Ο Βανς δεν είναι ασυνάρτητος, όπως ο προϊστάμενός του. Ελέγχει τα λόγια του και τον τόνο του. Ο Τραμπ θα μπορούσε να παρασυρθεί από το ταμπεραμέντο του σε ένα επεισόδιο μπροστά στις κάμερες. Ο Βανς όχι. Η συμμετοχή του σε ρόλο πρωτοπαλίκαρου που παραδίδει στο αφεντικό του το θύμα ήδη δαρμένο και εξουδετερωμένο, έτοιμο να υποκύψει στον εκβιασμό, συνιστά και μια έμπρακτη υπενθύμιση σε όσους ήλπιζαν ότι ο τραμπισμός είναι παροδικός: Ο Βανς «βοά» ότι το καθεστώς που βρίσκεται μόλις στην έκτη εβδομάδα του, έχει ικανούς διαδόχους για να το συνεχίσουν πέραν της τετραετίας.
Σκηνοθετημένη ή όχι, η ταπείνωση του Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο επειδή «αντιμίλησε» σε αυτούς που του πουλούσαν προστασία, δεν ήταν μια μεμονωμένη έξαρση. Είχε και πριν από το επεισόδιο λάβει μορφή επίσημης εξωτερικής πολιτικής. Οι ΗΠΑ που ψήφισαν στον ΟΗΕ μαζί με τη Ρωσία και μία εβδομάδα μετά ανακοίνωσαν την αναστολή κάθε στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, δεν είναι απλώς μια χώρα της οποίας ο ηγέτης απευθύνει δημόσια σαλιαρίσματα προς τον Πούτιν. Είναι ενεργός σύμμαχος του Πούτιν, αφού εργάζεται πλέον ανοιχτά προκειμένου εκείνος να επικρατήσει στον πόλεμο.
Οταν το πρωτοπαλίκαρο «σερβίρει» το θύμα στο αφεντικό.
Ο Ζελένσκι, έλεγαν οι τραμπιστές, δεν ήθελε την ειρήνη. «Ειρήνη» είναι να πάψει ο αμυνόμενος να αμύνεται. «Ειρήνη» είναι να επιτραπεί στον επιτιθέμενο, που έχει ως διακηρυγμένο στόχο του τη μετατροπή της ανατολικής Ευρώπης σε «σφαίρα επιρροής» του, να κρατήσει τα εδάφη που κατέλαβε και να κερδίσει χρόνο για ανασύνταξη, προκειμένου να επιχειρήσει αργότερα να εκπληρώσει το σχέδιό του. «Ειρήνη» είναι να υποθηκεύσει ο αμυνόμενος τον ορυκτό πλούτο του, προτού καν εξασφαλίσει ότι η κατάπαυση του πυρός θα μπορεί όντως να εξελιχθεί σε βιώσιμη ειρήνη.
Την ειρήνη, έλεγαν, την υπονόμευε η Αμερική που χρησιμοποιούσε την Ουκρανία για να βάλει πόδι στη γεωπολιτική αυλή του Πούτιν. Οι Ουκρανοί ήταν πιόνια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τώρα, που λένε ότι θα συνεχίσουν να πολεμούν ακόμη και χωρίς τα αμερικανικά όπλα, τίνος πιόνια είναι;
Τα κίνητρα της συμπαράταξης του Τραμπ με τον Πούτιν δεν είναι ακόμη σαφή. Δεν βρίσκει εύκολα κανείς τη λογική σε μια τόσο δραστική στροφή που θα αποβεί επιζήμια και για τα ίδια τα αμερικανικά συμφέροντα. Η εξήγηση ότι ο Τραμπ αισθάνεται ενστικτώδη «συμπάθεια» για ένα ηγετικό πρότυπο που ζηλεύει ίσως είναι αρκετή. Ισως το Κρεμλίνο επένδυσε από πολύ νωρίς, πολύ μεθοδικά στον προσεταιρισμό (διάβαζε και «χειρισμό») του Αμερικανού προέδρου.
Ανεξάρτητα, όμως, από τα κίνητρά της, η στροφή δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί. Η Αμερική του Τραμπ συμμαχεί με τη Ρωσία του Πούτιν. Η Ευρώπη δεν έχει ούτε καν την πολυτέλεια να νιώσει σοκαρισμένη.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")