Η Ομάδα G-8 ή στην πραγματικότητα η Ομάδα των 7 συν τη Ρωσία παραχωρεί τη θέση της στην Ομάδα των 20 ως Φόρουμ προβληματισμού και συντονισμού για την Παγκόσμια Οικονομία ή όπως το διατυπώνει στην αισιόδοξη εκδοχή της η Μοντ του Σαββάτου ως Νέα Παγκόσμια Οικονομική Κυβέρνηση.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που μαρτυρά την ευλυγισία και προσαρμοστικότητα των άτυπων θεσμών -σε αντίστιξη με την εμπλοκή στην προσπάθεια διεύρυνσης της Ομάδας Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και του παρατεταμένου θεσμικού βραχυκυκλώματος στην Ε.Ε- καθώς η Ομάδα των 20 (Τα μέλη της Ομάδας των 8 ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς Ιαπωνία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία , Ρωσία συν τη Νότια Αφρική, τη Σαουδική Αραβία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Κίνα , τη Νότια Κορέα, την Ινδία, την Ινδονησία, το Μεξικό, την Τουρκία την Αυστραλία συν την Ε.Ε) υπάρχει από το 1999 ως Φόρουμ που θα διαχειριζόταν τις αποφάσεις που θα ελάμβανε η Ομάδα των 8.
Πρόκειται για τον τρίτο σημαντικό σταθμό στην ιστορία αυτού του άτυπου θεσμού η πατρότητα του οποίου ανήκει στον Ζισκάρ Ντεστέν που θέλησε να καλέσει την άνοιξη του 1975 τους ηγέτες των σημαντικότερων χωρών της Δυτικής Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής συν την Ιαπωνία με δεύτερη την εισδοχή ως ισότιμου μέλους της Ρωσίας μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ περισσότερο ως πολιτική χειρονομία σύνδεσης της με την Δύση παρά ως κίνηση επιβαλλόμενη από τα μεγέθη της Οικονομίας της.
Η σύνθεση της Ομάδας των 20 βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την πολιτική Ομπάμα για συναινετική προσέγγιση των παγκόσμιων προβλημάτων: Όλες οι χώρες μέλη από τις παλαιότερες της Ομάδας των 8 μέχρι τα υπόλοιπα μέλη έχουν ως προτεραιότητα την καλή συνεργασία και στο μέτρο του δυνατού μια προνομιακή Ειδική Σχέση με τις ΗΠΑ: Η διμερής συνεργασία με την Ουάσιγκτον προβάλλει ως πιο συμφέρουσα επιλογή από οποιαδήποτε άλλη διμερή και πολυμερή συνεργασία και συμμαχία ή ακόμη και περιφερειακή ολοκλήρωση όπως μαρτυρά η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων της Ε.Ε μετά την κρίση στην συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που ξέσπασε μετά την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης το 2005 στην Γαλλία και στην Ολλανδία.
Ακόμη περισσότερο ούτε στην Οικονομία ούτε στις Γεωπολιτικές Ισορροπίες δεν διαφαίνεται τάση η έστω δυναμική διαμόρφωσης μιάς συσπείρωσης με στόχο τον περιορισμό της αμερικανικής ισχύος.
Το μεγάλο πλεονέκτημα των ΗΠΑ, με δεδομένο ότι έχουν αποδεχθεί τον πολυπολικό χαρακτήρα των παγκόσμιων ισορροπιών, θα είναι για το ορατό μέλλον η αδυναμία διαμόρφωσης θεσμικά παγιωμένων περιφερειακών ολοκληρώσεων καθώς κυριαρχεί ο φόβος ανάδειξης περιφερειακών ηγεμονισμών: Ό,τι ισχύει για τις χώρες της Ε.Ε που θεωρούν τις ΗΠΑ εξισορρόπηση της ισχύος της Γερμανίας ισχύει και για την Αργεντινή σε σχέση με την Βραζιλία αλλά και για τις δυνάμεις της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού απέναντι στην Κίνα.
Τα περιθώρια ελιγμών των ΗΠΑ είναι σημαντικά καθώς σε κάθε περιοχή του κόσμου έχουν εναλλακτικές επιλογές Ειδικών Σχέσεων: Όπως πολύ εύστοχα υπογράμμιζε μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο Φόρειν Αφέαρς πριν από μερικά χρόνια οι ΗΠΑ βρίσκονται στην θέση που βρισκόταν η Γερμανία του Μπίσμαρκ μετά το 1870 στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 28/09/2009)