Το αν το Ισραήλ θα πετύχει τους στόχους του με την εισβολή του στην Λωρίδα της Γάζας, μένει να αποδειχθεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα ουσιαστικά αποτελέσματα της εισβολής αυτής παραμένουν μέγα ερώτημα. Έπρεπε η ισραηλινή κυβέρνηση να αποφασίσει παρόμοιας εμβέλειας εισβολή; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα, το οποίο μόνον σκεπτικισμό γεννά. Μήπως τελικά οι Ισραηλινοί κάνουν αυτό που άλλες αραβικές χώρες θα ήθελαν να πράξουν, αλλά δεν μπορούν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό όσον αφορά Αίγυπτο, Ιορδανία και Σαουδική Αραβία είναι πέρα για πέρα θετική. Ίσως γι αυτό η ισραηλινή εισβολή είναι από κάθε άποψη τρομακτική.
Δύο άλλοι λόγοι οι οποίοι δικαιολογούν την βιαιότητα της ισραηλινής επιθέσεως είναι η παρουσία του προέδρου Τζωρτζ Μπους στην προεδρία των ΗΠΑ και οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ. Είναι βέβαιον ότι οι Ισραηλινοί προτίμησαν να εισβάλουν στην Λωρίδα της Γάζας πριν αναλάβει τα καθήκοντά του ο Μπαράκ Ομπάμα. Παράλληλα, το τρίο του Εργατικού Κόμματος –ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ, η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι και ο υπουργός Αμύνης Εχούντ Μπαράκ– μπροστά στον πιθανό, αν όχι βέβαιο, καταποντισμό του κόμματός τους στις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου, είχαν κάθε λόγο να ανεβάσουν τις μετοχές τους μέσω της στρατιωτικής δράσεως –την οποία, εξάλλου, ζητούσε επιμόνως ο αντίπαλός τους και πρώην πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, εκμεταλλευόμενος την βροχή από ρουκέτες «Γκραντ» τις οποίες εκτόξευε η ισλαμική οργάνωση Χαμάς προς το Ισραήλ καθημερινώς από την 19η Δεκεμβρίου και μετά.
Ως γνωστόν, στις 19 Δεκεμβρίου 2008 η Χαμάς –η οποία κατέλαβε με την βία την εξουσία, τον Ιούλιο του 2007, στην Λωρίδα της Γάζας, εκδιώχνοντας την Παλαιστινιακή Αρχή– αποφάσισε να μην ανανεώσει την εξάμηνη ανακωχή την οποία είχε συμφωνήσει με την κυβέρνηση Ολμερτ και, ταυτοχρόνως, ξεκινούσε τις εχθροπραξίες. Η απάντηση σε αυτές είναι γνωστή.
Το ερώτημα παραμένει: Μία μεγάλη και βίαιη στρατιωτική επιχείρηση σαν αυτή που βρίσκεται εν εξελίξει, είναι η σωστότερη τακτική για το Ισραήλ; Πολύ επικίνδυνη, καθώς όλοι σχεδόν οι ειδικοί του ασύμμετρου πολέμου λέγουν ότι είναι πρακτικώς αδύνατον να εξοντωθεί η Χαμάς –με το στρατιωτικό και το κοινωνικό σκέλος της– λόγω υπεροχής πυρός του Ισραήλ. Επίσης, η επίθεση όξυνε τις σχέσεις του Ισραήλ με την γειτονική του Αίγυπτο και με την Ιορδανία –σχέσεις οι οποίες δεν ήσαν περίφημες– και υπονόμευσε τις θέσεις των Παλαιστινίων εκείνων που είναι υπέρ των ειρηνευτικών συνομιλιών με το Ισραήλ.
