Όταν, τον Ιούλιο του 2003, πολύς λόγος γινόταν για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», είχαμε προειδοποιήσει από τις στήλες αυτές ότι το γεγονός αυτό δεν αναιρούσε τον κίνδυνο της τρομοκρατίας για την Ελλάδα. Υποστηρίζαμε ότι η τρομοκρατία στην χώρα μας είχε εντυπωσιακή ιδεολογική και πολιτική στήριξη, με αποτέλεσμα να έχει και μεγάλη λαϊκή ανοχή. Στον βαθμό που οι τρομοκράτες δολοφονούσαν Αμερικανούς, Βρεταννούς και επιχειρηματίες, οι πράξεις τους αυτές όχι μόνον δεν ενοχλούσαν, αλλά και εκλαμβάνονταν από αρκετούς ως ηρωικά επιτεύγματα, παρά τον άνανδρο χαρακτήρα τους.
Έτσι, στην χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες, δεν υπήρξε ποτέ μαζική λαϊκή εκδήλωση κατά της τρομοκρατίας, ακόμα και όταν έχαναν την ζωή τους άνθρωποι όπως ο Αξαρλιάν και άλλοι. Αντιθέτως, η εμετική φιλολογία των δολοφόνων είχε τεράστια προβολή από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία, με τον τρόπο αυτόν, νομιμοποιούσαν επικοινωνιακά τόσο το φαινόμενο της τρομοκρατίας όσο και τους φορείς του.
Αυτή δε η νομιμοποίηση είχε σαφέστατη πολιτική διάσταση –την οποία επικαλέστηκαν, ως γνωστόν, ο Κουφοντίνας και η συμμορία του, για να τύχουν πολιτικής δίκης. Αν, τελικώς, η δίκη της 17Ν τυπικά δεν ήταν πολιτική, η δημοσιότητα που πήρε είχε ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα. Εξ άλλου, και πολιτικά πρόσωπα πήγαν ως μάρτυρες υπερασπίσεως των δολοφόνων –φαινόμενο πρωτοφανές στα ευρωπαϊκά χρονικά. Από την πλευρά της, μερίδα του Tύπου, με τρόπο απαράδεκτα ανεύθυνο –για να μην πούμε κάτι βαρύτερο– προσέφερε βήμα στους έγκλειστους τρομοκράτες και με ποικίλα δημοσιεύματα προσπαθούσε να πετύχει την προς αυτούς λαϊκή συμπάθεια.
Έτσι, η ελληνική κοινωνία εθίστηκε στην βία και σήμερα καλείται να καταβάλει και το σχετικό τίμημα. Διότι, η σύγχρονη τρομοκρατία στην Ελλάδα δεν θα έχει κανένα ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο. Και θα δούμε στην συνέχεια τί μέλλει να συμβεί.
Κατ’ αρχήν, να επισημάνουμε ότι η σύγχρονη τρομοκρατία δυτικού και όχι ισλαμικού τύπου έχει αλλάξει τελείως. Είναι καμουφλαρισμένη πίσω από διάφορες κοινωνικές οντότητες, έχει συμμαχήσει με τον υπόκοσμο και στην ουσία δεν έχει καμμία πολιτική στόχευση. Αυτή η νέα τρομοκρατία είναι απρόβλεπτη και, όπως προκύπτει από εμπειρίες στην Γαλλία και στην Ιταλία, η βία της απέκτησε εν μέρει διαστάσεις παραλογισμού. Εν ολίγοις, η τρομοκρατία δυτικού τύπου, από πολιτικό εργαλείο που ήταν κάποτε, έχει μετατραπεί σε όργανο εγκλήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως τονίζει και ο Γάλλος δικαστής κ. Νταβίντ Σινά, ειδικός σε θέματα τρομοκρατίας, «ενώ παλιά η τρομοκρατική απειλή ήταν προβλέψιμη, σήμερα ο τρόμος είναι και θα είναι όλο και περισσότερο βίαιος, εφήμερος και παράλογος. Γι’ αυτό, η νέα αυτή τρομοκρατία είναι εξόχως ανησυχητική, αλλά και ακατανόητη».
