Tα οχήματα κάθε συστήματος PRT έχουν όλα τα περιβαλλοντικά οφέλη ενός οικολογικού μέσου μαζικής μεταφοράς: δεν εκλύουν ρύπους καθώς είναι ηλεκτροκίνητα, μειώνουν την ηχορύπανση και βοηθούν στην αποσυμφόρηση των δρόμων από τα Ι. Χ. Από την άλλη, διαθέτουν μοναδικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους υπόλοιπους τύπους δημόσιων συγκοινωνιών: επιτρέπουν στον επιβάτη τους να ταξιδεύει απευθείας στην επιθυμητή στάση, εκμηδενίζοντας επίσης τον χρόνο αναμονής.
Αυτός είναι ο λόγος που αρκετές δημοτικές αρχές εξετάζουν το ενδεχόμενο να εγκαταστήσουν ένα Σύστημα Ταχείας Προσωπικής Μεταφοράς, ώστε να εξοβελίσουν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό τα Ι. Χ. από τους δρόμους τους: ήδη η εταιρεία που ανέπτυξε το δίκτυο στο διεθνές αεροδρόμιο του Λονδίνου βολιδοσκοπείται από τις αγγλικές κωμοπόλεις του Bath και του Daventry, ώστε να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Χίθροου. Αγκάθι για το όλο εγχείρημα, σύμφωνα με έρευνα που έγινε σε τέσσερις πόλεις της Ευρώπης, αποτελεί το υψηλό κόστος της αρχικής επένδυσης. Μέχρι στιγμής, καμία ευρωπαϊκή πόλη δεν δείχνει πραγματικά διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο να γίνει η πρώτη που θα αξιοποιήσει ένα τέτοιο σύστημα μεταφορών.
Πάντως, στην πόλη Μάστναρ στο Αμπού Ντάμπι, που βρίσκεται ήδη υπό κατασκευή, αυτό το ρίσκο δεν φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο: ο οικισμός αυτός των 50.000 ανθρώπων, άλλωστε, σχεδιάζεται εξ αρχής, ώστε να αποτελέσει το πρώτο αστικό κέντρο στον κόσμο με μηδενικούς εκπεμπόμενους ρύπους και απόβλητα. Ετσι, απαγορεύοντας πλήρως τη χρήση αυτοκινήτων, οι μετακινήσεις θα γίνονται αποκλειστικά με ένα ηλεκτροκίνητο τρένο, που θα διασχίζει όλη την πόλη και από ένα δίκτυο από ρομποτικά οχήματα PRT, στα οποία οι κάτοικοι θα μπορούν να επιβιβάζονται και να αποβιβάζονται χρησιμοποιώντας κάποια από τις εκατοντάδες αποβάθρες, οι οποίες θα καλύπτουν κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Το δίκτυο αυτό μάλιστα θα είναι υπόγειο, ενώ, σε αντίθεση με ό, τι εφαρμόσθηκε στο Χίθροου, οι λωρίδες κυκλοφορίας του δεν θα είναι ορατές· κάθε βαγόνι θα τρέχει κατά μήκος πεζοδρομίων, στα οποία θα έχουν τοποθετηθεί δύο παράλληλες σειρές από ειδικούς μαγνήτες, οι οποίοι θα οριοθετούν τον επιτρεπόμενο χώρο κίνησής του.
Επίσης, τα δεδομένα από τους μαγνήτες θα χρησιμοποιούνται από το βαγόνι, μαζί με τις πληροφορίες σχετικά με την ταχύτητα των τροχών του και τη γωνία στροφής τους, για να προσδιορίσει τη θέση του.
Ετσι, όταν κάποιος επιβάτης επιλέξει τον επιθυμητό προορισμό του, το κεντρικό κομπιούτερ του δικτύου θα σχεδιάζει το καλύτερο δρομολόγιο για το όχημα, και ο υπολογιστής του οχήματος θα εξασφαλίζει ότι ανά πάσα στιγμή το βαγόνι θα διατηρεί τη σωστή πορεία.
Οπως υπολογίζουν οι επιστήμονες που σχεδιάζουν το σύστημα για το Μάσνταρ, ο χρόνος αναμονής στις αποβάθρες δεν είναι ποτέ περισσότερος από 1,5 λεπτό, ακόμη και στις ώρες αιχμής και για στάσεις που βρίσκονται στα πιο πολυσύχναστα σημεία.
Οσο για τη διάρκεια ενός δρομολογίου όπου ο επιβάτης θα θελήσει να μετακινηθεί ανάμεσα σε δύο αντιδιαμετρικές περιοχές της πόλης –η οποία θα καλύπτει έκταση έξι τετραγωνικών χιλιομέτρων–, αυτή σε καμία περίπτωση δεν θα ξεπερνά τα 7 λεπτά.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/08/2009)