Ωστόσο, πέρα από την γεωπολιτική και διπλωματική διάσταση, στο όλο θέμα υπάρχει και μία άλλη παράμετρος. Όπως υποστηρίζει η Αιγύπτια δημοσιογράφος Μονά Ελταχαουϊ στην εφημερίδα Αιγυπτιακά Καθημερινά Νέα στην οποία αρθρογραφεί, το Ισραήλ χρησιμεύει στους Άραβες που και αυτοί αλληλοσφάζονται να νοιώθουν θύματα. Είναι, δηλαδή, το όπιο του λαού. Ιδού τι γράφει η Αιγύπτια δημοσιογράφος:
«Είναι πολύ δύσκολο να ασκείς κριτική στους Παλαιστινίους την ίδια στιγμή που τόσο πολλοί σκοτώνονται στην Γάζα. Πρέπει όμως να υπογραμμισθεί ότι οι ηγέτες της Χαμάς είναι άλλη μία ηγεσία που τους εξαπάτησε. Ίσως και να είναι αυτός ο λόγος που προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, εκτοξεύοντας ρουκέτες. Για όσους ανάμεσά μας εξακολουθούμε να θέλουμε να διακρίνουμε την θρησκεία από την πολιτική, η πολιτεία της Χαμάς επιβεβαίωσε τους φόβους μας ότι οι ισλαμιστές ενδιαφέρονται κυρίως να τα βάλουν με το Ισραήλ, αδιαφορώντας για την μοίρα του ίδιου του λαού τους. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είναι εξίσου θύματα της Χαμάς, όσο και του Ισραήλ. Ποιος οργίστηκε όταν δύο Παλαιστίνιες μαθήτριες σκοτώθηκαν στην Γάζα από πυραύλους που εκτόξευσε η Χαμάς και κατά λάθος έπεσαν σε παλαιστινιακό έδαφος, μία μόνον ημέρα πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών;
Όσο για την γενέτειρά μου, ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ βρίσκεται στην εξουσία επί 27 χρόνια και συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια πάντα σχιζοφρενική πολιτική που στηρίζεται, από την μία, στην ειρηνευτική συμφωνία της χώρας του με το Ισραήλ την οποία υπέγραψε ο προκάτοχός του Ανουάρ Σαντάτ το 1979, και, από την άλλη, στην σχεδόν υστερική εκστρατεία μίσους κατά του Ισραήλ η οποία εκπέμπεται αδιάλειπτα από τα κρατικά ΜΜΕ, φανατίζοντας τον μέσον Αιγύπτιο.
Ωραία, η κατοχή αραβικών εδαφών από το Ισραήλ εξοργίζει τους Αιγυπτίους. Στην Αίγυπτο, όμως, ακόμα και στα ΜΜΕ, τις πολιτιστικές της εκδηλώσεις, τους κύκλους των διανοουμένων, δεν αφήνεται η παραμικρή χαραμάδα για να μιλήσει κανείς για το Ισραήλ, παρά μόνον με όρους έξαλλης αντιπαλότητας. Και κανείς δεν επιχειρεί να το αλλάξει αυτό. Τώρα, ο γηραιός, κουρασμένος, εξαντλημένος από κάθε νέα ιδέα Μουμπάρακ ξαναπαίζει το παιχνίδι να στρέφει όλα τα μέρη το ένα εναντίον του άλλου, σε μία προσπάθεια να εμφανίσει το καθεστώς του ως αναγκαίο για την ευταξία.
Έχω όμως μία ερώτηση να θέσω στους Αιγύπτιους και σε όλους τους υπόλοιπους Άραβες της περιοχής, οι οποίοι λυσσάνε κατά του Ισραήλ: Πού είναι η οργή σας για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τα βασανιστήρια, για την καταπίεση στις χώρες σας; Αν βλέπαμε διαδηλώσεις σαν τις σημερινές στις μεγάλες αραβικές πρωτεύουσες κάθε εβδομάδα, οι δικτάτορες της περιοχής θα είχαν ανατραπεί εδώ και καιρό. Το να ζητά κανείς περισσότερη βία, αποτελεί την υψίστη ύβρη προς την μνήμη των Παλαιστινίων που σκοτώνονται στην Γάζα. Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη που απέτυχε να φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα εδώ και εξήντα χρόνια. Τιμάμε τους νεκρούς μας συντρίβοντας την αμνησία της περιοχής, συντρίβοντας μετά τα ταμπού και συνεχίζοντας να συντρίβουμε…
Συνομιλίες με την Χαμάς; Αν θέλει να σταματήσει την βία, το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να τις κάνει πράξη. Προσήλωση στα εσωτερικά μας θέματα σε κάθε αραβική χώρα, ξεχνώντας το «όπιο» του Ισραήλ; Αιγύπτιοι, Ιορδανοί, Σύριοι, Λιβανέζοι κλπ είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, αν θέλουμε να πάψουμε να ζούμε σε αποτυχημένα κράτη. Οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να μην έχουν κράτος. Θα ήταν κρίμα να θάβαμε, με την σειρά μας, όλα τα αραβικά κράτη, στο όνομα της Παλαιστίνης…».
Αυτά γράφει με θάρρος και παρρησία η Αιγύπτια δημοσιογράφος. Χωρίς δε αμφιβολία, τα λόγια της είναι εξόχως επίκαιρα και στην χώρα μας. Μία χώρα στην οποία το αραβικό χρήμα ρέει άφθονο σε τράπεζες, επιχειρήσεις και μέσα μαζικής επικοινωνίας, με μοναδικό στόχο να φανατίζει ανθρώπους που αγνοούν τα πάντα από την πραγματικότητα και την Ιστορία.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 08/01/2009)