Το επισήμανε ο εκλεκτός συνάδελφος Βασίλης Νέδος («Κ», φ. 18/2) παραθέτοντας δηλώσεις του στη σλαβομακεδονική ομογένεια στις ΗΠΑ, αλλά και στο περιθώριο της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια. Δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη αποτύπωση η λαϊκή ρήση «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».
Με το μυαλό του, ο εθνικολαϊκιστής ηγέτης βλέπει επερχόμενες ανακατατάξεις στα Βαλκάνια στο «πνεύμα Τραμπ» και αισθάνεται να τον καλεί η Ιστορία προς αποκατάσταση των εθνικών δικαίων, που στον πυρήνα της ιδεολογίας του κόμματος VMRO DPMNE, και του ιδίου φυσικά, δεν είναι άλλο από μια ενιαία και μεγάλη Μακεδονία.
Γιατί, τι άλλο μπορεί να σημαίνουν τα περί «άλυτου μακεδονικού ζητήματος» από την αναδιανομή των εδαφών της γεωγραφικής Μακεδονίας υπέρ των Σκοπίων;
Ομως, για να «λυθεί» το «Μακεδονικό», όπως το θέλει ο Μίτσκοσκι, θα πρέπει να καταργηθούν οι συμφωνίες που έχει υπογράψει το κράτος το οποίο κυβερνά, με την Ελλάδα (Πρεσπών, 2017), τη Βουλγαρία (σύμφωνο φιλίας, 2017) και με τον συγκάτοικο στο εσωτερικό, δηλαδή τους Αλβανούς του Τετόβου (συμφωνία Αχρίδας, 2001).
Οι τρεις αυτές συμφωνίες στηρίζουν, μαζί με τη συνθήκη του Ντέιτον για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το ψήφισμα 1244 για το Κόσοβο, τον μεταπολεμικό συνοριακό χάρτη της Βαλκανικής και αν τις καταργήσει, ως πρώτο βήμα για τη Μακεδονία όπως την ονειρεύεται, τότε ο συνοριακός χάρτης καταρρέει και αρχίζει εφιαλτικό «πανηγύρι», με τη μορφή του βαλκανικού ντόμινο.
Ηδη οι Αλβανοί του Τετόβου, με αφορμή τους περιορισμούς στη χρήση της γλώσσας τους, καταγγέλλουν την κυβέρνηση Μίτσκοσκι για παραβίαση της συμφωνίας της Αχρίδας και προειδοποιούν ότι το εθνοτικό ρήγμα υπερθερμαίνεται επικίνδυνα, ενώ η Ελλάδα και η Βουλγαρία διαμηνύουν σε υψηλούς τόνους πως η υπονόμευση των συμφωνιών δεν είναι αποδεκτή.
Ο Μίτσκοσκι και το VMRO DPMNE πήραν την εξουσία εκμεταλλευόμενοι την κατάρρευση του Ζόραν Ζάεφ και έχοντας κρυφή ή υποβαθμισμένη την ατζέντα αναμόχλευσης του «Μακεδονικού». Τα περί εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού δεν ήταν παρά φτιασιδώματα για να δείξουν στη διεθνή κοινότητα ότι πέταξαν την προβιά των εθνικισμών του 19ου αιώνα.
Αποδείχθηκε πως «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)