Δεν ξέρουμε, βέβαια, πόσα ελληνικά κόμματα θα αθωώνονταν αν αντιμετώπιζαν αντίστοιχες κατηγορίες. Με βεβαιότητα, πάντως, μπορούμε να διαγνώσουμε την πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την απόφαση: στόχος είναι η ακροδεξιά πολιτικός να μην συμμετάσχει στην προεδρική εκλογή που είναι προγραμματισμένη για τον Απρίλιο του 2027 αλλά και στις επόμενες κοινοβουλευτικές, που θα γίνουν το αργότερο τον Ιούνιο του 2029 – οπότε, κατά …σύμπτωσιν, η πενταετής ποινή στέρησης του δικαιώματος του εκλέγεσθαι που τής επιβλήθηκε καλύπτει και τις δύο αναμετρήσεις. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια, στις περυσινές κοινοβουλευτικές εκλογές, να μην βγει πρώτο το κόμμα της. Η προσπάθεια πέτυχε, μέσα από παράταιρες εκλογικές συμμαχίες και χάρη στο υπερ-πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα της Γαλλίας: το κόμμα της, ο «Εθνικός Συναγερμός», βγήκε πρώτο σε ψήφους αλλά τρίτο σε έδρες. Ωστόσο, αυτό δεν αρκούσε, καθώς η Λεπέν παραμένει πρώτη στις δημοσκοπήσεις και θα ήταν πολύ πιθανό να διαδεχθεί τον Μακρόν στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Μέχρι που ήρθε η δικαστική απόφαση της 31ης Μαρτίου…
Με τη Δικαιοσύνη στην …εμπροσθοφυλακή είχε αναχαιτιστεί και ο κίνδυνος ανόδου στην εξουσία του ρωσόφιλου Γκεοργκέσκου στη Ρουμανία. Στην αρχή ακυρώθηκε η νίκη του στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 24 Νοεμβρίου 2024, αλλά επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να επικρατήσει ξανά όταν αυτές θα επαναληφθούν, τον ερχόμενο Μάιο, απαγορεύθηκε η συμμετοχή του και, τελικά, ο Γκεοργκέσκου συνελήφθη – καλού-κακού…
Αν όλα αυτά θυμίζουν την υπόθεση Ιμάμογλου, που συνελήφθη προσχηματικά ακριβώς επειδή θα μπορούσε να επικρατήσει του σημερινού προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στις επόμενες εκλογές, πιθανόν να εξαρτάται όχι από το αν πιστεύει κανείς στην τήρηση των κανόνων του Κράτους Δικαίου χωρίς διαχωρισμούς και σκοπιμότητες αλλά αν συντάσσεται με τη μία ή την άλλη πτέρυγα του διπόλου «φιλελεύθερη Αυτοκρατορία» - «λαϊκιστική Δημοκρατία». Μόνο που, αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά, όχι στην Τουρκία – η οποία και επί των ομοϊδεατών του κεμαλιστή Εκρέμ Ιμάμογλου ήταν μόνο κατ’ όνομα δημοκρατική – αλλά στη στοιχειώδη πολιτική συναίνεση που απαιτείται για να λειτουργήσουν οι δημοκρατίες της Δύσης, είτε της περιφέρειάς της (βλ. Ρουμανία) είτε του κέντρου της (βλ. Γαλλία).
Φυσικά οι εξελίξεις αυτές έχουν ως επίκεντρο τη γεωπολιτική πτυχή του ενδο-δυτικού αυτού εμφυλίου και κατ’ εξοχήν τα όσα συμβαίνουν μετά την ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ εκ νέου στην προεδρία των ΗΠΑ. «Πολλές από τις εθνικές μας υπηρεσίες πληροφοριών μάς δίνουν πληροφορίες ότι η Ρωσία θα μπορούσε να δοκιμάσει την αμυντική ετοιμότητα της ΕΕ σε τρία έως πέντε χρόνια», έχει πει ευθέως η Εσθονή επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης, κ. Κάγια Κάλας. Κι αυτό είναι και το μήνυμα που εξέπεμψε ξεκάθαρα η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 20 Μαρτίου αλλά και η Σύνοδος των «Προθύμων» για την Ουκρανία στις αρχές του ίδιου μήνα.
