Πλέον η ισχύς του πολιτικού ελέγχου της οικονομίας (αντίληψις κατ’ εξοχήν δεξιού πολιτικού προσανατολισμού) επιστρέφει στα χέρια των εθνικών κρατών. Αφαιρείται από τα πολυεθνικά μορφώματα και τα πλέγματα οικονομικών συμφερόντων που επωφελούντο από την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Αφαιρείται από τους ολίγους προς όφελος των πολλών. Και το εκπληκτικό είναι ότι οι πολλοί δεν το έχουν αντιληφθεί. Παραπλανώνται από μιάν εκστρατεία παραπληροφορήσεως η οποία ομιλεί για «οικονομικό πόλεμο», κατάλυση της ελευθερίας του εμπορίου, πληθωρισμό και άνοδο τιμών. Αυτή όμως είναι η μία μόνον όψις του νομίσματος. Αν οι κυβερνήσεις θέλουν να επωφεληθούν από αυτήν την κατάσταση, θα ενισχύσουν την παραγωγική βάση των χωρών τους, την οποία έχει διαλύσει η απληστία του εμπορίου, η οποία δημιούργησε την παγκοσμιοποίηση. Και τούτο θα φέρει ευημερία. Θυμηθείτε ότι κάποτε η Ελλάς είχε ακμάζουσα κλωστοϋφαντουργία. Διελύθη, διότι η παγκοσμιοποίησις έφερε τον νόμιμο, πλήν ανήθικο, ανταγωνισμό των χαμηλής ποιότητος προϊόντων της Άπω Ανατολής. Πόσες θέσεις εργασίας χάθηκαν και πόση ύφεσις έπληξε την εθνική οικονομία εξ αιτίας της καταστροφής αυτού του κλάδου μόνον. Πού ήταν ένας από τους πολλούς που επλήγησαν από την παγκοσμιοποίηση. Να λείπουν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα.