Και δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δεν συνιστούν τον μοναδικό παραγωγό φυσικού αερίου, τα σκαμπανεβάσματα στις διεθνείς αγορές δεν είναι απίθανα.
Σε γενικές γραμμές, τα διλήμματα της αμερικανικής βιομηχανίας LNG αντικατοπτρίζουν την πολυπλοκότητα των ενεργειακών αγορών. Παρά την εμπειρία του ως επιχειρηματίας, ο Τραμπ αρέσκεται να απλοποιεί σε υπερβολικό βαθμό ζητήματα όπως το διεθνές εμπόριο και η παγκόσμια οικονομία. Και αυτή η προσέγγιση μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη όταν τελικά κληθεί να διαχειριστεί καταστάσεις που δεν επιλύονται με μία λογική quid pro quo.