και η πλέον παραγωγική με ΑΕΠ 5 και πλέον τρισ. ευρώ, αλλά με στρατιωτικές δαπάνες κάτω του 1%, δεν έπαυσε μεταπολεμικώς να είναι η «ατμομηχανή» και «ταμείο» της ευρωδιαίρεσης. Η ομοσπονδιακή οργάνωση της χώρας σε 16 αυτόνομα κρατίδια, η ενιαία γλώσσα και το ισχυρό γονίδιο του Γερμανικού λαού επέτρεψαν την από πενταμήνου απουσία κυβερνήσεως της χώρας.
Βέβαια, στο διάστημα αυτό πολλά πράγματα άλλαξαν στον κόσμο, στο εξωτερικό της Γερμανίας. Το εσωτερικό της έμεινε αδιατάρακτη η κοινωνική συνοχή, ίσως με μερικά σημάδια οικονομικής υφέσεως τα οποία όμως προϋπήρχαν της εκλογής νέου καγκελαρίου επί εποχής του Σολτς.
Η εκλογή κυρίως του Ντόναλντ Τραμπ τον περασμένο Νοέμβριο ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε ένα «σοκ» για την πλειοψηφία των Γερμανών. Η συνέχιση του αχάριστου πολέμου στην Ουκρανία κι ο καλλιεργούμενος «παραδοσιακώς» φόβος των Γερμανών απέναντι στους Ρώσους, εντάθηκαν διαρκούσης της διαλείψεως ομοσπονδιακής διακυβερνήσεως που σε άλλες χώρες θα είχε εκτροχιάσει την οικονομία.
Η εμφάνιση και η ραγδαία δημοτικότητα του πατριωτικού κόμματος της «Εναλλαγής για την Γερμανία» (AfD) σημαίνει την αναζήτηση ενός άλλου μοντέλου διαχειρίσεως της κοινωνίας: Όχι πλέον κι άλλοι μετανάστες, από μουσουλμανικές και Αφρικανικές χώρες, ούτε αστέγους, ακριβή ενέργεια για την βιομηχανία αλλά δουλειά για όλους. Χωρίς άλλα δοσίματα στους «εταίρους» της Ευρωπαϊκής διαίρεσης εκτός εάν οι αποφάσεις λαμβάνονται με «αυξημένη πλειοψηφία» κι ‘όχι καθ’ ομοφωνίαν.