Από την πλευρά του, ο Σκωτσέζος καθηγητής Πωλ Ουΐλκινσον, ειδικός εδώ και σαράντα χρόνια σε θέματα τρομοκρατίας, επισημαίνει:
«Μεταξύ των τρομοκρατικών οντοτήτων του σημερινού παγκόσμιου χάους και αυτών του παρελθόντος, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ακόμα και αν αυτές φέρουν το ίδιο όνομα και αν είναι οι ίδιες εξωτερικά, δεν υπάρχει απολύτως κανένα κοινό γνώρισμα. Ο κόσμος της τρομοκρατίας έχει αλλάξει ριζικά. Συνέβη ένα πραγματικό βήμα ποιότητος. Όμως, η αλλαγή αυτή είναι δύσκολο να προβλεφθεί, διότι συμβαίνει κάτω από τα μάτια μας. Η τρομοκρατία του Ψυχρού Πολέμου ήταν σαφώς ένα φαινόμενο δολοφονικό και εντυπωσιακό. Πλην όμως, ήταν ολίγον περιθωριακό, ολίγον γελοίο, το οποίο καθοδηγούσαν πρόσωπα ισχυρά και μόνιμα. Επρόκειτο για ένα φαινόμενο ομοιοπαθητικό, ιδεολογικό και πυραμιδοειδές. Η εποχή αυτή έχει πλέον παρέλθει οριστικά. Η σημερινή τρομοκρατία είναι καμουφλαρισμένη και ενίοτε φέρει δημοκρατικό μανδύα. Στην Ιταλία, λόγου χάρη, το 2001, η αστυνομία συνέλαβε έξι ενήλικα πρόσωπα τα οποία είχαν συστήσει το “Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Παιδόφιλων” και απεδείχθη ότι σχεδίαζαν επιθέσεις εκφοβισμού της αστυνομίας και δολοφονίας δικαστών οι οποίοι είχαν καταδικάσει παιδεραστές».
Από τα παραπάνω, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο σκεπτόμενος πολίτης τί θα συμβεί στην χώρα μας μετά την «πρόβα τζενεράλε» που έκαναν Έλληνες και αλλοδαποί τον περασμένο Δεκέμβριο, μαζί με τις ορδές τους. Προφανής τους στόχος να εξευτελίσουν μία αποδομημένη και χωρίς σχεδιασμό Ελληνική Αστυνομία, η οποία είναι περισσότερο γραφειοκρατική υπηρεσία παρά Σώμα Ασφαλείας.
Την περίοδο 2005-2008, επετεύχθη στην Ελλάδα κάτι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό. Η μεν δημόσια και κρατική ασφάλεια αποδομήθηκαν, ενώ την ίδια ώρα οι εξτρεμιστές της άκρας αριστεράς, στο όνομα του «πολιτικού πολιτισμού», αποκτούσαν το ακαταδίωκτο. Έκαναν δηλαδή ό,τι ήθελαν και όπου ήθελαν. Είχαν δε και την στήριξη συμπασών των «προοδευτικών δυνάμεων».
Σήμερα, λοιπόν, πέρα από την εσωτερική της αναταραχή, η χώρα απειλείται, όπως ακούσαμε στις Βρυξέλλες, να θεωρηθεί ο αδύναμος κρίκος της Συνθήκης Σένγκεν. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ολέθρια για το κύρος της χώρας, αλλά και για την οικονομία μας. Υπό αυτές τις συνθήκες, έστω και την ύστατη στιγμή, κάποιοι θα πρέπει να συνέλθουν από την αφασία τους και να δουν την πραγματικότητα σε όλη της την –εξόχως επικίνδυνη– διάσταση. Από την άλλη πλευρά, η ανοχή στην βία αποτελεί ήδη μία νέου τύπου δικτατορία.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 26/02/2009)