Στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, περιλαμβάνεται και αόριστη αναφορά περί αλλαγής του «Τειρεσία». Το πρόβλημα είναι εκρηκτικό και θέλει τεράστια προσοχή. Ο θεσμός των μεταχρονολογημένων επιταγών έχει βαθύτατα διαβρώσει τις ελληνικές επιχειρήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχει σοβαρότατη αδυναμία ή και ανικανότητα να εισπράξει. Η επικίνδυνη αυτή ανεπάρκεια μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων τις οδηγεί νομοτελειακά στο λουκέτο, διότι οι επιχειρήσεις δεν κλείνουν από κέρδη και ζημιές. Κλείνουν κυρίως από έλλειψη ρευστότητας, κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά.
Τομέας κλειδί για το νοικοκύρεμα και την ευρωστία κάθε επιχείρησης είναι ο πιστωτικός έλεγχος και η έγκαιρη είσπραξη. Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα ελάχιστες εταιρείες δίνουν βαρύτητα στην οργάνωση και σωστή λειτουργία του τμήματος εισπράξεων, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πώς να εισπράξουν. Έτσι, αυτή η στοιχειώδης έλλειψη νοικοκυρέματος, στη μια άκρη του νήματος του επιχειρείν (εισπράττω) μεταφέρεται αυτόματα στην άλλη άκρη (πληρώνω). Δηλαδή οι εταιρείες, επειδή είναι ανίκανες να εισπράξουν έγκαιρα, απλά δεν πληρώνουν έγκαιρα και τις δικές τους υποχρεώσεις. Στην πορεία χάνουν «τα αυγά και τα πασχάλια» και απλά …προσεύχονται. Κοιτάξτε προσεκτικά και θα διαπιστώσετε ότι οι κακοπληρωτές –αργά ή γρήγορα- απέκτησαν προβλήματα ρευστότητας και τελικά κατέρρευσαν.
Πόσοι άραγε επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων είναι σε θέση να καταλάβουν ότι το ζητούμενο δεν είναι να διασφαλιστεί η πώληση, αλλά η είσπραξη; Και όσοι το καταλαβαίνουν δεν είναι σε θέση να το υλοποιήσουν. Επικαλούνται τον ανταγωνισμό που καιροφυλακτεί, δηλαδή λένε ότι αν σκληρύνουν την πιστωτική τους πολιτική θα βρεθούν εκτός αγοράς. Αγωνιούν για τις υποχρεώσεις που έχουν μπροστά τους, αγωνιούν για τους τζίρους που θα τους κρατήσουν ζωντανούς και πουλάνε απερίσκεπτα. Και όταν έρχεται η ώρα της είσπραξης είναι πολύ περισσότερο εκτεθειμένοι αφού έχουν δημιουργήσει μεγάλο επιπλέον κόστος (κόστος πωληθέντων) που δεν εισπράττουν (ακάλυπτες επιταγές). Έτσι, ξεκινούν τα προβλήματα και από εκεί αρχίζει η κατάρρευση.
Η ελληνική επιχείρηση γνωρίζοντας ότι θα πάρει μεταχρονολογημένες επιταγές δεν είναι καθόλου πειθαρχημένη και αυστηρή στο αυτονόητο σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη: Να εισπράττει δηλαδή αμέσως κατά την ολοκλήρωση της πώλησης. Έτσι, «τρέχει» επί μήνες (και συχνά μετά από αναρίθμητα τηλεφωνήματα) να κλείσει λογαριασμούς, παίρνοντας ...μεταχρονολογημένες επιταγές. Ο λογαριασμός «κλείνει» μεν, αλλά η αγωνία για το αν τελικά οι επιταγές θα εισπραχθούν μόλις ξεκινάει.
