Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι ΗΠΑ εγκατέστησαν στην Ευρώπη, κατά κύριο λόγο στην Τουρκία, τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς Γιούπιτερ και Τορ και αποσταθεροποίησαν την ισορροπία του τρόμου με την ΕΣΣΔ, που διασφάλιζαν τα ισοδύναμα οπλοστάσια διηπειρωτικών πυραύλων.
Χρειάσθηκε η εγκατάσταση σοβιετικών πυρηνικών πυραύλων στην Κούβα και ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, για να αναγκασθούν οι ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 1962 να δεσμευθούν να τους αποσύρουν, έναντι της απόσυρσης των σοβιετικών πυραύλων που είχαν εγκατασταθεί στην καρδιά της Καραϊβικής.
Η Αντιπυραυλική Ασπίδα έχει πιο άδοξο τέλος: Πεθαίνει πριν γεννηθεί και εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Μπους υιού, καθώς η απόφαση Ομπάμα για τη ματαίωσή της αποτελεί ομολογία πρώτον, ότι δεν υπάρχουν πυραυλικές απειλές από το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα και δεύτερον, ότι η υλοποίησή της αποτελούσε πρόκληση τόσο για την ρωσική πυρηνική αποτροπή, όσο και για το κύρος της Μόσχας ως Μεγάλης Δύναμης.
Η εγκατάλειψη της εγκατάστασης στοιχείων της Αντιπυραυλικής Ασπίδας στην Πολωνία και την Τσεχία αφήνει στον αέρα την ευρωατλαντική στρατηγική της Βαρσοβίας και της Πράγας, καθώς αποτελεί ένα σαφές μήνυμα ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να προχωρήσει σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Μόσχα.
Το μήνυμα που λαμβάνουν οι δύο παραπάνω χώρες αφορά και την ηγεσία τόσο της Ουκρανίας και της Γεωργίας, με τα διεθνή ερείσματα των Γιουσένκο και Σαακασβίλι να αποσαθρώνονται πλήρως.
Αν συνδυάσουμε το ρεπορτάζ της Γουόλ Στριτ Τζόρναλ για εγκατάλειψη της Ασπίδας με τις δηλώσεις Ράσμουσεν για προσέγγιση ΝΑΤΟ-Ρωσίας, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πλήρης εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων με τη Μόσχα προβάλλει ως επείγουσα προτεραιότητα της κυβέρνησης Ομπάμα ως προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για τη διασφάλιση ζωτικών αμερικανικών συμφερόντων σε μια σειρά από μέτωπα:
-Πρώτον, στα Βαλκάνια, όπου η συγκατάθεση και η συνεργασία της Ρωσίας θα επιτρέψει το κλείσιμο της εκκρεμότητας του Κοσσυφοπεδίου και τη διαμόρφωση μιας νέας περιφερειακής ισορροπίας, όπου θα συνυπάρχουν η Ευρωατλαντική Ένταξη, αλλά και τα ρωσικά δίκτυα μεταφοράς ενέργειας.
-Δεύτερον, στη διαπραγμάτευση των Έξι με το Ιράν, με την πίεση της Ρωσίας να είναι αποφασιστική ώστε η Τεχεράνη να εγκαταλείψει το παιχνίδι της καθυστέρησης και να δεχθεί μια συμβιβαστική λύση. Γενικότερα ΗΠΑ και Ρωσία, ως πυρηνικές υπερδυνάμεις, έχουν κάθε λόγο να συνεργασθούν για να αποτρέψουν περαιτέρω διασπορά των πυρηνικών όπλων.
-Τρίτον, στην αντιμετώπιση του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού που μετά το Αφγανιστάν και το Πακιστάν θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
-Τέταρτον, στην εξισορρόπηση της αναδυόμενης ισχύος του Πεκίνου με την προσέγγιση Μόσχας-Ουάσιγκτον να παραπέμπει στη σύμπλευση ΗΠΑ-Κίνας μετά την επίσκεψη Νίξον στο Πεκίνο το 1972 που πλαγιοκόπησε την ΕΣΣΔ.
Η εγκατάλειψη της Αντιπυραυλικής Ασπίδας είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, ανοίγει το δρόμο για την διαμόρφωση ενός πανευρωπαϊκού καθεστώτος ασφαλείας. Ενός καθεστώτος από τη διαμόρφωση του οποίου Κλίντον και Μπους προσπάθησαν να αποκλείσουν τη Μόσχα, καθώς της επεφύλαξαν μεταχείριση ηττημένης χώρας.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 18/09/2009)