Μπορεί ο ρόλος του θύτη και του θύματος να εναλλάσσονται, αλλά μία σύγκριση των εκατέρωθεν απωλειών Ισραηλινών και Παλαιστινίων όλα αυτά τα χρόνια αποκαλύπτει ποια πλευρά είναι κατά κύριο λόγο ο θύτης και ποια κατά κύριο λόγο το θύμα. Ακόμα πιο αποκαλυπτική είναι η εξέλιξη του χάρτη της περιοχής. Η επέκταση των εβραϊκών οικισμών έχει πολυδιασπάσει τη συνέχεια και ενότητα των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Οχθη, ακυρώνοντας ουσιαστικά τη δυνατότητα ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους.
Η εκτόξευση ρουκετών απειλεί την ασφάλεια των Ισραηλινών, αλλά δεν είναι η κύρια αιτία της επίθεσής τους. Εάν ήταν αυτή, για ποιο λόγο το Τελ Αβίβ διατηρούσε κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας τον ασφυκτικό αποκλεισμό της Γάζας; Οι ρουκέτες, άλλωστε, είναι η άλλη όψη του νομίσματος των ισραηλινών επιθέσεων σ’ αυτή την παρατεταμένη και άνιση σύγκρουση, που συνιστά περισσότερο σφαγή και λιγότερο πόλεμο.
Οι Ισραηλινοί έχουν δικαίωμα στην αυτοάμυνα, αλλά η αλαζονεία της ισχύος καταστρέφει τη διορατικότητά τους. Σχεδόν αταβιστικά, επιδιώκουν στρατιωτική λύση σ’ ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο του αίματος, χωρίς να επιτυγχάνουν τους στόχους του. Η επίθεσή τους κατάφερε συντριπτικό πλήγμα στον μηχανισμό της Χαμάς, αλλά πολιτικά μάλλον την ενισχύει, παρά την αποδυναμώνει. Εκτός κι αν η Χαμάς είναι το αναγκαίο πρόσχημα για όσους ονειρεύονται ένα είδος «τελικής λύσης».
Η εδώ και καιρό σχεδιαζόμενη επίθεση στη Γάζα είναι ένας ακόμα κρίκος της στρατηγικής, που έχει πραγματικό στόχο την εξουθένωση των Παλαιστινίων και την εκδίωξη όσο το δυνατόν περισσοτέρων από τις πατρογονικές εστίες τους. Στην πραγματικότητα, οι Ισραηλινοί διολισθαίνουν σε πρακτικές συντριβής ενός ολόκληρου λαού με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Οι –κατά τα άλλα ευαίσθητες στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων– δυτικές κυβερνήσεις στρέφουν το βλέμμα κι όταν υποχρεώνονται να αντιδράσουν, περιορίζονται σε υποκριτικές εκκλήσεις, που συνήθως το Τελ Αβίβ πετάει με περιφρόνηση στο καλάθι των αχρήστων.
Επιβεβαιώνεται ότι το Ισραήλ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα μικρό κράτος-αστακός. Κυβερνήσεις και ΜΜΕ στη Δύση του ασκούν κριτική με το σταγονόμετρο. Η αιτία είναι ότι έχει στηθεί μια βιομηχανία ιδεολογικής τρομοκρατίας και καταχρηστικής πολιτικής εκμετάλλευσης του Ολοκαυτώματος, η οποία σε τελευταία ανάλυση, όπως και οι τωρινές πρακτικές των Ισραηλινών, προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 01/01/2009)