Όλο και συχνότερα, ανεύθυνοι και ασυνείδητοι επιχειρηματίες εκδίδουν ελαφρά τη καρδία επιταγές γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορέσουν να τις πληρώσουν. Όταν δε έρχεται η ώρα, είτε ζητούν αντικατάσταση της επιταγής με άλλες μεταγενέστερες, είτε απλά δεν πληρώνουν. Ο δικαιούχος έρχεται σε δυσκολώτατη θέση και συχνά δεν τολμάει (ιδίως στις μικρές κοινωνίες) να σφραγίσει τις επιταγές που έχει στα χέρια του. Έτσι, υγιείς επιχειρήσεις γίνονται εύκολη βορρά των ασυνείδητων που «φεσώνουν» με εκατοντάδες εκατομμύρια την αγορά και συνεχίζουν ανενόχλητοι το «επιχειρείν» με άλλο νομικό πρόσωπο. Οι επιταγές ευκολίας «πάνε σύννεφο» και αφελείς ή κουτοπόνηροι εισπράττουν μέχρι και 1.000 ευρώ το λευκό φύλλο επιταγής που δίνουν σε ατσίδες επιχειρηματίες. Και όταν διώκονται ποινικά, τρέχουν και δεν σώνουν. Αυτοί οι ανόητοι κομπιναδόροι είναι εξ ίσου υπεύθυνοι (για την καταστροφή πολλών επιχειρήσεων) με τους θρασύτατους απατεώνες που τους χρησιμοποιούν.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι επόμενο οι μεταχρονολογημένες επιταγές να αποτελούν την ωρολογιακή βόμβα και να απειλούν με κατάρρευση την αγορά. Τα 2,3 δις ευρώ των ακάλυπτων επιταγών σε 8 μόλις μήνες είναι μόνο η αρχή, τα δυσκολότερα είναι μπροστά μας. Η «Εστία» είναι η πρώτη εφημερίδα που χαρακτήρισε –από τον Φεβρουάριο- τις μεταχρονολογημένες επιταγές το τοξικό προϊόν της ελληνικής αγοράς.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι πώς θα νοικοκυρευτεί αυτή η απερίγραπτη ασυδοσία που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του σημαντικότατου κύκλου: εισπράττω εγκαίρως από τους πελάτες μου – πληρώνω εγκαίρως τους προμηθευτές μου.
Τα συνδικαλιστικά όργανα των επιχειρήσεων όλων των κλάδων, προσφέροντας πολύτιμη υπηρεσία στην επιχειρηματικότητα, θα πρέπει να βρουν τρόπους να εκπαιδεύσουν τα μέλη τους, ώστε να νοικοκυρευτούν και να αποκτήσουν την ικανότητα όχι μόνο να εισπράττουν, αλλά να αξιολογούν και τί «χαρτιά» παίρνουν στα χέρια τους.
Λύσεις του είδους «αποποινικοποιήστε ακάλυπτες επιταγές μικρού ύψους» (π.χ. μέχρι 3.000 ευρώ) εντάσσονται στην κλασσική ελληνική κουτοπονηριά και στην κατ’ εξακολούθηση κοντόφθαλμη αντιμετώπιση. Για να γίνουν αρεστοί στους ανοργάνωτους, δηλαδή στη συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους, εισηγούνται λύσεις που θα καταστήσουν τις (όλο και μειούμενες) υγιείς και νοικοκυρεμένες επιχειρήσεις θνησιγενείς: Θα χρωστάει π.χ. κάποιος 5.000 ευρώ, θα δίνει 2 επιταγές ύψους 2.950 ευρώ και 2.050 ευρώ, δεν θα τις πληρώνει και «ούτε γάτα ούτε ζημιά».
Ας προσέξουν, λοιπόν, πάρα πολύ οι πολιτικοί μας, διότι με μεγάλη ελαφρότητα, κάποιοι θέλουν να τους παρασύρουν σε ολέθρια και προσφιλή μονοπάτια λαϊκισμού. Ελπίδα αποτελεί το ΕΒΕΑ, που ευτυχώς κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 17/09/2009)