Ανεξάρτητα τού αν αυτές οι αποφάσεις θα γίνουν άμεσα πράξεις και δη με απτό αποτέλεσμα, η βούληση είναι μάλλον ευκρινής και είναι, πιθανότατα, η ίδια που βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα στη Ρουμανία και τη Γαλλία: οι «φιλελεύθερες δυνάμεις» ή «δυνάμεις της Παγκοσμιοποίησης» (το προτιμητέο όνομα είναι θέμα κοσμοθεωρητικού …γούστου, όπως είπαμε) ευελπιστούν πως η προεδρία Τραμπ θα είναι μια παρένθεση και μετά θα επιστρέψουμε σε μία «ομαλότητα» ανάλογη με αυτή της δεκαετίας του ’90. Όπως είχαμε γράψει παλιότερα (βλ. εδώ), ανάλογες πρέπει να ήταν και οι προσδοκίες που γέννησαν και οι κοινοβουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, που το αποτέλεσμά τους δεν κλόνισε την κυρίαρχη θέση του Εμμανουέλ Μακρόν, με τον τρόπο, βέβαια, που περιγράψαμε παραπάνω… Και βέβαια, όπως είχαμε τότε γράψει, όσο κι αν οι σημερινές αντιτραμπικές – αντιρρωσικές ηγεσίες έχουν τις ρίζες τους, εν πολλοίς, στον «Τρίτο Δρόμο» του Τόνυ Μπλαιρ, που κανοναρχούσε στην Ευρώπη τη δεκαετία εκείνη (σε αγαστή σύμπνοια με τον δεσπόζοντα, τότε, Κλιντονισμό στις ΗΠΑ), είναι άλλο πράγμα ένας περιφερειακός πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία κι άλλο ένας «πόλεμος δι’ αντιπροσώπου» με την ίδια τη Μόσχα. Και, φυσικά, μεσολάβησε και η εκλογή Τραμπ στο κέντρο της πάλαι ποτέ «ατμομηχανής της Παγκοσμιοποίησης»…
Μπορεί, βέβαια, οι αντίπαλοι του Τραμπ «να ακονίζουν τα μαχαίρια τους» για τη ρεβάνς αλλά κι αυτός δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη, επειδή γνωρίζει ποιο είναι το σκεπτικό των αντιπάλων του – εκτός αλλά και εντός ΗΠΑ – μιλά σοβαρά για το ενδεχόμενο να διεκδικήσει τρίτη προεδρική θητεία. Και μπορεί μεν να βρει δικαιολογητική βάση επαρκή, όπως ισχυρίζονται κάποιοι αναλυτές, στο ιστορικό της θέσπισης της τροπολογίας που εμποδίζει σήμερα κάτι τέτοιο, ωστόσο, είναι βέβαιο πως και μόνο το ότι ξεκινά μια τέτοια συζήτηση σημαίνει πως η θεσμική συναίνεση είναι και στις ΗΠΑ κάτι που τίθεται, πλέον, ανοικτά εν αμφιβόλω…
Το ότι ο ενδο-δυτικός εμφύλιος από θεσμική έκφανση κινδυνεύει να πάρει και διαστάσεις ανοικτού (εμπορικού για την ώρα…) πολέμου, το βλέπουμε, φυσικά, με τη χθεσινή ανακοίνωση των δασμών των ΗΠΑ όχι μόνο ενάντια σε αντιπάλους, όπως η Κίνα, αλλά και σε συμμάχους, όπως η ΕΕ. Στόχος του Τραμπ είναι, με την κίνηση αυτή, το αμερικανικό παραγωγικό κεφάλαιο να πάρει, διά του προστατευτισμού, τη δική του ρεβάνς από το χρηματοπιστωτικό, που ηγήθηκε της Παγκοσμιοποίησης κυρίως την περίοδο Κλίντον. Το αν θα πετύχει είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αμφίβολο. Το βέβαιο είναι πως η Ιστορία έχει αποδείξει πως οι πάσης φύσεως εμφύλιοι κατά κανόνα – και, μάλιστα, σχεδόν πάντα όποτε η ακμή έχει παρέλθει - εμπεδώνουν και επιταχύνουν την παρακμή…