Θεμέλιο του πολιτεύματος, κατά το Σύνταγμα (αρθρ.1 παρ.2) είναι η λαϊκή κυριαρχία. Κατά την έννοιά της, κάθε Κυβέρνηση, εκλεγομένη για μία τετραετία, οφείλει να εκτελέσει τη λαϊκή εντολή και να εξαντλήσει τη θητεία της. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την εξαναγκάσει σε πρόωρες εκλογές, καταχρώμενος των εκ του Συντάγματος δικαιωμάτων και διακριτικών ευχερειών του. Εκείνοι που το επιχειρούν, για τις πολιτικές επιδιώξεις τους, δεν σέβονται τη λαϊκή κυριαρχία ούτε έχουν δημοκρατική αντίληψη των καθηκόντων και υποχρεώσεών τους.
Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς, που αδρανοποιούν τους νόμους του Κράτους, ή -το χειρότερο- διακηρύσσουν πως δεν θα τους εφαρμόσουν. Είναι νοητό να θεωρούνται «προοδευτικοί», αυτοί που προσπαθούν να ματαιώσουν την ψήφιση ή την εφαρμογή ενός νόμου; Η δήλωση του κ. Αλαβάνου στο Κοινοβούλιο «Θα δείτε τί θα πάθετε, αν εφαρμόσετε το νόμο περί παιδείας», έχει προηγούμενο και συμβιβάζεται με το Σύνταγμα και την έννοια της Δημοκρατίας ή συνιστά απειλή φασιστικού τύπου;
Εξ άλλου οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές, που υποκινούν τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις, για να ματαιώσουν την εφαρμογή ενός νόμου ή μιας κυβερνητικής αποφάσεως είναι στην ουσία ηθικοί αυτουργοί ενεργειών προς κατάλυση ή καταφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι νοητό ένας συνδικαλιστής να απειλεί πως «θα καεί ο τόπος», διότι η Κυβέρνηση συνήψε μία σύμβαση με άλλη χώρα, για την οποίαν οι συνάδελφοί του και αυτός δεν συμφωνούν, ως βλαπτόμενοι; Ποίος του έδωσε την εξουσία να υπαγορεύει στην Κυβέρνηση της Χώρας τις συμφωνίες που αυτή θα υπογράψει;
Αν γινόταν μια επιστημονική έρευνα και μελέτη αποτιμήσεως των οικονομικών συνεπειών και υπολογισμού της συνολικής ζημίας της εθνικής οικονομίας, από τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις απαγορεύσεις της κυκλοφορίας, τις καταλήψεις και τις βιαιοπραγίες των διαδηλωτών και των αναρχικών κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών, θα αποδεικνυόταν ασφαλώς, ότι η βλάβη της εθνικής οικονομίας από όλες αυτές τις ενέργειες εκφραζομένη μαθηματικώς, υπερβαίνει το δημόσιο χρέος κατά πολύ. Με άλλα λόγια, χωρίς όλα αυτά τα επιτεύγματα των συνδικαλιστών, των πολιτικών και των αναρχικών, ο Ελληνικός Λαός θα ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική θέση από αυτή την οποία διεκδικούν οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές και προστάτες του. Αυτό είναι το τίμημα των καταχρήσεων της απολύτου ελευθερίας, της ασυδοσίας και της περιφρονήσεως του Συντάγματος και των νόμων, αλλά και της δειλίας των ex officio εγγυητών της δημοσίας τάξεως.
Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου σε μία εμπνευσμένη ομιλία του, προς τους εκπαιδευτικούς, μεταξύ άλλων, είχε πει περίπου τα εξής: Βασικές έννοιες είναι ο πολίτης και το κοινωνικό σύνολο. Ο πολίτης διεκδικεί το δικαίωμα. Το κοινωνικό σύνολο επιβάλλει το χρέος και το νόμο. Το άτομο για να αναπτυχθεί επιζητεί απόλυτη ελευθερία. Το κοινωνικό σύνολο απαιτεί την τάξη. Από τις αντιθέσεις αυτές γεννώνται οι ιδεολογίες για τα πολιτικά συστήματα. Όπου το άτομο θεοποιείται και του αναγνωρίζεται απόλυτη ελευθερία, η τάξη αποσυντίθεται και το χρέος προς το κοινωνικό σύνολο υποχωρεί. Με συνέπεια, όχι μόνον την αδικία, αλλά και την αναρχία. Όπου, αντιθέτως, η τάξη περιορίζει αλογίστως το δικαίωμα του ατόμου να εκφρασθεί και να αναπτυχθεί, η ελευθερία κραυγάζει και η τάξη μετατρέπεται σε καθεστώς βίας, του οποίου όλοι επιδιώκουν την ανατροπή. Τη λύση, στη δραματική αυτή αντίθεση, παρέχει η αληθής δημοκρατία!
Διότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του Μέτρου, της Ισορροπίας και της Συμφιλιώσεως της ελευθερίας με την τάξη και το νόμο, εναρμονίζει δε το ατομικό δικαίωμα προς το χρέος όλων των πολιτών απέναντι του κοινωνικού συνόλου. Αυτό το χρέος ποδοπατούν οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί υποκινητές και προστάτες τους, όταν παραβιάζουν τη λαϊκή κυριαρχία, παραβλέποντες το αληθές συμφέρον του λαού, χάριν των πολιτικών και ατομικών επιδιώξεών τους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι κορυφαίοι συνδικαλιστές εξελίσσονται και σε βουλευτές. Ο οπορτουνισμός, οι εκβιασμοί και οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, όχι σπάνια επιζητούν τη βουλευτική ασυλία!
Ο λαός απαιτεί, τα κόμματα εξουσίας να δηλώσουν, υπευθύνως και δεσμευτικώς, ποια στάση θα τηρήσουν έναντι ενός εκάστου των εθνικών θεμάτων, τα οποία και προέχουν, και πως θα αντιμετωπίσουν τις ακρότητες και βιαιοπραγίες συνδικαλιστών και αναρχικών.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 04/09/2009)