Τα όσα εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, φαίνεται ότι ανοίγουν –επί τέλους– τον δρόμο, ώστε τουλάχιστον τα δύο κόμματα εξουσίας να σοβαρευτούν και να πάψουν να λαϊκίζουν αφόρητα, καταστρέφοντας τον τόπο.
Ο ελληνικός πολιτικός πολιτισμός θέλει τους πολιτικούς να ρουσφετολογούν, να διορίζουν ασύστολα, να υπόσχονται με περισσή ανευθυνότητα παροχές επί παροχών και τελικά, να γίνονται αιτία απίστευτης κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου. Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα αλλάζουν. Ακόμα και οι συνδικαλιστές που έσπευσαν λάβροι να επιτεθούν κατά του Πρωθυπουργού –εκτοξεύοντας τη γελοία καραμέλα (με γέμιση ...οπίου για τον λαό) περί νεοφιλελευθερισμού, νεοσυντηριτισμού, κ.λπ., γνωρίζουν άριστα ότι παρόμοια μέτρα έπρεπε να είχαν προ πολλού εφαρμοστεί. Βέβαια, δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχθούν δημόσια, γιατί τότε θα χάσουν τις τόσο προνομιακές θέσεις, που με πολύ «οσφυοκαμψία» και νυχτερινές αφισοκολλήσεις απέκτησαν.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι ότι με τη στρατηγική που επέλεξε ο Κώστας Καραμανλής, διευκολύνει και τον αντίπαλο του Γιώργο Παπανδρέου να εφαρμόσει αν βγει Πρωθυπουργός -όπερ και το πιθανότερο- αυτό που μόλις πριν 2 μήνες είχε πει, δηλαδή το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Διότι ασφαλώς δεν είναι δυνατόν η χώρα να βγει από την κρίση, όταν π.χ. οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα -με χαμηλή παραγωγικότητα αμείβονται (χωρίς τα «ψεύτικα» επιδόματα και υπερωρίες) κατά 25-30% παραπάνω από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού.
Βέβαια, στην Ελλάδα της παραπληροφόρησης άρχισαν αμέσως τα όργανα... Κάποιους καλοπληρωμένους πολιτικούς αναλυτές του ποδαριού, τους έπιασε ο πόνος «για τους κακόμοιρους δημοσίους υπαλλήλους, που παίρνουν 1.500 ευρώ τον μήνα και θα παγώσουν οι μισθοί τους». Και δεν αναφέρονται στους αντίστοιχους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που χωρίς τη σιγουριά της μονιμότητας και της συχνά πρόωρης και γενναιόδωρης συνταξιοδότησης, παίρνουν πολύ λιγότερα, παρά την ασύγκριτα μεγαλύτερη προσφορά τους.
Όμως αυτά τα οποία λέει τώρα ο Πρωθυπουργός με σαφήνεια, ευθύτητα και αποφασιστικότητα, έπρεπε να τα είχε προ πολλού κάνει πράξη. Άρα δύσκολα μπορεί να πείσει τον σκεπτόμενο Έλληνα ότι πράγματι έχει τη βούληση να κάνει όσα με τέτοιο σθένος σήμερα (για πολλοστή φορά) διακηρύσσει. Διότι το δυστύχημα είναι ότι το δείγμα γραφής του ιδίου και της κυβέρνησής του ήταν απογοητευτικό. Και ο κόσμος πολύ δύσκολα θα του δώσει και τρίτη ευκαιρία. Και δικαίως, αφού η άνεση λόγου δεν είναι πλέον επαρκές προσόν για έναν Πρωθυπουργό.
Για να εφαρμοστούν τα όσα ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε, χρειάζονται αδέσμευτοι (από κομματικές δουλείες) άνθρωποι, με ικανότητες, γνώσεις και δυναμισμό, που θα έχουν το σθένος να τα βάλουν με γραφειοκράτες και λοιπούς κομματικούς ρεμπεσκέδες και θα μειώσουν κάθετα τη γραφειοκρατία, την πολυνομία, την αντινομία. Και τέτοιοι ήταν ελάχιστοι στο απερχόμενο Υπουργικό Συμβούλιο. Μας χόρτασαν σε ατολμία, απραξία και ανούσια λόγια. Ποιος άραγε πείθεται ότι αυτοί που δεν τόλμησαν να «ακουμπήσουν» καν την αναδιάρθρωση των Δήμων, θα υλοποιήσουν τώρα τη μείωσή τους στο ορθολογικό ένα τρίτο; Δυστυχώς, μαγικά ραβδάκια μαγισσών μόνο στη Ντίσνεϋλαντ υπάρχουν και αυτά είναι για μικρά παιδιά και όχι για υπουργούς ...ανεπίδεκτους μαθήσεως.
Όπως όμως τώρα πορεύεται ο Πρωθυπουργός, βοηθά αφάνταστα –έστω και απερχόμενος– τον τόπο. Διότι «στρώνει το χαλί» με περισσή ευθύνη και σοβαρότητα στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ, να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση και να νοικοκυρέψουν –επι τέλους– την χώρα. Για να επιτελεστεί πρόοδος πρέπει κάποτε τα δύο κόμματα εξουσίας να συμφωνήσουν σε κάποια υψίστης σημασίας θέματα, όπως εξωτερική πολιτική, ασφαλιστικό, παιδεία, υγεία. Δεν χρειάζεται να συγκυβερνήσουν. Χρειάζεται να συμφωνήσουν. Είναι εμπαιγμός του πολίτη, μονίμως ο ένας να λέει άσπρο και ο άλλος μαύρο!
Θα κατορθώσει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν πάρει τη λαϊκή εντολή, να ανατρέψει το ίδιο το άθλιο σύστημα (κομματικών και λοιπών συμφερόντων) που τον ανέδειξε και να βάλει την χώρα σε τροχιά εξορθολογισμού και νοικοκυρέματος, δηλαδή προόδου; Θα μπορέσουν τα στελέχη του –όταν γίνουν υπουργοί– να κάνουν αυτήν την αναγκαία και τόσο δύσκολη υπέρβαση; Οι απαντήσεις σε αυτά και παρόμοια ερωτήματα θα καθορίσουν την αυτοδυναμία.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 12/09/2009)