Το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Τα τελευταία 28 χρόνια δανείστηκε περί τα 400 δισεκατ. δολλάρια, εδέχθη 160 δισεκατ. ευρώ από τα κοινοτικά Ταμεία, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει δύο σταθεροποιητικά δάνεια και, βεβαίως, κατασπατάλησε πολύτιμα κεφάλαια, μέσω των οποίων σήμερα θα ζούσαμε σε μιαν άλλη Ελλάδα.
Δυστυχώς, όμως, αυτός ο πακτωλός εισροών –που αντιπροσώπευε περί τα 50.000 ευρώ ανά κάτοικο τούτης της χώρας– σπαταλήθηκε σε έργα βιτρίνας, σε επιδοτήσεις παντός χρώματος ημετέρων, σε αντιπαραγωγική κατανάλωση και σε ενίσχυση της κρατικο-πολιτικής διαφθοράς. Εξαίρεση σε όλα αυτά αποτελούν κάποια έργα απαραίτητα για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, μερικά από τα οποία στην συνέχεια έγιναν αντικείμενο λεηλασίας.
Επίσης, στην διάρκεια αυτών των «ενδόξων» 28 ετών, όπως θα έγραφε και ο αείμνηστος Γάλλος καθηγητής Ζαν Φουραστιέ (ο οποίος το 1976 είχε συγγράψει το βιβλίο «Τα τριάντα ένδοξα χρόνια» για την Γαλλία), κάποιοι Νεοέλληνες επιχειρηματίες υπερπλούτισαν δια της συμμετοχής τους στην αρπαγή δημοσίου πλούτου και δια της καταχρήσεως λαϊκής αποταμιεύσεως, μέσω της εισόδου επιχειρήσεών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ). Ακόμα, στην διάρκεια αυτή υπερπλούτισαν και ουκ ολίγοι Έλληνες εφοπλιστές, χρηματιστές, τραπεζικοί παράγοντες, ιδιοκτήτες μέσων μαζικής επικοινωνίας και επιχειρηματίες που καινοτόμησαν.
Όλες οι παραπάνω κατηγορίες, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) εκτιμάται ότι έχουν συνολικές καταθέσεις στο εξωτερικό περί τα 120 δισεκατ. ευρώ, δηλαδή το 50% του ΑΕΠ της χώρας μας –χωρίς να υπολογίζονται οι περιουσίες τους σε ακίνητα και διάφορες κινητές αξίες, έστω και αν οι τελευταίες είναι για την ώρα υποτιμημένες. Είναι συνεπώς κατάδηλο ότι, σε ένα σχεδόν χρεωκοπημένο κράτος, υπάρχουν ευάριθμοι πλούσιοι Έλληνες, οι οποίοι σήμερα είναι και η ελπίδα για το αύριο.
Το ελληνικό δημόσιο, παρά τις κενές περιεχομένου απόψεις του ΠΑΣΟΚ και των φαιοκόκκινων πολιτικών δυνάμεων, δεν έχει καμμία παραγωγική δυνατότητα. Οδηγεί την χώρα στην συνολική παρακμή, στην κοινωνική αποδόμηση και στην ασφαλιστική κατάρρευση. Οι πολιτικοί στην χώρα μας –και όχι μόνον σε αυτήν– αρνούνται να πάρουν αυστηρά μέτρα με μακροπρόθεσμες ευνοϊκές επιπτώσεις, γιατί αυτά έχουν το περίφημο πολιτικό κόστος. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συντεχνίες. Ληστεύουν κυριολεκτικά τα παιδιά τους με την λογική «αύριο έχει ο Θεός».
Έτσι, η Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίζεται σε δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις, αλλά ούτε και είναι ελκυστική στις ξένες άμεσες επενδύσεις. Οι τελευταίες, μπροστά στην γραφειοκρατία, την διαφθορά και την αδιαφορία που αντιμετωπίζουν, προτιμούν να πηγαίνουν σε γειτονικές μας χώρες ή στην ιδιαιτέρως φιλόξενη Κεντρική Ευρώπη.
Τί απομένει λοιπόν για την Ελλάδα; Μοναδική επενδυτική πηγή της είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και η αποταμίευσή της. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο πώς μπορεί να κινητοποιηθεί αυτή η αποταμίευση, σε ποιους τομείς και υπό ποιους όρους αναλήψεως κινδύνων.
Πρώτη και βασική προϋπόθεση για την ανάληψη επενδυτικών κινδύνων, όχι σε ήδη λειτουργούσες επιχειρήσεις αλλά σε νέους τομείς, είναι το κλίμα που υπάρχει σε μία χώρα. Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν όμως ότι στην Ελλάδα το τελευταίο είναι πέρα για πέρα αρνητικό. Η ιδιωτική πρωτοβουλία βάλλεται καθημερινά από πολιτικούς και μέσα μαζικής επικοινωνίας, κατασυκοφαντείται δε στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα ανώτατα και ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων, πολυεθνικών και μη, που κατηγορούνται για όλα τα δεινά της χώρας –ενώ αποσιωπάται η συμβολή τους στην ανάπτυξη. Αποσιωπάται επίσης και η προσπάθεια που καταβάλλουν πολλές μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις για να προωθήσουν στην Ελλάδα την έννοια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, την περιβαλλοντική συνείδηση και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Πέπλος σιωπής καλύπτει όλες αυτές τις δραστηριότητες, αλλά οι «προοδευτικές» ψυχές δεν παραλείπουν να μάς βομβαρδίζουν για πρόστιμα που –δικαίως ή αδίκως– επιβάλλονται σε επιχειρήσεις, χωρίς ποτέ να πληροφορούμεθα και την ουσία. Ακόμα χειρότερα, υπουργοί και άλλοι παρατρεχάμενοί τους κομπάζουν για τις επιβολές αυτών των προστίμων που εμφανίζονται ως «εθνικοί άθλοι».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική οικονομία διατρέχει τον κίνδυνο παρατεταμένης υφέσεως με άλμα στην άνοδο της ανεργίας. Η πτώση της καταναλώσεως, η κάμψη στις κατασκευές, η επενδυτική άπνοια, η συνδικαλιστική ανευθυνότητα, οι τραπεζικοί πιστωτικοί περιορισμοί και η φυγή ελληνικής φαιάς ουσίας στο εξωτερικό, είναι οι παράγοντες που ιχνογραφούν ένα ζοφερό αύριο.
Πέρα, λοιπόν, από ανακοινώσεις επιδοτήσεων και άλλων ηχηρών παρόμοιων, εκείνο που προέχει στην Ελλάδα είναι η δημιουργία ευνοϊκού για την ιδιωτική δραστηριότητα κλίματος, με ταυτόχρονη δραστική αποδυνάμωση της γραφειοκρατίας. Αν κάτι δεν αλλάξει προς την κατεύθυνση αυτή, σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα είναι ουραγός, τόσο στην ευρωζώνη όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσως, όμως, κάποιοι αυτό επιδιώκουν…
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 03/08/2009)