Με δική τους πρωτοβουλία και με τη συγκατάθεση όλων των δικών τους η εκλογική μάχη που ζήσαμε, είχε τον χαρακτήρα μονομαχίας δύο ηγετών και αντιπαράθεσης, όχι πάντα πειστικής, δύο προτάσεων. Οπως γίνεται στις ΗΠΑ και στη Γαλλία με τις προεδρικές εκλογές. Ο ένας, ο Γιώργος Παπανδρέου, θριάμβευσε και γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος και σε εθνικό και σε κομματικό επίπεδο.
Ο άλλος έχασε κατά κράτος και φεύγει ενώ το κόμμα του βρίσκεται ήδη σε αναζήτηση όχι μόνο ηγέτη αλλά και πολιτικής. Οι συνέπειες μπορεί να αποδειχτούν μεγάλες.
Χωρίς αλλαγή του Συντάγματος επιβεβαιώνεται πρώτον, ότι από εκλογή σε εκλογή αλλάζει ουσιαστικά η μορφή του πολιτεύματος με τη συνεχή, ήδη από πολλές τετραετίες, αναβάθμιση του ρόλου και των ευθυνών του αρχηγού-πρωθυπουργού.
Τα σχέδια του κ. Παπανδρέου είναι ήδη γνωστά.
Προβλέπει ισχυρή ομάδα ελέγχου και προτάσεων κοντά του, στο Μαξίμου και συνεπώς τη μετατροπή των υπουργών σε συμβούλους του ηγεμόνα.
Προβλέπει ακόμη ότι όσα ηγετικά στελέχη θα μετέχουν στην κυβέρνηση και στο Δημόσιο δεν θα μπορούν να έχουν και κομματικές ευθύνες. Προφανώς, με μία εξαίρεση: τον ηγέτη-πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠαΣοΚ.
Αναβάθμιση και αυτονόμηση της Βουλής δεν προβλέπονται σαν αντιστάθμισμα στην ηγετική παντοδυναμία.
Ολα αυτά θα κριθούν «εκ του αποτελέσματος».
Πάντως, ήδη σήμερα, συνειδητά ή όχι, δεν εκλέγουμε παράταξη αλλά αρχηγό.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι από τα πράγματα δικομματικό για τη διακυβέρνηση της χώρας και πολυκομματικό για τον έλεγχό της. Αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά την περασμένη Κυριακή.
Οσα μικρά κόμματα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον όρο «δικομματισμός» σαν αίτιο όλων των συμφορών έχουν συμφέρον να βρούνε κάτι άλλο: ο λαός δεν θέλει ακυβερνησία.
Και επιπλέον θέλει να ξέρει ποιος κυβερνά: ο ηγέτης που επιλέγει, σωστά ή όχι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα, ή, από τα παρασκήνια, κάποιοι ανώνυμοι και συνεπώς ανεύθυνοι;
Η ιστορική ήττα της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά του Κώστα Καραμανλή πρέπει να μελετηθεί από όλους. Εχει πολλά αίτια, με πρώτο την αίσθηση απίστευτης «χαλαρότητας» που πρόσφερε η «νέα διακυβέρνηση» και προσωπικά ο απερχόμενος πρωθυπουργός και ηγέτης, δεύτερον τα σκάνδαλα και τρίτον την κρίση.
Αλλά πρέπει να κατανοηθεί ότι ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινής γνώμης, εδώ και παντού αλλού, οδηγεί ηγέτες και κόμματα από τους θριάμβους στα Τάρταρα χωρίς πολλά πολλά. Συχνά, από εκλογή σε εκλογή.
Είναι τώρα σημαντικό ο Παπανδρέου να πετύχει και η Νέα Δημοκρατία να ξαναπάρει μπρος. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε αργά ή γρήγορα πρόβλημα μέγα.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 06/10/2009)