Δηλαδή, η κυβέρνηση «κατόρθωσε» να μην μπει στο σύστημα πράσινη ενέργεια της οποίας την εγκατάσταση και παραγωγή είχε ενθαρρύνει η ίδια, με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία, ώστε να επιτύχει η χώρα μια ώρα αρχύτερα τους πράσινους στόχους της ΕΕ! Είναι γνωστό το κόστος που ήδη καταβάλλουμε γι’ αυτόν τον ζήλο «πράσινου πρωταθλητισμού» από την πλευρά της απολιγνιτοποίησης: η πρόωρη και εσπευσμένη εγκατάλειψη του φθηνού λιγνίτη, τη στιγμή που άλλες χώρες παζαρεύουν με την Κομισιόν και επιτυγχάνουν μεγάλες παρατάσεις, έχει οδηγήσει σε εκτόξευση του κόστους ενέργειας για νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ έχει καταδικάσει σε μακροχρόνια ανεργία τις περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης (παρά τις υποσχέσεις «Δίκαιης Μετάβασης» με data centers αλλά και ακυρωθείσες εξαγγελίες επενδύσεων στο υδρογόνο κι άλλα ηχηρά παρόμοια, όπως είχε γράψει παλαιότερα η στήλη – βλ. εδώ – πάλι με πηγή εμπεριστατωμένο άρθρο της κ. Λιάγγου).
Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε, όμως, είναι μια άλλη πτυχή του κόστους που συνεπάγεται ο ζήλος μας για «πράσινο πρωταθλητισμό». Ο μικρός ή μεγάλος επενδυτής που βλέπει να πετιέται εκτός συστήματος η μονάδα ΑΠΕ που εκείνος λειτουργεί για να αποφευχθεί ένα πιθανό μπλακάουτ, βλέπει και την επένδυσή του να μην εισπράττει και το κέρδος που είχε προϋπολογίσει όταν την πραγματοποιούσε. Ακόμη κι όταν δίνεται κάποια αποζημίωση «έναντι», το διαφυγόν κέρδος παραμένει μεγάλο.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο κόστος και για τη χώρα γενικότερα σε πολλαπλά επίπεδα: δάνεια που είχαν συναφθεί με την προϋπόθεση αδιάλειπτης λειτουργίας της επένδυσης δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, με συνέπεια το κόστος να μετακυλίεται και στο τραπεζικό σύστημα αλλά και στον επενδυτή, που μπορεί να είναι μία εταιρεία ή ένα ή πολλά φυσικά πρόσωπα. Επίσης, το επενδυτικό προφίλ της χώρας πλήττεται γιατί καταστρατηγείται – για άλλη μια φορά …- η ασφάλεια επενδύσεων.
Κι όλα αυτά επειδή χωρίς σοβαρό προγραμματισμό ετέθησαν ουρανομήκεις στόχοι για επενδύσεις στις ΑΠΕ, τις οποίες τώρα ούτε ξέρουμε τι να τις κάνουμε αλλά ούτε και μπορούμε να τις σταματήσουμε. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι, ήδη από πέρυσι την άνοιξη, το προσχέδιο του 10ετούς Προγράμματος Ανάπτυξης 2025-2034 του ΑΔΜΗΕ διαπίστωνε ότι τα έργα ΑΠΕ που λειτουργούσαν μαζί με τις μονάδες που είχαν κατακυρώσει ηλεκτρικό «χώρο», υπερέβαιναν τους εθνικούς στόχους για το 2030 όσον αφορά τη διείσδυση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
Συμπερασματικά, οι ιθύνοντες, με τον ζήλο τους για «πράσινο πρωταθλητισμό», έχουν έλθει προ ενός τραγικού διλήμματος: είτε να καταστρέψουν την ισορροπία του ηλεκτρικού μας συστήματος είτε να καταστρέψουν την αγορά ΑΠΕ, την ανάπτυξη της οποίας οι ίδιοι ενθάρρυναν σε επίπεδα που υπερβαίνουν τις αντοχές του συστήματος. Και, φυσικά, το τραγελαφικό είναι ότι οι αρμόδιοι και τότε θα συγχαίρουν εαυτόν για τις «γενναίες αποφάσεις» που θα λάβουν …θυσιάζοντας - για άλλη μια φορά…- αθώες Ιφιγένειες!