Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι όλοι όσοι αναθεματίζουν τον καπιταλισμό για την παρούσα κρίση, σκοπίμως ξεχνούν ορισμένα «μικροπράγματα». Ένα δε από αυτά είναι τα υπέρογκα δημόσια χρέη αρκετών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδος.
Υπενθυμίζουμε στους όψιμους «λάτρεις» της πραγματικής οικονομίας ότι, στην χώρα μας, την περίοδο 1981-1989, το εξωτερικό χρέος πέρασε από 6 δις στα 26 δις δολλάρια, η συνολική μας παραγωγή υπεχώρησε κατά 30% περίπου και η οικονομική ανάπτυξις ήταν σχεδόν μηδενική. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να ζητήσει σταθεροποιητικό δάνειο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή –από το οποίο εισέπραξε μόνον την πρώτη δόση, διότι, στην συνέχεια, στο πλαίσιο της πολιτικής του «Τσοβόλα δώστα όλα», αθετήσαμε τις συμβατικές μας υποχρεώσεις.
Είναι έτσι σαφές ότι για μία δεκαετία η Ελλάδα κατανάλωνε επί πιστώσει, ενώ παράλληλα κατασπαταλήθηκαν περί τα 42 δις ευρώ κοινοτικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Ωστόσο, oυδεμία ανησυχία υπήρχε για τις υποχρεωτικές άτοκες καταθέσεις των εμπορικών τραπεζών στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπως και για την απαγόρευση ορθολογικότερης αξιοποιήσεως των περιουσιακών στοιχείων από τα ασφαλιστικά ταμεία. Σπανίως δε έγινε λόγος και για την κατασπατάληση 1,3 τρις δραχμών με σκοπό να επιδοτούνται λεηλατημένες από κομματικούς εγκάθετους επιχειρήσεις οι οποίες είχαν υπαχθεί στον Οργανισμό Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων.
Όλα αυτά τα φαινόμενα αποτελούσαν λεπτομέρειες για τον «προοδευτικό» χώρο που, ακόμα και όταν κινδύνευε με πτώχευση η υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα Οικουμενική Κυβέρνηση του 1989, δεν έδειξε να ανησυχεί. Το κράτος και οι δαπάνες του αποτελούσαν μοχλούς εξουσίας γι’ αυτούς τους σιδηρόφρακτους ιππότες της πολιτικής, για τους οποίους η πραγματική οικονομία συνιστούσε ενόχληση.
Περιττό να τονισθεί ότι οι άνθρωποι της «προόδου», ενώ σήμερα κόπτονται για την πραγματική οικονομία, αγνοούν επιδεικτικά τα αμέτρητα προβλήματά της. «Οδύρονται» για τον θάνατο του εμποράκου, αλλά δεν μάς λένε τίποτε για τις ταλαιπωρίες του, τους εξευτελισμούς του, τους διασυρμούς του από μία εξαχρειωμένη δημόσια διοίκηση. Κανείς από τους «οδυρόμενους» δεν έχει μετρήσει πόσες ώρες εργασίας και πόσα ευρώ πωλήσεων έχασε ο εμποράκος από τις αμέτρητες πορείες κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών και τους εκβιασμούς τους. Υπελόγισαν ποτέ οι διάφοροι λαϊκιστές «νονοί» του λαού πόσο κοστίζει στον εμποράκο η διαφθορά της δημόσιας διοικήσεως; Έχουν υπολογίσει πόσο κοστίζουν στον Έλληνα εργαζόμενο στην πραγματική οικονομία τα πραγματικά καρτέλ του κρατικού τομέα, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ και άλλα;
Όχι. Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες ενοχλητικές. Οι οποίες, ωστόσο, σύντομα θα εκραγούν διότι, με αφορμή την διεθνή κρίση, η Ελλάδα θα γνωρίσει οξύτατη κρίση του κρατισμού της. Αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, υπογραμμίζεται στην τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία των οικονομικών των χωρών μελών της ευρωζώνης. Ο Επίτροπος κ. Αλμούνια αναφέρεται στα διπλά ελλείμματα της χώρας μας και πολύ ευγενικά τονίζει ότι είναι παραπάνω από ανησυχητικά. Δεν έχει άδικο, γι’ αυτό και ο «προοδευτικός» Τύπος τον καθύβρισε.
-Το πρώτο έλλειμμα, είναι το έλλειμμα του δημοσίου τομέα, που παρ’ ότι κινείται κάτω από το 3% του ΑΕΠ για φέτος και για το 2009, το 2010 ανεβαίνει στο 3%, αποδεικνύοντας ότι η οικονομία βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού. Άλλωστε, κατά την εκτίμηση της Επιτροπής, το έλλειμμα κυκλικά διορθωμένο είναι 3,2% φέτος, 2,5% το 2009 και 3,1% το 2010. Η ανησυχητική αυτή εξέλιξη αποδίδεται στο ότι τα τελευταία φορολογικά μέτρα της κυβερνήσεως είναι χαμηλής αποδόσεως και δεν οδηγούν σε σταθερή αυτοδύναμη πρόοδο των εσόδων, με παράλληλη κάμψη των δημοσίων δαπανών.
-Το δεύτερο έλλειμμα είναι αυτό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο, από 14,3% του ΑΕΠ φέτος, θα φθάσει το 15,5% το 2010. Η εξέλιξη αυτή είναι ενδεικτική της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της πραγματικής οικονομίας, για την οποία ουδείς ενδιαφέρεται.
Το πολιτικό συμπέρασμα από την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι η χώρα –η οποία, επιπροσθέτως, έχει και 240 δις ευρώ δημόσιο χρέος– εισέρχεται σε δεινή κρίση του κρατισμού της, η οποία, με δεδομένη την συμπεριφορά των πολιτικών, πολύ φοβούμεθα ότι θα έχει υψηλό κόστος και για την δημοκρατία μας.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 11/11/2008)